Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Παίξε το πικάπ all over!

Πώς είναι η φάση στην Ελλάδα”, “πώς πάνε τα πράγματα στην Αθήνα”, “είναι τόσο χάλια όσο ακούγεται”, “Πώς είστε οι Έλληνες σαν άτομα”; Συχνές ερωτήσεις που ακούω, χωρίς κάποια αρνητική προδιάθεση. Τελευταία, όμως, τείνω να ενοχλούμαι και αποφεύγω ευγενικά οποιαδήποτε απάντηση. Βασικά τους καλώ για τουρισμό στην Ελλάδα έτσι ώστε να βγάλουν οι ίδιοι τα συμπεράσματά τους, πιο βιωματικά. Θεωρώ πως είναι μία διακριτική αντιμετώπιση.

Στην Αθήνα βλέπω ότι η κοινωνία αποκόβεται από την κοινωνία. Επιλεκτικά. Φταίει, βέβαια και το ότι η οικονομική, αυτή, συγκυρία έχει διαχωρίσει πιο ξεκάθαρα τις τάξεις. Τα “μεσσαία” νοικοκυριά κατέβηκαν τάξη, “όριο της φτώχειας” είναι δυνατόν να υφίσταται τέτοιος όρος; Υπό τη θέα της δημιουργίας μίας ελίτ η οποία γεμίζει τις τσέπες των πλουσίων και αδειάζει τις τσέπες των “έχω και δεν έχω”.

Ακόμη, βλέπω ότι ο κόσμος την έκανε από το κέντρο και αράζει στα προάστια. Εκεί τη βρίσκει. Έστω και για ένα βράδυ ΠΣΚ. ΟΚ. Δεν το κατακρίνω. Μας αρέσει η καλοπέραση. Αν και αυτού του είδους η εξωστρέφεια περισσότερο καταδεικνύει την εσωστρέφειά μας. Τουλάχιστον είναι καλύτερο απ' το να πιστεύεις πως ο περήφανος νεοέλληνας πέρα από ιδεολόγος είναι και αυτάρεσκο παρτάλι που του λείπει το διονυσιακό του φεστιβάλ.

Είναι ρομαντικό και ωραίο να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, την κοινωνία στην οποία είσαι συμμέτοχος. Κάπως. Όπως. Είσαι πολύ νέος για να συμβιβαστείς, είσαι πολύ νέος για να ανέχεσαι, είσαι πολύ νέος για να βολεύεσαι. Μη δηλώνεις προκλητικά αδιάφορος, να ανοίγεις το ρημαδοαυτί σου και να φιλτράρεις ό,τι σου πασάρεται. Μάσα πρώτα. Έχουμε άποψη για πολιτική, για τέχνη και κουλτούρες, για μουσική, για μπάλα, για έρωτα. Ουσιαστικά, παίζει να μη σκαμπάζουμε και γρι, στοιχειωθετώντας κουραφέξαλα χωρίς να έχουμε ανοίξει βιβλίο, να έχουμε βρεθεί σε μία συναυλία, να δούμε μια έκθεση, να αποδεχθούμε την ανωτερότητα της αντίπαλης ομάδας, να είμαστε απλά παρθένοι.

Τους Έλληνες μας γουστάρουν στο έξω γιατί λέει σκεφτόμαστε outside the box. Γιατί δε θέτουμε περιορισμούς στη γνώση και στην έρευνα. Αλήθεια είναι. Γιατί, όμως, αρχίζει και ξεθωριάζει η ιδέα του Έλληνα που είναι μπροστά;

Είναι κυνικό και υποκριτικό, ωστόσο, να προτρέπω κάποιον να είναι ονειροπόλος και ρομαντικός όταν εγώ ετοιμάζομαι να γίνω ρεαλιστής και σοβαροφανής. Αλλά, πάλι και αυτή μία πεπατημένη είναι που αυτή η κοινωνία υποδεικνύει με έμφαση να ακολουθήσουμε. Και έχω βαρεθεί να μου κάνουν υποδείξεις...


Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Η Ευρώ(πη) μια γειτονιά

Η ιδέα μιας Ευρώπης ενωμένης και παγκοσμιοποιημένης ουσιαστικά εκκινείται να εφαρμόζεται μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου την 9η Νοεμβρίου του 1989. Τέσσερα χρόνια μετέπειτα και συγκεκριμένα την 1η Νοεμβρίου του 1993, ενεργοποιείται και η Συνθήκη του Μάαστριχτ και έχουμε επισήμως Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην Ευρώπη του σήμερα -στις γειτονιές της- βλέπεις περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές. Ομοιότητες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές.

Η Γαλλία, για παράδειγμα, της κυβέρνησης Ολάντ, του σοσιαλιστικού κόμματος, εμφανίζει εικόνες και σημάδια που μερικά μόνο χρόνια πριν, ζήσαμε στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση Ολάντ ακολουθεί μία πολιτική διακυβέρνησης συντηρητική, low profile, χωρίς διάθεση να συγκρουστεί ούτε με το λαό, αλλά ούτε και με τις πολυεθνικές. Έχει διεκπεραιωτικό χαρακτήρα και έχει αναλάβει την πορεία μετάβασης της χώρας από μία εποχή σε μία άλλη- αυτό το transition το 'παιξε και το αγαπημένο μας porte-parole που τώρα απολαμβάνει τις διακοπές του στις φτωχογειτονιές της Lady Gaga.

Στη Γαλλία η έννοια της μονιμότητας, τουλάχιστον στο εργασιακό, είναι λίγο πολύ άγνωστη. Η εργοδοσία στον ιδιωτικό τομέα, όλα τείνουν πλέον να ιδιωτικοποιηθούν, δουλεύει με συμβόλαια, είτε μηνιαία, είτε δίμηνα, ανάλογα με τις ανάγκες και με το ποσό που διατίθενται να δαπανήσουν για υπαλληλικά-εργατικά χέρια. Σύμφωνα με το νόμο απαγορεύται να μειωθεί ένα προσυμφωνημένο συμβόλαιο και γενικότερα η μείωση σε μισθούς δεν είναι επιλογή. Η τακτική, όμως, αφορά το ύψος της καταβληθείσας φορολογίας στο κράτος. Από την εταιρία και από τον ιδιώτη-εργαζόμενο.

Στα χέρια μου έχω μία μηνιαία σύμβαση ενός εργαζόμενου για τη Manpower France, γνωστή πολυεθνική εταιρία. Σύμφωνα με αυτή ο εργαζόμενος έχει λαμβάνειν μεικτό ποσό 2330,43€. Από αυτό, θα πρέπει να καταβάλει από την τσέπη του συνολικά 524,44€ στο Γαλλικό κράτος. Καθαρό κέρδος, ο ίδιος, έχει 1805,99€. Η εταιρία οφείλει να αποληρώσει σε φόρους στην πολιτεία, για το μηνιαίο αυτό συμβόλαιο, 1048,09€. Συνολικά η Manpower France ξόδεψε για το μηνιαίο αυτό συμβόλαιο 3378,52€. Το 46,5% της συνολικής απολαβής καταβάλλεται ως φορολογία στο Γαλλικό κράτος. Το 22,5% του μισθού του εργαζόμενου ομοίως. Μπορεί, λοιπόν, να απαγορεύεται δια ροπάλου η όποια μείωση μισθού σε ένα προσυμφωνημένο συμβόλαιο, ωστόσο, με την τακτική της “εξυπνης” φορολογίας μπαίνει νόμιμο χέρι στο μηνιαίο budget του Γάλλου ιδιώτη.

Θεωρώ ανέφικτη την εφαρμογή μιας τέτοιας φορολογίας στην Ευωζώνη, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση. Πολύ απλά γιατί οι οικονομίες των χωρών διαφέρουν όπως και τα στάνταρ ζωής και αγοράς. Όσο κι αν χτυπιέται η Λαγκάρντ για τους αναρχικούς Έλληνες που δε μπαίνουν σε καλούπι.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή της λίστας του δημόσιου χρέους. Και στην προσπάθεια της να το εξισορροπήσει με το ΑΕΠ θα συνεχίζει να δανείζεται-χρεώνεται στη Γερμανία. Το 150,3% είναι ένα ποσοστό που καταδεικνύει την αδυναμία μας για εσωτερική ανάπτυξη και παραγωγή. Σημειωτέον, πως αν μία χώρα ανέλθει στο 100%, έχει πρόβλημα, γιατί χοντρικά σημαίνει πως όσο παράγει τόσα χρωστάει ακριβώς. Η Γαλλία είναι στο μεταίχμιο, την προκειμένη στιγμή και ισορροπεί για την ώρα. Ο Σαρκοζί, όμως, έρχεται. Ενδιαφέρον, στη λίστα έχουν οι χώρες όπως η Κύπρος και η Λεττονία. Χώρες στις οποίες οι τράπεζες ξεπλένουν το μαύρο χρήμα της Ρωσίας. Εξ ου και το διπλωματικό επεισόδιο στην Κύπρο, με την παύση πληρωμών. Δύσκολος καιρός για μεσάζοντες που δεν εξυπηρετούν το Γερμανικό συμφέρον.

Η τακτική των περικοπών στην Ελλάδα βλέπει κατ' αποκλειστικότητα κλάδους ζωτικής σημασίας για την κοινωνία. Εκπαίδευση, υγεία. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών από τη μια μέρα στην άλλη έχασε το εργατικό του δυναμικό. Το χρήσιμο εργατικό δυναμικό. Γιατί, οι βισματίες θα επιβιώσουν των κυβερνητικών αποφάσεων. Και το πλάνο μιλάει για ιδιωτικοποίηση ενός εκφυλισμένου δημόσιου θεσμού. Εύκολα παρερμηνεύσιμη έννοια το “δημόσιος-α-ο”.

Στη Λυών το “Lumiere 2” τελεί υπό κρίση. Η Γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε πως τα τμήματα Ψυχολογίας, Ανθρωπολογίας και Κοινωνιολογίας είναι ωφέλιμο να συγχωνευτούν, εξοικονομώντας κρατικές δαπάνες. Αυτόματα, αυτό σημαίνει απολύσεις, περεταίρω περικοπές, ξεσκαρτάρισμα. Για ένα πανεπιστήμιο που ούτως ή άλλως έχει σημαντικότερα θέματα προς επίλυση.

Και είναι ενα ζήτημα τα κρατικοδίαιτα πανεπιστήμια. Η έλλειψη αυτονομίας και αυτάρκειας τα αναγκάζει να ακολουθούν πεπατημένες. Όπως η γραμμή για το σύστημα διδασκαλίας. Το μάθημα γίνεται χωρίς feedback συμμετοχή από το κοινό των φοιτητών, η διάλεξη είναι μονοκόμματη, μία ομιλία με slides ανιαρού περιεχομένου, χωρίς πρωτοτυπία, χωρίς αμοιβαία ερευνητική διάθεση. Είναι μία διαδικασία ξεπέτας και fast food. Βαρετή κι ανούσια για καθηγητές και φοιτητές.

Στην Ελλάδα, ο Τσίπρας ετοιμάζεται να ντυθεί “αλλαγή”, φορώντας πιο ακριβό και φιλοευρωπαϊκό κοστούμι. Βελτιώνει την επικοινωνιακή του πολιτική, γίνεται καλύτερος ρήτορας, βασιζόμενος στην αταλαντοσύνη του ελληνικού κοινοβουλίου. Ντύνεται καλύτερος porte-parole, πιο φιλόδοξος και φοράει ένα νούμερο πιο πάνω. Οι συνθήκες τον σιγοντάρουν, η Ευρώπη θα του δώσει το οκ αν συνεχίσει τις εσωκομματικές αλλαγές. Χρειάζεται μία πιο φιλοκαπιταλιστική χροιά για να αγγίξει το θώκο. Η εξουσία δεν είναι θέμα ιδεαλισμού.

Η Γαλλία, στις επόμενες εκλογές, ετοιμάζεται να δεχθεί μετα Βαϊων και κλάδων το “President des riches”. Ο Νικολά Σαρκοζί είναι the guy for the job. Εκμεταλλευόμενος την πολυπολυτισμική εικόνα της Γαλλίας, θα συνεχίσει το πλάνο των ιδιωτικοποιήσεων, θα συσφίξει τις σχέσεις με τις πολυεθνικές που στηρίζουν τη Γαλλική οικονομία και θα παίξει πάλι με τις συγκυρίες στην Αλγερία, έτσι ώστε να προχωρήσει σε δίκαια ανακατανομή του πλούτου. Κίνηση που θα φέρει τη Γαλλία πάνω από το 100% της αναλογίας ΑΕΠ-χρέους. Κι ίσως εκεί πέσουν κι οι τίτλοι τέλους της ουτοπίας του ενιαίου ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος.

-Εδώ(Γαλλία), αντιδράμε για δύο εβδομάδες και μετά σταματάμε. Έτσι κι αλλιώς, πάντα ψηφίζεται αυτό που θέλει η μειοψηφία. Αυτό μου είπε ο φίλος μου από τη Λυών. Μερικές φορές ο θυμός είναι καλύτερος από τη λύπη. Όταν είσαι θυμωμένος γίνονται αλλαγές. Μάλκολμ Χ.

Η μόρφωση δεν είναι προνόμιο των ολίγων. Δεν είναι για καμία ελίτ. Είναι κοινό κι επίκτητο αγαθό. Όσοι περισσότεροι έχουνε τη γνώση, τόσο περισσότερο επικίνδυνη γενιά γινόμαστε.



Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

“Ξαναδιαβάζοντας την ακαδημαϊκή μου ταυτότητα”


Συγκρίσεις. Δόκιμες και αδόκιμες, εύστοχες κι άστοχες, δίκαιες κι άδικες, χρήσιμες κι άχρηστες. Ένα αναγκαίο κακό συνοπτικά. Τα στοιχεία και τα γεγονότα συνήθως συμβάλλουν στην αξιόπιστη διαμόρφωσή τους. Υπάρχει, βέβαια κι ο αντίλογος.

Με την έναρξη της νέας Ακαδημαϊκής χρονιάς και αυτόν το Σεπτέμβριο το Πανεπιστήμιο Αθηνών έκλεισε, δηλώνοντας αδυναμία λειτουργίας για τους γνωστούς λόγους. Η συζήτηση για το θέμα του ελληνικού πανεπιστημίου εν γένει, άνοιξε. Πάλι. Ξανά. Για ζητήματα που έχουνε χρονίσει κι ανακυκλώνονται κι αναπαράγονται με την πρώτη ευκαιρία.

Καιρό τώρα συζητείται η πρόταση για ιδιωτικοποίηση του Αθηναϊκού Πανεπιστημίου και άρση της έννοιας του δημοσίου μαζί με τα όποια προνόμιά του, στα πλαίσια πάντα μιας απόπειρας σύγκρισης με τα πρότυπα των πανεπιστημίων της Ευρώπης. Πρώτον, δεν ξέρω κατά πόσο εφικτό είναι κάτι τέτοιο όταν οι κυβερνητικές περικοπές στις δαπάνες αφορούν κατ' αποκλειστικότητα την παιδεία και συγκεκριμένα την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεύτερον, δε ξέρω κατά πόσο επιθυμητή είναι μία τέτοια κίνηση από τις πλειοψηφίες-πολιτικές και μη. Τρίτον, όταν στην Ελλάδα αρχίζει κουβέντα για μεταρρυθμίσεις με λούζει κρύος ιδρώτας.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι φύσει εξαρτημένο από το δημόσιο χρήμα. Γι' αυτό και παραπατάει και δεν έχει δικό του λόγο. Δεν έχει δυναμική. Δεν έχει αυτάρκεια, αυτονομία, ελευθερία κινήσεων, ανάπτυξη. Λειτουργεί ως προθάλαμος πολιτικών μικροσυμφερόντων, αναπαράγει χιλιοειπωμένα κι αναμασημένα λόγια που γίνονται reprint με τις λέξεις κλειδιά, προμοτάρει κάπως προοδευτικές, επαναστατικές κι αναχρονιστικές ιδέες-χρησιμοποιημένη κονσέρβα τρίτων, ένα ξύλινο πολιτικό λόγο χωρίς νόημα και ουσία που συνεχίζει να μας παιδεύει. Είναι αυτή η γενικότερη κουλτούρα του ότι φάμε κι ότι πιούμε κι ότι περισέψει για αύριο. Ένα ζήτημα είναι κι αυτό της πολιτικοποίησης αν αναλογιστείς δε πως στην Ελλάδα έχουμε την ευγενή συνήθεια πρώτα να πολιτικοποιούμαστε και να έχουμε άποψη για τα μεγάλα θέματα του τόπου και μετά και αν να μορφωνόμαστε-ενημερωνόμαστε-στοιχειοθετούμε την τρόπο τινά γνώμη μας.

Εκ του σύνεγγυς συνειδητοποιείς πως τελικά είναι απλά ζήτημα εγχώριας νοοτροπίας κι εσωτερικών μηχανισμών του εκάστοτε πανεπιστημίου. Εν ολίγοις, είναι θέμα οργάνωσης. Με σεβασμό στο φοιτητή, στον εργαζόμενο και στον εργοδότη. Μια σωστά δομημένη ιεραρχία. Κι ας μην έχουνε το ίδιο ταλέντο που έχει ο καταραμένος ο Έλληνας.




Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

“Θέλω να ανασάνω ελευθερία”

Η ιστορία κοιτάει περιπαιχτικά την πρόοδο του ανθρώπου και κρυφά γελάει. Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσεις σε ένα μικρό φιλμ, καρέ-καρέ, το οξύμωρο να φτιάχνει σενάριο μόνο του. Και το ρεσουμέ αυτού να εσωκλείεται στο πως το σύστημα κατάφερε να φάει ένα άλλο σύστημα. Μικρό φίλμ, σύντομο, να μοιραστεί σε κόπιες στα σχολεία έτσι ώστε να μη χρειαστεί η ιστορία να μας ξαναγελάσει ειρωνικά. Έτσι ώστε, όταν επαναληφθεί πάλι, να υπάρχει βεβαιότητα και σιγουριά περί τίνος πρόκειται. Κι όταν παίξει το φίλμ, η εικόνα πρέπει να σοκάρει. Να σε στιγματίσει και να χαραχθεί στη μνήμη σου. Γιατί διάολε ξεχνάμε κι εύκολα μάλιστα. Όσο για το happy end. Μην το ψάξεις. Γιατί πολλές μάνες πόνεσαν κι έκλαψαν και θα ήταν σεναριακό unfair αν επιλέξεις ρομαντικό φινάλε. Άσε που δεν υπάρχει και ποτέ κάποιο ουσιαστικό, θεματικά τουλάχιστον, τέλος.

Η ιστορία επέλεξε και πάλι έναν άδοξο ήρωα για να ξεκινήσει την πλοκή της. Τον Παύλο Φύσσα, έναν νέο άνθρωπο, με τις ανησυχίες του, με τα πιστεύω του. Τον θυσίασε για να αποδείξει στον άνθρωπο πόσο βλάκας είναι που επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.

Ο Φύσσας στάθηκε η αφορμή για να κυνηγηθεί κάποτε η Χρυσή Αυγή. Δεν ήταν τέτοια τα αντανακλαστικά του κρατικού μηχανισμού. Συγκεντρώνονταν καιρό τα στοιχεία και απλά ανέμεναν καρτερικά τη στιγμή-αφορμή. Παρ'όλο που εκκρεμούν παχηλοί φάκελοι ανθρωποκτονιών και κακουργημάτων με υποψίες ανάμειξης της “εγκληματικής οργνάνωσης” και απλά περιμένουν στοιχειωθέτηση και αρχειοθέτηση, δουλειές που ελπίζω να μην παγώσουν και να συνεχιστούν μέχρι και τη διαλεύκανσή τους. Η ερώτηση, ωστόσο, είναι γιατί τώρα; Δεν υπάρχει αλλαγή που πράττεται αναίμακτα επιβεβαιώνουν οι παλιές φωτογραφίες. Επίσης, οι δημοσκοπήσεις σε πρόθεση ψήφου ανέβαζαν το κόμμα ή την οργάνωση, όπως αρέσκονται με νομιμότητα πλέον τα media να διηγούνται, αρκετά ψηλά και σε σημείο να απειλείται η κυβερνητική υπεροχή. Εδώ νομίζω πως επεμβαίνει και η Ενωμένη Ευρώπη προφανώς γιατί βλέπει την απειλή. Και την προλαμβάνει. Ανεπιθύμητη γαρ, τέτοιου είδους αλλαγή, δίνει την εντολή-παρότρυνση για επιτάχυνση των διαδικασιών. Έτσι, συλλαμβάνονται όλοι όσοι συνδέουν το όνομά τους με την καθημερινότητα της οργάνωσης. Όλοι όσοι έχουν ρόλο, είτε να προσυλητήσουν, είτε να εκτελέσουν εντολές. Η συνέχεια, λίγο πολύ γνωστή. Σκούπα, διαπόμπευση στο κολοσσαίο, κοινωνική κατακρυγή και δικαιοσύνη, ανακούφιση.

Ο ανοργασμικός φορέας των Μέσων συνεπικουρεί αισθητά με τις υπερβολές, με τους ύμνους για την κυβερνητική επιτυχία και για την κάθαρση της πολιτικής ζωής από το νεοναζιστικό καρκίνωμα. Έτσι είναι αλλά υπάρχει και η άλλη όψη την οποία έντεχνα εκμεταλλεύτηκε το φαινομενικά εθνικιστικό, άντε και εθνικοαπελευθερωτικό, προσφιλές στην Αθήνα-ο λόγος της εκλογικής επιτυχίας-κόμμα. Η Χρυσή Αυγή με όπλα τον λαικισμό, τη διάδοση χάους εντός της κοινωνικής καθημερινότητας, τον παθιασμένο αντίλογο σε αυτούς που έφεραν το έθνος στην οικονομική δυσχέρεια, την καταγγελία της αδικίας που υφίσταται ο καθημερινός μεροκαματιάρης Έλληνας πολίτης, την σύνταξη στο πλευρό του Αθηναίου που ασφυκτιά από την καυτή ανάσα του μετανάστη στο σβέρκο του, κατάφερε να φτιάξει ένα λόγο άφθαρτο, απαράβατο και θέσφατο. Χωρίς καμία ιδιαίτερη ευγλωττία, απλά με πάθος, ορμή και φανατισμό. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η κεντρική διαδικτυακή σελίδα της οργάνωσης που παρουσιάζει τις ιδεολογικές βάσεις του κόμματος αναλυτικά και με σαφήνεια. Κι ας είναι επικίνδυνες κι ας μην λογοκρίθηκαν ή προβλήθηκαν ποτέ έως τώρα. Απλά κάποια στιγμή ήταν της μόδας... 

Το μοντέλο ιεραρχίας της οργάνωσης προδίδει καταφανέστατα την λειτουργία της για την εξυπηρέτηση του ενός. Πώς; Μία εισαγγελική απόφαση για το άνοιγμα των πλείστων τραπεζικών λογαριασμών της οικογένειας Μιχαλολιάκου θα απαντούσε σε ένα ερώτημα και θα γεννούσε και άλλα. Καλό επιχειρηματικό μυαλό ο Φύρερ. Όσο για το αν είναι η όχι εγκληματική οργάνωση το επικειρωμένο και αναγνωρισμένο από το ελληνικό κράτος κόμμα της Χρυσής Αυγής, αυτό μένει να απαντηθεί εν ευθέτω χρόνο όταν και αν ανοίξει ο γεμάτος φάκελος για τη δράση τους. Ας γίνει σωστά η δουλειά!


 “Δεν ελπίζω σε τίποτα αν δε νοιώσω μια μέρα το στομάχι μου γεμάτο. Δεν εκφράζω άποψη για τα πολιτικά μέχρι να δω μια αλήθεια να αποκαλύπτεται. Θέλω να ανασάνω μια φορά ελευθερία”. Άστεγος στην Αθηνάς λίγο πριν πετάξω για Γάνδη.

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Οι λάθος ήρωες...

            Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια ένα 15χρονο πιτσιρίκι έχασε τη ζωή του από το "πιόνι" του κράτους με αποτέλεσμα να πέσει η κυβέρνηση. Σήμερα, ένα 19χρονο παιδί έφερε μία νέα ιστορία στην επιφάνεια...
            Σ' αυτήν ,ακριβώς, την οξύμωρη, ασυνάρτητη και γεμάτη παραλογισμό συσχέτιση, υπάρχουν διακριτά κοινά στοιχεία. Για παράδειγμα ο ρόλος των ΜΜΕ. Η πολιτική των μέσων φαίνεται από το πως "πούλησαν" και μετέφεραν το θέμα. Μέσα από μία διαδικασία storytelling, όπου υπήρχε η ανάγκη να αναδειχθεί ένας ήρωας κι ένας κακός. Δημιουργήθηκε η ανάγκη να βρεθεί ο δακτυλοδεικτούμενος που θα μαζέψει κι όλη την ευθύνη. Τα media απλά εξέφρασαν μοναδικά, λαϊκίστικα, την συνολική αγανάκτηση και οργή του κόσμου. Εκμεταλλεύτηκαν διακριτικά την συσσωρευμένη πίεση που βιώνει και περιμένει στιγμές σαν κι αυτήν για να ξεσπάσει. Τα ΜΜΕ θα πουλήσουν συμπάθεια και συμπόνια για τον κόσμο και αγανάκτηση για αυτούς που κυβερνάνε σε μία προσπάθεια ταύτισης με το λαϊκό έρεισμα. Το γιατί νομίζω πως είναι προφανές. Επ' ευκαιρία πέρα από αστυνομικά ρεπορτάζ, η είδηση δεν μεταφέρθηκε ποτέ ως είδηση. Μεταφέρθηκε μέσα από έναν εκπληκτικά συναισθηματικό σχολιασμό του κάθε παρουσιαστή ξεχωριστά, δημιουργώντας εμπρηστικά κλίμα. Όλη αυτή η μηντιακή υπερβολή έδωσε την απαραίτητη ώθηση στην κοινή γνώμη έτσι ώστε να δει την αλήθεια. Να δει τους καλούς(19χρονος) και τους κακούς(οδηγός-ελεγκτής) της υπόθεσης. Να δει το θύμα(κοινωνία) και το θύτη(κράτος -πολιτεία). Η σκληρή αλήθεια, βέβαια, είναι ότι χάθηκε μια ζωή για ένα εισιτήριο αξίας 1,20ευρώ. Ας είμαστε, όμως, ρεαλιστές και όχι υποκριτές.
            Και οι πολιτικοί βρήκαν ευκαιρία για πολιτική. Το ΚΚΕ, προασπίζοντας τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, "βάφει" το 19χρονο νέο ως αντιπρόσωπο της φτωχολογιάς και των ανέργων που δε μπορούν να εξασφαλίζουν τα προς το ζην. Ο ΣΥΡΙΖΑ, προασπίζοντας το συμφέρον του για αντιπολίτευση μέχρι να έρθει η δική του ώρα, αναφέρεται στο πως το μνημόνιο έχει εξαθλιώσει τις ζωές μας και μας έχει ωθήσει στην απόγνωση και την απελπισία. Τέλος, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Κεδίκογλου, προασπίζοντας τα κυβερνητικά συμφέροντα και αντιπροσωπεύοντας αυτά, απαντά πως κάποιοι εκμεταλλεύονται το τραγικό γεγονός. Αλήθεια ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Λασπολογήσεις, δελτία τύπου, αντιπολίτευση, αντιδικίες, όλα έχουν κοινό τόπο τη ψηφοθηρία και την προσπάθεια για επικράτηση στο νου της κοινής γνώμης. Έτσι, τόσο απλά, η πολιτική επωφελήθηκε από ένα τραγικό συμβάν για εσωτερική κατανάλωση και μόνο.
            Η τραγική φιγούρα της μάνας που έθαψε το παιδί της στα 19 του χρόνια είναι η μοναδική και πραγματική ιστορία. Αυτοί οι άδοξοι ήρωες, που έγιναν ήρωες από τη μια μέρα στην άλλη, αυτοί είναι τα θύματα ενός φαύλου κύκλου που ξεκίνησε με την κατάρρευση μιας οικονομίας και συνεχίζεται με αυτήν της κοινωνίας. Είναι τα θύματα της κοινωνικοπολιτικής τρέλας που κυριαρχεί και έχει άρει κάθε υποψία λογικής. Αυτοί οι λάθος ήρωες μας κάνουν να ρωτάμε πλέον τον εαυτό μας τι είναι αληθινό και τι τεχνητό; Μπορούμε να ξεχωρίσουμε;

Υ.Γ.1 Χαθήκαμε κάπου στη μετάφραση. Δε χειριστήκαμε διακριτικά ένα ευαίσθητο θέμα και ξεσπάσαμε αδιαφορώντας για το πένθος κάποιων ανθρώπων.

Υ.Γ.2 Ένας πνευματικός άνθρωπος, μία ακαδημαϊκός, η Λένα Διβάνη χάθηκε και αυτή κάπου στη μετάφραση με αποτέλεσμα να βγει off topic. Λάθος timing, λάθος λόγια...αδυναμία έκφρασης από τους λογικούς;                     


Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Η Βία, πολιτική δράση της σύγχρονης Δημοκρατίας

             Η λέξη δημοκρατία δημιουργήθηκε από δύο ξεχωριστές λέξεις. Τη λέξη "δήμος", το σύνολο, δηλαδή, ατόμων που έχουν πολιτικά δικαιώματα και τη λέξη "κράτος", αντιπροσωπεύει τη δύναμη, την εξουσία, την αρχή. Αυτή η παράξενη ιστορική ένωση δύο εντελώς μακρινών, ως προς το νόημα, όρων, έφερε στην καθημερινότητα του ανθρώπου σκέψεις και ιδέες. Η γέννηση της δημοκρατίας ανέδειξε και αντάμειψε τη σημασία της ύπαρξης του ανθρώπου ως έλλογου όντος, δίδοντάς του την ευκαιρία να διεκδικεί με ισονομία, τις ελευθερίες του. Η δημοκρατία ήρθε να υποδείξει πως η εξουσία πρέπει να εξυπηρετεί το πλήθος κι όχι το αντίστροφο. Βέβαια, η ρευστότητα του όρου είναι τέτοια που εύκολα κι έντεχνα παρερμηνεύεται, κάποτε από την αριστοκρατία, τώρα από οποιονδήποτε γνωρίζει να κινείται μεταξύ των εξουσιών(εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική).
          Όταν αποκαλείς τον εαυτό σου Ινδό, Μουσουλμάνο, Χριστιανό, Ευρωπαίο, Μαύρο, Κίτρινο ή οτιδήποτε άλλο, υιοθετείς και ασπάζεσαι τη βία. Όταν "χρωματίζεσαι", παίρνεις ένα μέρος, δηλαδή και μπαίνεις σε ένα στρατόπεδο, πολιτικό, ποδοσφαιρικό, υιοθετείς και ασπάζεσαι τη βία. Καταλαβαίνεις το γιατί; Γιατί ,αυτόματα, διαχωρίζεις τον εαυτό σου από τους υπόλοιπους, από την υπόλοιπη ανθρωπότητα που δεν ταυτίζεται μαζί σου. Δεν έχει σημασία αν είσαι ελίτ ή πλέμπα. Γιατί ο διαχωρισμός για λόγους πίστης, εθνικότητας ή παράδοσης γεννά τη βία
          Είναι εκπληκτικό το πόσο ποικιλόμορφη έχει γίνει η βία και πως βρίσκεται συνεχώς υπολανθάνουσα στην άρρωστη καθημερινότητα που προμοτάρεται. Συγκεκριμένα, όπως και ο Ο. Γουάιλντ εύστοχα είχε πει, "παλαιότερα υπήρχαν τα βασανιστήρια. Σήμερα αρκούν οι εφημερίδες"... Είναι εκπληκτικό το πως αποσιωπάται μία βεντέτα, ιστορικό πισωγύρισμα και με σκηνές και από τα προσεχώς. Μία βεντέτα ιδεαλιστική σύμφωνα με τους δρώντες, ο καθείς εξ αυτών υπερασπίζεται την δική του αλήθεια, την δική του πραγματικότητα, την πολιτική του γραμμή, αυτή τουλάχιστον που διδάσκεται καθημερινά με νουθεσίες και πλύσεις εγκεφάλων. Αυτοί οι ιδεαλιστές της "πρώτης γραμμής" που είναι πρόθυμοι να  "πλακώσουν" όσους υπονομεύουν τη δημοκρατία και τις ελευθερίες των πολλών, αυτοί οι εκπαιδευμένοι μάπες ή στις μάπες, που θεωρούν εαυτούς ήρωες και όχι εσωτερικά ασταθείς, όλοι αυτοί συγκροτούν τη σημερινή πολιτική δράση, χρησιμοποιούν νόμιμα τη βία, αφού καλύπτονται από την αρχή τους. Μία αρχή που είναι απόλυτα νομότυπη και δε βαραίνεται ποινικά.
          Ο φαύλος κύκλος της πολιτικής δράσης-βίας είναι η εικόνα της σύγχρονης δημοκρατίας. Τα μοντέλα ιεραρχιών που ενυπάρχουν σε αριστερές, αναρχικές, ακροδεξιές οργανώσεις τροφοδοτούν με ιδεολογία και πάθος την πρώτη γραμμή που χρησιμοποιεί ως μέσο πειθούς της τη βία. Φυσικά η ιεραρχία αυτή προστατεύεται αφού δε φαίνεται πουθενά η ηθική της αυτουργία. Και η ιεραρχία αυτή λειτουργεί ακριβώς το ίδιο σε όλα τα άκρα εκμεταλλευόμενη τις ανάγκες ή τα προβλήματα του εκάστοτε ατόμου. Και το "τσάμπα αίμα" θα συνεχίσει να ρέει στην ιστορική φυλλάδα εάν εμείς δεν ανταποκριθούμε επιτέλους.      
                     
         
          

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση

            Το ξαφνικό "κατέβασμα" της ΕΡΤ σηματοδότησε την πιο γρήγορη κι άμεση λαϊκή αντίδραση που εγώ προσωπικά έχω δει. Φωτιά πήραν τα social media, βρήκε ζουμερό θέμα κι ο τύπος ενώ η κινητοποίηση της κοινής γνώμης έγινε με φοβερά αντανακλαστικά. Η κοινωνία συμπαρίσταται εμφατικά στους εργαζομένους της δημόσιας τηλεόρασης που προχώρησαν και στην κατάληψη του ραδιομεγάρου στην Αγ. Παρασκευή.
            Η κυβερνητική τριάδα έκανε φάουλ σε μία στιγμή καίρια. Πήρε μια πρωτοβουλία άστοχη δίχως να υπολογίζει στην αντίδραση της καταπονημένης κοινωνίας και ίσως το πληρώσει με νέες εκλογές.
            Η ελληνική πολιτική σκηνή εκτέθηκε δια αντιπροσώπου. Δείτε προσεχτικά τα ντοκουμέντα και θα αντιληφθείτε το γιατί. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακοινώνει κάτι σημαντικό. Έχει προετοιμάσει το λόγο του, έχει προβάρει τα σημεία που χρειάζονται "χρωματική" ενίσχυση και τονισμό, αλλά δείχνει εμφανέστατα πως δεν καταλαβαίνει τι περιγράφει και τι λέει. Τονίζει λάθος λέξεις, δίνει έμφαση σε άσχετα σημεία, έχει εντελώς άστοχο ύφος, εν ολίγοις απαγγέλλει, δεν ανακοινώνει πολιτική, κυβερνητική απόφαση που θα επηρεάσει μία πραγματικότητα. Έχει ύφος δήθεν αυστηρό, με αυτοπεποίθηση, αλλά καθόλου επιβλητικό και σίγουρο. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάει. Οι πολιτικές φιγούρες ή μάλλον καρικατούρες δε γνωρίζουν τι σημαίνει επικοινωνιακό στήσιμο, οι ομιλίες τους είναι μια κοψιά με συχνές επιτηδευμένες επαναλήψεις-μετρήστε τον όρο διαφάνεια-αδιαφάνεια πόσες φορές ειπώθηκε-αλλά δεν τονίστηκε.
            Το ότι η ΕΡΤ αποτελούσε τον πλέον κρατικοδίαιτο οργανισμό είναι μία γενική παραδοχή. Οι σπατάλες και τα υπέρογκα ποσά που πληρώνονταν παραγωγές κι εργατικό δυναμικό βγήκαν στη δημοσιότητα κι ακόμα κι αν τα μισά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, έκανε την ΕΡΤ φορολογικό παράδεισο και γη της επαγγελίας για τους φερέλπιδες δυναστείες. Δεν είναι μυστικό, άλλωστε, πως με το καθεστώς αδιαφάνειας-αρχίζω και αντιπαθώ αυτούς τους πολυφορεμένους όρους-και τις πελατειακές σχέσεις συντηρούσε πολυάριθμο ποσοστό διοικητικών υπαλλήλων εφ' όρου ζωής και με ελάχιστη παραγωγική προσφορά.
            Η βιτρίνα της ΕΡΤ δε θα δυσκολευτεί να βρει απασχόληση σε κάποιο μεγάλο κανάλι της ελληνικής TV. Η "πλέμπα", αναμενόμενα την πλήρωσε πάλι. Οι εργαζόμενοι που παράγουν έργο και ζουν στην κόψη του ξυραφιού της καθημερινότητας. Δύσκολοι καιροί για μονιμότητα.
            Τα όσα προβλήθηκαν και ανακοινώθηκαν σχετικά με το σχεδιασμό της νέας ΕΡΤ, το νέο όνομα αυτής ΝΕΡΙΤ(δε λέει με τίποτα), ακούγονται εξαιρετικά ωραία, εκσυγχρονισμένα και σύμφωνα με το ευρωπαϊκό μοντέλο μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, εναρμονισμένα με την πραγματικότητα ακολουθώντας το στόχο της ανάπτυξης. Αυτά και μόνο είναι τρομαχτικά αν αναλογιστούμε πως ποτέ δεν εφαρμόζονται τόσο ωραιοποιημένα πλάνα.
            Ο τρόπος που αποφασίσθηκε το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι ενδεικτικός του πως λειτουργεί την τελευταία πενταετία η προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία σ' αυτόν τον τόπο. Πονάει δε πολύ να αντιλαμβάνεσαι πως διοικείσαι από άτομα πνευματικά κατώτερα του αναμενομένου. Η εξουσία ανέκαθεν ήταν αγαθό επίκτητο για τους ικανούς, για εκείνους που μπορούσαν να ελέγξουν και να παρακινήσουν μία μάζα. Σήμερα φαίνεται πως ξεμείναμε με το κληροδότημα της αριστοκρατίας της μεταπολίτευσης κι αυτό και μόνο είναι η κατάρα μας.        

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Η Πολιτική (α)σοβαρότητα, βιτρίνα στην Ευρώπη

         Νομίζω πως η έννοια της πολιτικής κουλτούρας είναι ένας όρος λίγο πολύ άγνωστος, κυρίως στην σύγχρονη πολιτική σκηνή, αλλά και στη συνείδηση του νεοέλληνα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ιστορικά δε, νομίζω πως για να βρούμε το τελευταίο ταλαντούχο πολιτικό πρόσωπο, θα πρέπει να ανατρέξουμε στον Ελ. Βενιζέλο, ικανός ρήτορας, με πειθώ και φιλοδοξία, ανεξάρτητα αν φορτώθηκε και την αποτυχία του ελληνοτουρκικού πολέμου καθώς και πολλά άλλα ιστορικά λάθη. Σήμερα το πολιτικό σανίδι στερείται από στοιχειωδώς επαρκείς "ηθοποιούς".
            Τα πολιτικά πρόσωπα στην Ελλάδα είναι ατάλαντα, αστοιχείωτα, αδιάβαστα, ανιστόρητα και με περιορισμένες ικανότητες τόσες όσες χρειάζονται για να φέρουν μια δουλειά εις πέρας. Στερούνται ρητορικών ικανοτήτων και επικοινωνιακών δυνατοτήτων, οξυδέρκειας και φιλοδοξίας, ζουν στο μοτίβο και στο lifestyle που οι γονείς τους επέλεξαν. Ζουν μία ζωή εφημεριότητας με νοοτροπία ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κ.ο.κ. Ανατράφηκαν από τα κολέγια, τα ιδιωτικά και τους κατ' οίκον καθηγητάδες και λοιπούς υπηρέτες έτσι ώστε να παρουσιάζουν μία επαρκή και μονοδιάστατη εικόνα σοβαροφάνειας. Δίχως να είναι δημοφιλείς, ούτε καν ελκυστικοί στο λαό και την κοινή γνώμη, μοντέλα ξύλινα μιας πολιτικής ελίτ ευτραφούς και γερασμένης, πεπερασμένης και συνηθισμένης. Η οικογενειοκρατία και τα μεγάλα τζάκια έχτισαν το σημερινό ατάλαντο και προσωρινό πολιτικό σκηνικό. Προσωρινό υπό την έννοια πως προοριζόταν για να κάνει μία απλή δουλειά. Την αποδόμηση μιας κοινωνίας. Σταδιακά, με γοργά βήματα. Γεννήθηκε, ωστόσο κι ένα σύστημα που θα αυτοεξυπηρετούσε τις επερχόμενες ανάγκες. Το σύστημα των ΜΜΕ που θα επικροτούσε τη συνδιαλλαγή δημοσίων-ιδιωτικών κεφαλαίων.
            Οι περισσότερες κουβέντες πολιτικού περιεχομένου εντός κοινοβουλίου καθώς και στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων είναι παράλογες, ανούσιες, ανώφελες και το κυριότερο χωρίς συνειρμό. Πέραν του ότι η πολιτική συζήτηση δεν παρουσιάζει  εδώ και καιρό ενδιαφέρον, γιατί ο λαός έχει θυμό κι αγανάκτηση ενώ τα κόμματα λένε τα δικά τους, φαίνεται καθαρά πως πλέον δεν έχει και ζήτηση. Η κοινή γνώμη είναι υποψιασμένη, μπορεί και καχύποπτη, περιμένοντας το "σύστημα" καρτερικά στη γωνία. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, αστυνομία και κάθε μορφή εξουσίας δεν πείθουν τον κόσμο. Βέβαια, οι συντελεστές μιας πιθανής εναλλακτικής πολιτικής κουβέντας, εάν ήταν διαφορετικοί, ίσως θα ξεγύμνωναν και θα αποκάλυπταν περισσότερες αλήθειες.
            Οι κόντρες και τα ευτράπελα μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο καταδεικνύουν την πολιτική (α)σοβαρότητα που μας διακρίνει. Δήθεν πολιτικές αντιδικίες Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Χ.Α., ΣΥΡΙΖΑ, με φόντο την προστασία της δημοκρατίας και τις νεοφιλελεύθερες απόψεις εναντίον των φασιστικών και νεοναζιστικών ιδεωδών. Καταστάσεις εκτός πραγματικότητας... Μα είμαστε τόσο μόνοι... Κάποτε χρειαζόταν ταλέντο και όραμα για να κυβερνήσεις έστω και μία επιχείρηση. Τώρα, που εξελιχθήκαμε και προοδεύσαμε χρειάζεσαι ένα καλό τζάκι, μία περιοδεία από το Χάρβαρντ και έγινες the guy for the job...

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Κοινωνίες που σιωπηρά επιλέξαμε...


            Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η εξέλιξη των κοινωνιών και ο τρόπος που συντελέστηκε ιστορικά ανά τους αιώνες. Από τη Γαλλική Επανάσταση(1789), με τη σφραγίδα του διαφωτισμού, μέχρι τη Ρώσικη(1917), σημεία ιστορικά και παγκοσμίως καθοριστικά για την πρακτική και θεωρητική διαμόρφωση του όρου ελευθερία. Οι κοινωνίες με τις συνεχείς προσπάθειες για ανατροπή καθεστώτων και ευρύτερα πολιτικών σκηνικών εξελίχθηκαν σταδιακά στο μοντέλο που σήμερα αποκαλούμε καπιταλιστικό. Επί της ουσίας, βέβαια, ζούμε μία όχι και τόσο παράδοξη αμφισημία των τάξεων, δεδομένου πως, νοητά πάντα, υπάρχει ο διαχωρισμός των τάξεων στους έχοντες και στους μη έχοντες. Ο ρόλος του αναλώσιμου ανθρώπου παραγκωνίστηκε μεν, του έδωσε μία αξία όμως(one man=one dollar),σκεπτικό που υιοθέτησαν οι τραπεζίτες.
            Ο "εξευγενισμός" του είδους επέφερε αλλαγές στον τρόπο που θα συντελούνταν οι αλλαγές. Ειδικότερα, στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης πέτυχε το "άρτον και θεάματα", κουλτούρα βεβαίως πρωτόγνωρη για έναν λαό ταλαιπωρημένο και με σύντομη ιστορία. Έτσι, δημιουργήθηκε μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών και απαιτήσεων, μια κοινωνία απαίδευτη κι εύκολα ελέγξιμη. Από το "Τσοβόλα δώστα όλα" μέχρι το "λεφτά υπάρχουν". Οι τεχνητές ανάγκες αποπροσανατόλισαν την πλέμπα και η ελίτ εκμεταλλευόμενη τις ιστορικές συγκυρίες δούλεψε για τα συμφέροντά της.
            Ας πάμε και στο ρόλο των διανοούμενων στην εξέλιξη μιας κοινωνίας. Σύμφωνα με τον Τσόμσκι, ο ρόλος τους συνίσταται στο να κάνουν ό,τι χρειάζεται ώστε οι άνθρωποι να παραμένουν παθητικοί, υπάκουοι, αστοιχείωτοι και προγραμματισμένοι. Προσανατολίζοντας τον κόσμο προς τα επιπόλαια της ζωής, όπως ο καταναλωτισμός, οι διανοούμενοι του 20ού αιώνα πέτυχαν την πνευματική εσωστρέφεια κι απομόνωση των κοινωνιών. Τώρα η αντιστοιχία των σημερινών τεχνοκρατών-διανοητών είναι μία καλή νοητική ασχολία που μένει στη διακριτική μας ευχέρεια.
            Η ιστορία δείχνει πως η αλλαγή είναι μία διαδικασία επίκτητη και συνάμα δύσκολη. Δε νομίζω πως η πνευματική απελευθέρωση είναι όνειρο απατηλό όπως έμμεσα κι εμφατικά παρουσιάζεται από τα κέντρα εξουσίας. Μία κοινωνία παραιτημένη κι υπνωτισμένη είναι εύκολος στόχος. Η κινητοποίηση ας είναι μία έννοια που θα απασχολεί τον καθένα χωριστά. Γίνε εσύ η αλλαγή δε λένε;
               

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Δημοκρατικές πτυχές της καθημερινότητας...


             Αθώος ή ένοχος; Τί είναι ο Γ. Κατίδης; Είναι το θύμα ή ο θύτης σε όλη αυτή την ιστορία που υπερπροβλήθηκε από τα Μέσα. Το δεδομένο είναι πως η υπόθεση αυτή διέσυρε το όνομα ενός 20χρονου φέρελπι ποδοσφαιριστή, καταδικάζοντας τον σε μία άνευ προηγουμένου σουρεαλιστική μηντιακή κατακραυγή. Ειδικότερα όταν βρισκόμαστε σε μία περίοδο που η τιμωρία, η δίκη και η καταδίκη είναι διακριτές ανάγκες του λαού που εξυπηρετούν εμμέσως το "φιλοδημοκρατικό" και "νεοφιλελεύθερο" σύστημα. Προφανώς κι ο ποδοσφαιριστής Γ. Κατίδης είναι το εξιλαστήριο θύμα ενός πολιτικού επικοινωνιακού παιχνιδιού.
            Διακοπή συμβολαίου από το σύλλογο μέχρι το καλοκαίρι και δια βίου αποκλεισμός από τις εθνικές ομάδες. Επίδειξη ισχύος της νεοφιλελεύθερης ΕΠΟ μετά από "φιλική" συμβουλή κυβερνητικών τηλεφωνημάτων. Βέβαια, αν το καλοσκεφτείτε μόλις σκάσει η ιστορία και ξεχαστεί, ο ποδοσφαιριστής πιθανόν να λάβει άφεση αμαρτιών λόγω έντιμου βίου και τα λοιπά και τα λοιπά...
            Από την άλλη πλευρά, αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να διασύρουν ένα παιδί 20 χρονών. Όμως, πάλι, συλλογίζεσαι πως φτάσαμε η αγραμματοσύνη κι ο αναλφαβητισμός να είναι ακλόνητα άλλοθι δεδομένης της ανεπάρκειας του εκπαιδευτικού συστήματος. Ο ίδιος ο "ένοχος" ομολόγησε πως το να χαιρετήσει ναζιστικά δεν του έλεγε κάτι και δεν αποτελεί μέρος της ταυτότητάς του. Οκ. Περαιτέρω σχολιασμός είναι αδόκιμος και αχρείαστος νομίζω. Εφόσον παραδέχεσαι πως είσαι αδιάβαστος, ανενημέρωτος κι αμόρφωτος, fair enough. Από εκεί κι έπειτα ο manager σου πρέπει να σε πληροφορήσει πως επειδή πληρώνεσαι για τα πόδια σου κι επειδή είναι τόσο μόδα αυτό που κάνεις λογοδοτείς σε μία μάζα.
            Τώρα ποιός φταίει ή τίς πταίει; Θέλουμε αίμα, θέλουμε ένοχο. Εφόσον φτάσαμε στο σημείο να δίνουμε αξία σε τέτοιες "ειδήσεις", εφόσον τέτοιου είδους ειδήσεις βολεύουν το πολιτικό σύστημα. Φταίει που καταφέραμε να δώσουμε πάτημα, βήμα κι εξουσία σε ξύπνιους ευρωπαιόμυαλους πολιτικάντηδες της σειράς, φταίει που η δικαστική, η νομοθετική κι εκτελεστική εξουσία συγχέονται πλέον τόσο από το σύστημα και την πολιτεία που το αυτοεξυπηρετούν. Αλλά είπαμε η αξιοκρατία και η δημοκρατία έγιναν έννοιες απατηλές και ρομαντικές.
            Η τιμωρία του Κατίδη είναι εφεύρεση του συστήματος που βρήκε αφορμή να παίξει επικοινωνιακά με τους εσωτερικούς του αντιπάλους. Ο Τσόμσκι έλεγε σε μία ομιλία του πως πρέπει να προσανατολίσουμε τον κόσμο προς τα επιπόλαια πράγματα της ζωής, όπως η κατανάλωση. Πρέπει να δημιουργηθούν τεχνητά τείχη, να κλειστεί ο κόσμος εκεί μέσα και να απομονωθεί ο ένας από τον άλλο. Επί του παρόντος ας δούμε τις πιθανές συμβολικές αντιστοιχίες καθώς και το πως ασκείται έντεχνα η πολιτική προπαγάνδα.