“Ξαναδιαβάζοντας την ακαδημαϊκή μου ταυτότητα”

Συγκρίσεις. Δόκιμες και αδόκιμες, εύστοχες κι άστοχες, δίκαιες κι άδικες, χρήσιμες κι άχρηστες. Ένα αναγκαίο κακό συνοπτικά. Τα στοιχεία και τα γεγονότα συνήθως συμβάλλουν στην αξιόπιστη διαμόρφωσή τους. Υπάρχει, βέβαια κι ο αντίλογος.

Με την έναρξη της νέας Ακαδημαϊκής χρονιάς και αυτόν το Σεπτέμβριο το Πανεπιστήμιο Αθηνών έκλεισε, δηλώνοντας αδυναμία λειτουργίας για τους γνωστούς λόγους. Η συζήτηση για το θέμα του ελληνικού πανεπιστημίου εν γένει, άνοιξε. Πάλι. Ξανά. Για ζητήματα που έχουνε χρονίσει κι ανακυκλώνονται κι αναπαράγονται με την πρώτη ευκαιρία.

Καιρό τώρα συζητείται η πρόταση για ιδιωτικοποίηση του Αθηναϊκού Πανεπιστημίου και άρση της έννοιας του δημοσίου μαζί με τα όποια προνόμιά του, στα πλαίσια πάντα μιας απόπειρας σύγκρισης με τα πρότυπα των πανεπιστημίων της Ευρώπης. Πρώτον, δεν ξέρω κατά πόσο εφικτό είναι κάτι τέτοιο όταν οι κυβερνητικές περικοπές στις δαπάνες αφορούν κατ' αποκλειστικότητα την παιδεία και συγκεκριμένα την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεύτερον, δε ξέρω κατά πόσο επιθυμητή είναι μία τέτοια κίνηση από τις πλειοψηφίες-πολιτικές και μη. Τρίτον, όταν στην Ελλάδα αρχίζει κουβέντα για μεταρρυθμίσεις με λούζει κρύος ιδρώτας.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι φύσει εξαρτημένο από το δημόσιο χρήμα. Γι' αυτό και παραπατάει και δεν έχει δικό του λόγο. Δεν έχει δυναμική. Δεν έχει αυτάρκεια, αυτονομία, ελευθερία κινήσεων, ανάπτυξη. Λειτουργεί ως προθάλαμος πολιτικών μικροσυμφερόντων, αναπαράγει χιλιοειπωμένα κι αναμασημένα λόγια που γίνονται reprint με τις λέξεις κλειδιά, προμοτάρει κάπως προοδευτικές, επαναστατικές κι αναχρονιστικές ιδέες-χρησιμοποιημένη κονσέρβα τρίτων, ένα ξύλινο πολιτικό λόγο χωρίς νόημα και ουσία που συνεχίζει να μας παιδεύει. Είναι αυτή η γενικότερη κουλτούρα του ότι φάμε κι ότι πιούμε κι ότι περισέψει για αύριο. Ένα ζήτημα είναι κι αυτό της πολιτικοποίησης αν αναλογιστείς δε πως στην Ελλάδα έχουμε την ευγενή συνήθεια πρώτα να πολιτικοποιούμαστε και να έχουμε άποψη για τα μεγάλα θέματα του τόπου και μετά και αν να μορφωνόμαστε-ενημερωνόμαστε-στοιχειοθετούμε την τρόπο τινά γνώμη μας.

Εκ του σύνεγγυς συνειδητοποιείς πως τελικά είναι απλά ζήτημα εγχώριας νοοτροπίας κι εσωτερικών μηχανισμών του εκάστοτε πανεπιστημίου. Εν ολίγοις, είναι θέμα οργάνωσης. Με σεβασμό στο φοιτητή, στον εργαζόμενο και στον εργοδότη. Μια σωστά δομημένη ιεραρχία. Κι ας μην έχουνε το ίδιο ταλέντο που έχει ο καταραμένος ο Έλληνας.