Παίξε το πικάπ all over!

“Πώς είναι η φάση στην Ελλάδα”, “πώς πάνε τα πράγματα στην Αθήνα”, “είναι τόσο χάλια όσο ακούγεται”, “Πώς είστε οι Έλληνες σαν άτομα”; Συχνές ερωτήσεις που ακούω, χωρίς κάποια αρνητική προδιάθεση. Τελευταία, όμως, τείνω να ενοχλούμαι και αποφεύγω ευγενικά οποιαδήποτε απάντηση. Βασικά τους καλώ για τουρισμό στην Ελλάδα έτσι ώστε να βγάλουν οι ίδιοι τα συμπεράσματά τους, πιο βιωματικά. Θεωρώ πως είναι μία διακριτική αντιμετώπιση.

Στην Αθήνα βλέπω ότι η κοινωνία αποκόβεται από την κοινωνία. Επιλεκτικά. Φταίει, βέβαια και το ότι η οικονομική, αυτή, συγκυρία έχει διαχωρίσει πιο ξεκάθαρα τις τάξεις. Τα “μεσσαία” νοικοκυριά κατέβηκαν τάξη, “όριο της φτώχειας” είναι δυνατόν να υφίσταται τέτοιος όρος; Υπό τη θέα της δημιουργίας μίας ελίτ η οποία γεμίζει τις τσέπες των πλουσίων και αδειάζει τις τσέπες των “έχω και δεν έχω”.

Ακόμη, βλέπω ότι ο κόσμος την έκανε από το κέντρο και αράζει στα προάστια. Εκεί τη βρίσκει. Έστω και για ένα βράδυ ΠΣΚ. ΟΚ. Δεν το κατακρίνω. Μας αρέσει η καλοπέραση. Αν και αυτού του είδους η εξωστρέφεια περισσότερο καταδεικνύει την εσωστρέφειά μας. Τουλάχιστον είναι καλύτερο απ' το να πιστεύεις πως ο περήφανος νεοέλληνας πέρα από ιδεολόγος είναι και αυτάρεσκο παρτάλι που του λείπει το διονυσιακό του φεστιβάλ.

Είναι ρομαντικό και ωραίο να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, την κοινωνία στην οποία είσαι συμμέτοχος. Κάπως. Όπως. Είσαι πολύ νέος για να συμβιβαστείς, είσαι πολύ νέος για να ανέχεσαι, είσαι πολύ νέος για να βολεύεσαι. Μη δηλώνεις προκλητικά αδιάφορος, να ανοίγεις το ρημαδοαυτί σου και να φιλτράρεις ό,τι σου πασάρεται. Μάσα πρώτα. Έχουμε άποψη για πολιτική, για τέχνη και κουλτούρες, για μουσική, για μπάλα, για έρωτα. Ουσιαστικά, παίζει να μη σκαμπάζουμε και γρι, στοιχειωθετώντας κουραφέξαλα χωρίς να έχουμε ανοίξει βιβλίο, να έχουμε βρεθεί σε μία συναυλία, να δούμε μια έκθεση, να αποδεχθούμε την ανωτερότητα της αντίπαλης ομάδας, να είμαστε απλά παρθένοι.

Τους Έλληνες μας γουστάρουν στο έξω γιατί λέει σκεφτόμαστε outside the box. Γιατί δε θέτουμε περιορισμούς στη γνώση και στην έρευνα. Αλήθεια είναι. Γιατί, όμως, αρχίζει και ξεθωριάζει η ιδέα του Έλληνα που είναι μπροστά;

Είναι κυνικό και υποκριτικό, ωστόσο, να προτρέπω κάποιον να είναι ονειροπόλος και ρομαντικός όταν εγώ ετοιμάζομαι να γίνω ρεαλιστής και σοβαροφανής. Αλλά, πάλι και αυτή μία πεπατημένη είναι που αυτή η κοινωνία υποδεικνύει με έμφαση να ακολουθήσουμε. Και έχω βαρεθεί να μου κάνουν υποδείξεις...