Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Η Τέχνη της Προπαγάνδας

Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, ούτε αρπάζω κάθε ευκαιρία για να μεμψιμοιρώ και να ψέγω. Κάθε άλλο, πιστεύω στην ανταγωνιστικότητα και στην κοινωνική εξέλιξη, μέσα από θεμιτά μέσα. Και συμμετέχοντας στη χθεσινοβραδινή διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας μπορεί να ένιωσα για στιγμές ηττημένος κατά κράτος και ολοκληρωτικά ανήμπορος κι ότι όλες οι πράξεις ακτιβισμού ή αντίδρασης που είναι ενάντια στο κατεστημένο είναι εκ προοιμίου καταδικασμένες, ωστόσο, ένιωσα πως κέρδισα σε κάτι…
Κέρδισα σε γνώση κι εμπειρία(πόσο σπουδαία αγαθά). Η γνώση του να ξέρεις, να γνωρίζεις πως λειτουργεί ένα σύστημα, ένας μηχανισμός. Να ξεχωρίζεις τι είναι αληθές και τι όχι, να βλέπεις ξεκάθαρα και ίσα τον (πραγματικό) κόσμο πίσω από τον (επιφάνεια) κόσμο. Να παρακολουθείς το χάος και πως άνθρωποι μέσα από αυτό διακρίνονται σαν τη μύγα μες στο γάλα για την ανθρωπιά τους-ποιοι είναι σκάρτοι και ποιοι όχι. Να καταλάβεις τι είναι διατεθειμένος να κάνει κάποιος για τη σκοπιμότητά του είτε είναι πιόνι και δρα πίσω από το πρόσχημα του ότι εκτελεί εντολές, είτε είναι το μεγάλο ψάρι που θέλει να εκμεταλλευτεί μια κατάσταση προς όφελός του. Και φυσικά, η εμπειρία του να έχεις δει πως αγανακτεί κι αντιδρά ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων και πως οι λίγοι που έχουν εξουσία έναντι των πολλών, στέκουν ,προκλητικώς, ευθυνόφοβοι και πλουσιοπάροχα κεκαλυμμένοι από τα εγκλήματά τους.
Η χθεσινοβραδινή “παράσταση” είχε πολλές εικόνες. Από τη μία εντός του κοινοβουλίου οι “μεσσίες” αυτού του τόπου συζητούσαν για το παρόν ενός πολύπαθου λαού και συγκρούονταν με ένταση και δηκτικότητα υπό το “βλέμμα” της κάμερας, βεβαίως, προβαίνοντας συχνά-πυκνά σε λαϊκίστικες ενέργειες και βαρύγδουπες-αερόλογες κουβέντες χωρίς ουσιαστικό νόημα. Την ώρα που σύμφωνα με όλους παίζεται τόσο μεγάλο διακύβευμα για τη σωτηρία του τόπου. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο το μνημόνιο θα ψηφιζόταν, απλά πολλοί πολιτικάντηδες θεώρησαν επίκαιρο να ταχθούν με το λαό και να εμφανίσουν ψήγματα ευθιξίας. Στάχτη στα μάτια του κόσμου.
Από την άλλη πλευρά, τα ΜΜΕ λειτουργούν ως φορείς έκφρασης της (κυβερνητικής) εξουσίας. Ο καθείς, βέβαια, με το δικό του απαράμιλλο στυλ με μία κοινή συνισταμένη, όμως, όλοι. Τη κερδοφορία. Επιλεκτικές λήψεις από τη διαδήλωση στο κέντρο, εικόνες μονομερείς που δείχνουν τους κουκουλοφόρους να καίνε δημόσιες περιουσίες κι όχι τον απλό κόσμο να ασφυκτιά και να λιποθυμά από την ασταμάτητη ρήψη δακρυγόνων της αστυνομίας, εμπρηστικές και τρομοκρατικές δηλώσεις για να σπείρουν πανικό και να ψηφισθεί ταχιά το σωτήριο μνημόνιο. Έλεγχος και κατεύθυνση του πλήθους προς τον δικό τους προσανατολισμό και συστηματική αποσιώπηση της αλήθειας των γεγονότων. Ή απλά προβάλλουν ένα καλά μονταρισμένο υλικό που τα φορτώνει στους κουκουλοφόρους ή αλλιώς γνωστούς-άγνωστους. Και πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν αυτοί οι “αναρχικοί” ταραξίες; Κι όσο για την ΕΛ.ΑΣ., είχε κι αυτή προμελετημένο το πλάνο της για να καταστείλει τους πολύ επικίνδυνους πολίτες που κατευθύνονταν προς το μετρό κατεβαίνοντας την Ερμού. Τους κύκλωσαν και στο κέντρο του πλήθους μία βόμβα δακρυγόνου. Α ρε μάγκες με στολή! Αλλά όχι απλά εκτελούν εντολές
Συμπερασματικά, έτσι έχουν τα γεγονότα. And that’s the way the cookie crumbles” (Θεός για μια εβδομάδα-Jim Carrey). Δε θέλω να είμαι μάντης κακών αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Δεν έχω πρόταση και λυπάμαι. Κάτι πρέπει να αλλάξει πραγματικά. Μήπως εμείς; Ας πω πως βλέπω μόνο τις αρετές των ανθρώπων κι αφού δεν είμαι αλάθητος, δε θα αναλύσω τα λάθη των άλλων… Γκάντι. Και κ. Παπαδήμο, εθνική επίγνωση όχι εθνική απόγνωση.
Καλό σας βράδυ!

Υ.Γ. Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε...

                     




Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Το εκπαιδευτικό παράδειγμα της Αιγύπτου


               Το ποδόσφαιρο μετά κι απ’ την ωρίμανση της έννοιας της παγκοσμιοποίησης, ως ιδέας τουλάχιστον, ήταν το πρώτο προϊόν που εξελίχθηκε τόσο γρήγορα, σχεδόν αυτοματοποιημένα. Εξέλιξη, ασφαλώς, που αφορούσε την μετάβαση του από το ερασιτεχνικό στο επαγγελματικό. Μιλάμε για τις δαπάνες των επιχειρηματιών-κερδοσκόπων/καιροσκόπων και τις εξαίρετες και ενάρετες επενδύσεις τους σε ομάδες με λαϊκή απήχηση. Μιλάμε για την κατάργηση της αίσθησης του ρομαντικού και του δικαίου. Μιας και το ποδόσφαιρο, απλά, εκσυγχρονίστηκε…      
                Την περασμένη εβδομάδα, σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στην Αίγυπτο μεταξύ των ομάδων Αλ Μάσρι-Αλ Αχλί, εκτυλίχθηκε μία πρωτοφανής τραγωδία. Μετά το τέλος του αγώνα χιλιάδες οπαδοί μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και τα ‘καναν (…) Ο απολογισμός ήταν 73 νεκροί και 1000 τραυματίες, έγιναν και 47 προσαγωγές από την αστυνομία του Πορτ-Σάιντ ενώ ταυτόχρονα κινητοποιήθηκε κι ο στρατός. Το γήπεδο θύμιζε καταστάσεις πολέμου, πολλοί από τους νεκρούς σκοτώθηκαν από μαχαιριές, άλλοι από ποδοπατήματα κι άλλοι από θανάσιμα χτυπήματα.
                Στο παρασκήνιο της υπόθεσης, τώρα, επικρατούν δύο θέσεις καθαρά, έχοντας αμφότερες πολιτική σημασία. Πρώτον, ο κόσμος είναι εξαγριωμένος με το τωρινό καθεστώς και το γεγονός αυτό αποτελεί αντίδραση και κατακραυγή. Δεύτερον, το σκηνικό ήταν προβοκάτσια από τους φανατικούς ακόμα υποστηρικτές του απερχόμενου ηγέτη Μουμπάρακ οι οποίοι απλά ήθελαν να στείλουν μήνυμα στη σημερινή ηγεσία της χώρας.
Ειλικρινά, δε ξέρω τι με προβληματίζει περισσότερο. Το να αντιδρά έτσι αυθόρμητα ο κόσμος με λεηλασίες και επιθέσεις δολοφονικές μπουκάροντας σε ένα γήπεδο που διεξάγεται αθλητικό γεγονός και να καλλιεργείται κλίμα πολέμου ή το ότι τόσο απροκάλυπτα υπαινίχτηκαν πολιτικοί φορείς πως τα επεισόδια ήταν στημένα και προμελετημένα στο πλαίσιο μετάδοσης ενός πολιτικού μηνύματος προς την εξουσία; Αν το γήπεδο λειτουργεί όντως σαν αρένα, σαν “Κολοσσαίο” και το εξαγριωμένο πλήθος μεταφέρει εκεί την αγανάκτησή του από το οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, τότε θα οδηγηθούμε σε κατά συρροή τραγωδίες; Κι εφόσον έγινε στην Αίγυπτο κάτι τέτοιο τη Σύγχρονη Εποχή, τότε είναι πολύ πιθανό να γίνει και στην κατά Ευρώπη μεριά. Εκτός κι αν είμαστε τόσο στενόμυαλοι και τόσο βολεμένοι έτσι ώστε να θεωρήσουμε πως η Αίγυπτος η τριτοκοσμική απέχει πολύ από μας. Και συγκεκριμένα, αναφέρομαι στα του οίκου μας και στις αμέτρητες μπούκες σε γήπεδα που έχω μετρήσει εδώ στην Ελλάδα. Παράδειγμα, ακόμα και σήμερα, πριν από λίγη ώρα, όταν οπαδοί του ΠΑΟΚ μετά και το τέλος του αγώνα με τον Ολυμπιακό, επιχείρησαν να μπουν στα αποδυτήρια, ενόσω έριχναν βροχή αντικειμένων στον πάγκο των φιλοξενούμενων. Κι αυτό είναι πλημμέλημα! Γιατί τα κρούσματα ποικίλλουν σε όλα τα γήπεδα σε όλη τη χώρα. Αν και η Ευρωπαϊκή Ελλάδα με την αμύθητη πολιτισμική κουλτούρα και το υψηλό επίπεδο παιδείας συμπεριφέρεται έτσι, γιατί όχι και η Αίγυπτος;
Το ποδόσφαιρο είναι καθρέπτης της κοινωνίας. Τι γίνεται, όμως, όταν η κοινωνία συμπαρασύρεται ετεροκατευθυνόμενα και βρίσκεται στη μέση πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Κι αν η πολιτική εξουσία συνδέεται με το ποδόσφαιρο πως μπορούμε να μην αμφισβητήσουμε την αξιοπιστία και ακεραιότητα του; Και μήπως είναι όντως μία μεγάλη βιτρίνα της σκληρής αγοράς; Το παράδειγμα της Αιγύπτου διδάσκει πολλά αλλά εγείρει και τον προβληματισμό. Μήπως, τελικά, όλα είναι σχετικά μεταξύ τους; Πάντως, σίγουρα το ποδόσφαιρο είναι κάτι που λατρεύουμε να μισούμε…