Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Goal 2. Απάντηση στο Ν. Μπογιόπουλο


Το ποδόσφαιρο είναι αθώο και πάντα μία μπάλα θα φτάνει για να το αποδείξει. Μία μπάλα θα είναι αρκετή για να γίνεται το ποδόσφαιρο πάλι παιχνίδι. Μία μπάλα, μερικά πανιά δεμένα, ό,τι μοιάζει στρογγυλό, είναι αρκετό για να πάρει φωτιά η αλάνα, το σοκάκι, η αυλή, ο δρόμος, για να αντηχήσει η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο. Το ποδόσφαιρο. Αυτό το παγκόσμιο παιχνίδι είναι παντού, κάθε στιγμή, κάθε μέρα προσιτό σε όλους”.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Βραζιλία, όχι στη χώρα που γέννησε το άθλημα, αλλά στη χώρα που το αγάπησε και το ενστερνίστηκε όσο καμία κουλτούρα ανά την υφήλιο. Όχι στη χώρα που το επιστημονοποίησε, αλλά στη χώρα που το έβαλε βαθιά στην πραγματικότητα μιας κοινωνίας. Μιας κοινωνίας μεγάλης που διαμαρτύρεται για την υπερπολυτέλεια του εγχειρήματος της FIFA. Γιατί γι' αυτούς, μία μπάλα με μερικά πανιά δεμένα, καθετί στρογγυλό, μπορεί να γίνει “τροφή” για όνειρα. Γι' αυτούς, δεν είναι απλά ένα παιχνίδι. Είναι το παιχνίδι τους.

Σ' αυτό έμελλε να πάρει μέρος και η δική μας ομάδα. Η Εθνική ομάδα. Η ομάδα που την τελευταία δεκαετία λατρεύεις, να μισείς. Διχαστική, αντιτουριστική, με έριδες και λυκοφιλίες στους κόλπους της, ιντριγκαδόρικη, θαρρείς πως βλέπεις μια μεξικάνικη νουβέλα(παραλίγο). Το τέλειο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Ας βλέπεις για μία δεκαετία τον Καραγκούνη να πέφτει δραματικά στο χορτάρι, να έχει τελειώσει το σπρέι του διαιτητή σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, να γκρινιάζει μ' αυτούς τους ντενιρικούς* μορφασμούς. Ας αντιπαθείς τον κλικαδόρο και χοντροκώλη Κατσουράνη-πρόσφατα θύματος διαδικτυακού bullying που δεν έπεισε για τη (μη) συμμετοχή του από τον “πολυ-μηχανικό” Φερνάντο Σάντος. Ας λες ότι ο Σαμαράς είναι ελεύθερος, αλλά έκλεισε συμβόλαιο με τη “fructis”. Ας ρίχνεις το ανάθεμα στον κάγκουρα από το Μπουρνάζι-Μήτρογλου που κόστισε 15 καφετιά και τώρα είναι μια μαούνα ή στο καράβι για απόσυρση-Γκέκα που η μισή Ελλάδα προμήνυε άδοξη κατάληξη στο 4ο πέναλτι με την Κόστα Ρίκα. Από την κόλαση στον παράδεισο κι από τον παράδεισο στην κόλαση. Πάντα θα είναι ένα δρομολόγιο περιπετειώδες.

Συγκλονιστική η δύναμη της εικόνας. Ένας πιτσιρικάς με σύνδρομο down, κολλημένος με το Σαμαρά. Μία εικόνα ενθουσιασμού και δύναμης που ταξιδεύει από τη μία γωνιά του πλανήτη στην άλλη με όχημα μία μπάλα. Από την άλλη, το τελευταίο σφύριγμα και η λήξη του αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού. Τα πανηγύρια των διεθνών, η αυλαία για ένα σπουδαίο ποδοσφαιριστή-Ντρογκμπά, η ιπποτική κίνηση παρηγοριάς του Σαμαρά στον για 90' αντίπαλό του. Το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα lifestyle. Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι, το ποδόσφαιρο είναι στιγμές.

Μεταμεσονύχτιες τσάρκες στη γειτονιά σου. Η ώρα περασμένη. Ο αδιάλειπτος βερμπαλισμός του Σπυρόπουλου στοιχειώνει το μυαλό σου. Είσαι θυμωμένος κι από τον μαλάκα το Γκέκα που δεν την έστειλε στο πλεκτό. Ξαφνικά, συνειδητοποιείς πως αυτή σου τη σκέψη την άκουσες δυνατά. Στο παραπέρα στενό και στο παραδίπλα και στο πιο κάτω τετράγωνο. Και μία ωραία νύχτα γεμίζει από ποδοσφαιρική κουβέντα, είτε είναι σαρκαστική, είτε επαινετική, είτε εμπεριέχει επιφωνήματα του “αχ”. Αχχχ...

Το ποτήρι φαίνεται μισοάδειο ή μήπως είναι μισογεμάτο. Έχω καιρό να δω τη γειτονιά μου τόσο ζωντανή. Υπήρχε λόγος. Και η αξία του νικητή δίνει χαρά στον ηττημένο. Κόστα Ρίκα ή αλλιώς όμορφη ακτή. Έπειτα, είναι απλά ένα παιχνίδι. Ή μήπως όχι;Ποδοσφαιρο. Το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα στον κόσμο”.

Δεν ξέρω αν οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες όπως άστοχα χρησιμοποιείται διηνεκώς η ιστορική αυτή ατάκα του Τσόρτσιλ. Ξέρω, όμως, ότι το εθνικό φρόνημα δεν αναζωπυρώνεται μέσα από την ίδια αθλητική φυλλάδα που θα προκρίνει μίση, έχθρες, έριδες, αντιπαλότητες κι αντιδικίες.