Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Καλά Χριστούγεννα…

Φίλοι και φίλες, σήμερα ανήμερα Χριστουγέννων και συμπτωματικά και της ονομαστικής μου εορτής, η μέρα που σύμφωνα με τον μύθο, την γενική αλήθεια και την ιστορία σηματοδοτεί την γέννηση του θεανθρώπου στην Βηθλεέμ σ’ έναν ταπεινό στάβλο, προσφέρεται για οικογενειακή συγκέντρωση και θαλπωρή. Είναι η μέρα που όλοι φοράνε τα καλά τους και μαζεύονται οικογενειακώς γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι απολαμβάνοντας το πλούσιο γεύμα και την οικογενειακή αλληλουχία-έστω για μια φορά όλοι μαζί. Είναι η μέρα όπου επικρατεί ένα ευοίωνο κλίμα πρόσκαιρης καλοσύνης και καλοκαγαθίας. Το λεγόμενο κλίμα των Χριστουγέννων προφανώς προβάλλεται ως η πιο φαεινή δικαιολογία… Ίσως όμως το πέπλο και η «επικάλυψη» της εν λόγω ατμόσφαιρας να είναι τέτοια που να παροτρύνει και να προτρέπει τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους της ρουτίνας, να βγουν από το καλούπι της ρουτίνας και της πεσιμιστικής και καταρρακωμένης για διάφορους λόγους διάθεσης και να μπουν σε μια ατμοσφαιρική φάση που τους μεταμορφώνει σε πρέσβεις καλής θέλησης. Αφορμίζομαι, φυσικά, από τις αγαθοεργίες και τους φιλανθρωπικούς αγώνες της περιόδου των Χριστουγέννων. Σαφώς είναι μια ευχάριστη νότα και προσφορά, αντιτίθεμαι όμως με το χρονικό του πράγματος-αναφέρομαι στην ανάγκη για διηνεκή προσφορά και βοήθεια. Λοιπόν, ας μην κράξω σήμερα κι ας περιοριστώ σε μια απλή, λιτή κι απέριττη ευχή: Είθε το κλίμα των Χριστουγέννων να παραμείνει μόνιμο στις ψυχές των ανθρώπων όλο τον χρόνο και ο μύθος του Αι-Βασίλη να γίνει πραγματικότητα έτσι για τα παιδιά (και τους μεγάλους κατ’ ουσία). Καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά. Πρώτα ο θεός τα λέμε από την νέα χρονιά εκτός αν προκύψει κάτι που χρίζει άμεσου σχολιασμού!                           

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

H MNHMH TOY ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Η επέτειος του Πολυτεχνείου αποτελεί διαχρονικό σύμβολο για την δημοκρατία, την ελευθερία και την ανθρωπιά. Υψηλά ιδανικά όπως η ανεξαρτησία, η ειρήνη, η ελεύθερη και χωρίς λογοκρισία παιδεία, η ελεύθερη σκέψη και βούληση, προασπίστηκαν σθεναρά από ανθρώπους αδέσμευτους, ασυμβίβαστους, μα πάνω απ’ όλα ελεύθερους. Σαράντα ,περίπου, χρόνια μετά, τα γεγονότα εκείνης της «μαύρης» επταετίας 1967-1973 παραμένουν βαθειά χαραγμένα στις μνήμες όλων μας και εξιστορούνται για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Όλα άρχισαν στις 21 Απριλίου του 1967 όταν και η Χούντα(χούντα, σημειωτέον, σημαίνει σύνδεσμος και είναι ισπανικής προέλευσης λέξη)των Συνταγματαρχών κατέλαβε την εξουσία με το έτσι θέλω. Πρωτοστάτης της κίνησης αυτής, της κατάλυσης της δημοκρατίας δηλαδή, ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος ο οποίος είχε και άμεσους συνεργάτες τους Στυλιανό Παττακό και Νικόλαο Μακαρέζο, μαζί με άλλους 26 υψηλόβαθμους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού. Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου, λοιπόν, οι πραξικοπηματίες αφού είχαν εξασφαλίσει 100 τεθωρακισμένα τανκς, κατέλαβαν το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Εν συνεχεία, προχώρησαν στην εκτέλεση του σχεδίου «Προμηθεύς»- σχέδιο έκτακτης ανάγκης του ΝΑΤΟ, που είχε ως αποτέλεσμα την κινητοποίηση όλων των Αθηναϊκών στρατιωτικών δυνάμεων. Σύμφωνα με το Σχέδιο «Προμηθεύς», ο στρατός προχωρούσε στην εξαναγκαστική(λαϊκ. ετσιθελική) ανάληψη της εξουσίας με σκοπό να αποτρέψουν πιθανή κομμουνιστική εξέγερση, αν, βέβαια, επενέβαιναν στην χώρα οι στρατιωτικές Σοβιετικές δυνάμεις. Οι πραξικοπηματίες, μάλιστα, έκαναν λόγο για δική τους επανάσταση που απέτρεπε μια κομμουνιστική έξαρση.
Την ίδια στιγμή, ο έμπιστος του βασιλιά και αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, στρατηγός Γ. Σπαντιδάκης, απομακρυνόταν από την θέση του. Αντικαταστάτης του ο Οδυσσέας Αγγελής, επιστήθιος φίλος του αρχιδικτάτορα Παπαδόπουλου. Ο στόχος ήταν προφανής. Η κατάληψη των νευραλγικών θέσεων από έμπιστους της ερχόμενης κυβέρνησης. Πάντως, η μοναδική προσπάθεια αντίστασης ήταν από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης Γεώργιο Ράλλη ο οποίος επιχείρησε να επικοινωνήσει με τον ταξίαρχο Ο. Βιδάλη για να σημάνει συναγερμό και να κινητοποιήσει το Γ’ Σώμα Στρατού της Θεσσαλονίκης. Μάταια όμως αφού το Σχέδιο Προμηθεύς είχε, ήδη, τεθεί σε εφαρμογή σε όλη την χώρα.
Διαπιστώνεται, λοιπόν, πως το πραξικόπημα του ’67 δεν ήταν μια βεβιασμένη και απονενοημένη ενέργεια από διάφορους «οραματιστές»- ειρωνεύομαι για τον όρο ασφαλώς. Ήταν, αντίθετα, ένα καλοσχεδιασμένο και προμελετημένο πλάνο χρόνων έτοιμο να εκπονηθεί την κατάλληλη στιγμή. Υπήρξε προετοιμασία και τριβή. Συγκεκριμένα, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος(1945-1949)μεταξύ των κομμουνιστικών δυνάμεων ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του εθνικού στρατού, που έχαιρε υποστήριξης των Άγγλων και των Αμερικανών. Μετά την καταστροφική, από πάσης φύσεως, ήττα των κομμουνιστών, οι μετέπειτα ελληνικές κυβερνήσεις ακολούθησαν μια τακτική τρομοκρατίας και επιφυλακής για ενδεχόμενο κομμουνιστικό ξέσπασμα-υπήρχε φόβος για νέα επανάσταση. Ένα από τα ακραία μέτρα που λήφθηκαν ήταν μεταξύ άλλων και ο έλεγχος του τύπου και γενικότερα της πληροφόρησης κατόπιν προσωπικής ευθύνης του Κ. Καραμανλή το 1961. Ο ελληνικός λαός ζούσε, ήδη, σ’ ένα ανελεύθερο, αυταρχικό κι ελεγκτικό καθεστώς. Και σιγά-σιγά έπαιρνε μια ιδέα για την συνέχεια. Ο αποπροσανατολισμός του κόσμου είχε επιτευχτεί αφού δεν είναι τυχαίο πως από το 1960-1973 σημειώθηκε πρωτοφανής άνθιση του αθλητισμού, των τεχνών και ό,τι περιελάμβανε άρτο και θεάματα.
Ο μηχανισμός ελέγχου του τύπου και των πληροφοριών αποτελούταν  από Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους, επιλεγμένους βεβαίως και από στρατιωτικούς. Οι μισθοί πληρώνονταν από κρυφά κονδύλια της Γενικής Διεύθυνσης Τύπου και Πληροφοριών(ΓΔΤΠ)καθώς και Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών(ΚΥΠ). Όπως γίνεται κατανοητό, οι συμμετέχοντες σ’ αυτό το δίκτυο προπαγανδιστικής κι ελεγχόμενης ενημέρωσης, στη συνέχεια και κατά την διάρκεια της Χούντας θα γίνονταν τα τέλεια αξιοποιήσιμα όργανα εξουσίας. Ταυτόχρονα, μέσα στο στρατό γινόταν μυστική εκπαίδευση στρατιωτικών και αξιωματικών που ήταν ενταγμένοι στο πρόγραμμα πραξικοπήματος ονόματι ΙΔΕΑ. Μέσα στον ΙΔΕΑ δρούσε κι ο τότε φέρελπις και φιλόδοξος αξιωματικός Γεώργιος Παπαδόπουλος . Μετά από ένα χρονικό διάστημα, οι μηχανισμοί αυτοί έλαβαν εντολή να ενεργοποιηθούν. Την εντολή έδωσε ο Τζον Μόρι, απεσταλμένος πράκτορας της CIA στην Αθήνα. Ο στόχος ήταν διπλός. Πρώτον η άμεση ανατροπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και δεύτερον η επιβολή κυβέρνησης στρατιωτικών δια πραξικοπήματος. Όλα έδειχναν ξεκάθαρα πως η Ελλάδα ετοιμαζόταν για αλλαγές όχι και τόσο ευνοϊκές για την δημοκρατία…
Στην επερχόμενη επταετία της Χούντας των Συνταγματαρχών ο λαός αντιδρούσε στα μέτρα και στις διατάξεις, αλλά σπασμωδικά και μεμονωμένα. Η εξουσία είχε τον τρόπο να καταστέλλει κάθε τόσο διαδηλώσεις και αντιδράσεις. Η ώρα, όμως, που ο κόμπος θα έφτανε στο χτένι πλησίαζε… Ήταν το τετραήμερο 14-17 του Νοέμβρη όπου ο κόσμος δήλωσε έντονα την δυσαρέσκειά του. Η κατάληξη παρ’ όλα αυτά δεν ήταν καθόλου καλή.
Το πρωινό της 14ης εκατοντάδες φοιτητές του Πολυτεχνείου μαζεύονται στο Πανεπιστήμιο του Ζωγράφου  και ξεκινούν συνελεύσεις. Την ίδια ώρα και στην Νομική, στην Σίνα, αποφασίζουν οι φοιτητές να κινηθούν προς το Πολυτεχνείο εκεί όπου πρέπει να συνεχιστεί η συζήτηση. Στις 14.00 το μεσημέρι 5000 φοιτητές έχουν κατακλίσει το Πολυτεχνείο κι ενώ η συρροή κόσμου συνεχίζεται. Η Πατησίων δονείται από αντιχουντικά συνθήματα για πρώτη φορά με τέτοια ένταση κι έκταση. Παράλληλα πίσω κι εντός του κτιρίου «Αβέρωφ» σχηματίζεται Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης. Εν τέλει στις 20.30 οι πόρτες της Σχολής σφραγίζονται και γίνεται η πρώτη συνεδρίαση. Λίγο μετά η Πατησίων γεμίζει προκηρύξεις κι ο συνωστισμένος κόσμος φωνάζει «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία» και «Κάτω η Χούντα».
Την επομένη, η κατάληψη προσελκύει πλήθος κόσμου της πρωτεύουσας. Η αντίδραση τείνει να γίνει παλλαϊκή. Το Πολυτεχνείο «γεμίζει» συνεχώς. Στις 21.30 οι δρόμοι γύρω από το υπό κατάληψη κτίριο σείονται από αντιαμερικανικά και αντιχουντικά συνθήματα. «Έξω η Αμερική», »Κάτω το ΝΑΤΟ», »Κάτω η Εξουσία» Η κυβέρνηση Χριστόφια ,τότε, στέλνει μυστικούς πράκτορες να ανακατευτούν με το πλήθος για να φωτογραφίσουν τους παρευρισκόμενους και να εντοπίσουν τους υποκινητές της εξέγερσης. Στα γύρω κτίρια είναι ακροβολισμένοι και κρυμμένοι ελεύθεροι σκοπευτές.
Στις 16 Νοεμβρίου τίθενται σε λειτουργία οι πομποί του ραδιοφωνικού σταθμού των φοιτητών και των έγκλειστων του Πολυτεχνείου στους 1050 χιλιοκύκλους. Η εμβρόντητη Αθήνα παρακολουθεί και ακούει πλέον τις εξελίξεις. Οι φοιτητές καλούν όλο τον κόσμο στον αγώνα κατά της Χούντας. Στις 09.00 στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα. Επιπλέον, ξεκινούν δύο μεγάλες διαδηλώσεις στην Σταδίου και στην Πανεπιστημίου. Το μεσημέρι, επιτροπή των αγροτών από τα Μέγαρα καταφθάνουν στο κτίριο «Αβέρωφ» και αφ’ ενός δηλώνουν την αμέριστη υποστήριξή τους κι αφ’ ετέρου διαμαρτύρονται για τις δημεύσεις των κτημάτων τους. Επί λέξει ο σταθμός μεταδίδει τα εξής: «Ο λαός των Μεγάρων στέκεται και υπόσχεται να αγωνιστεί στο πλευρό του φοιτητικού κι εργαζόμενου λαού… Ο αγώνας είναι κοινός… Δεν είναι μόνο για την πόλη των Μεγάρων ή το Πολυτεχνείο… Είναι για την Ελλάδα. Για τον λαό της, που θέλει να καθορίσει την ζωή του. Να πορευτεί στο δρόμο της προκοπής. Βασική προϋπόθεση, η ανατροπή της δικτατορίας και η αποκατάσταση της Δημοκρατίας!
Μετά από το γεγονός αυτό, το απόγευμα οι διαδηλωτές γίνονται χιλιάδες με την συμμετοχή και των εργαζομένων. Παρά ταύτα στις 18.00 δυνάμεις καταστολής συγκρούονται με τους διαδηλωτές. Αποτέλεσμα της σύγκρουσης: πάρα πολλοί τραυματίες. Μία ώρα αργότερα η μεγάλη διαδήλωση οδηγείται προς το Πολυτεχνείο. Η αστυνομία χάνοντας την ψυχραιμία της ,πλέον, ρίχνει δακρυγόνα και αρχίζει να πυροβολεί δίχως λόγο. Στην θέα της ανικανότητας καταστολής της κοσμοπλημμύρας από την αστυνομία, Ο Παπαδόπουλος όντας εκνευρισμένος και σε έξαλλη κατάσταση, συνεδριάζει και ετοιμάζει τις στρατιωτικές δυνάμεις. Κοντά στον σταθμό Λαρίσης συγκεντρώνονται τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών. Ο έλεγχος και η ανοχή του Παπαδόπουλου δοκιμάστηκαν αρκετά. Πλέον είναι σε παραλήρημα. Θαρρεί πως γίνεται πόλεμος. Τρία τανκς επιστρατεύει από το Γουδί. Κατευθύνονται στο τόπο της κατάληψης. Η Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης ζητά διαπραγματεύσεις αλλά δεν ακούγεται. Την ίδια ώρα στη Σόλωνος, στην Κάνιγγος, στη Βάθη, στην Αριστοτέλους, στην Αλεξάνδρας, στην πλατεία Αμερικής, γίνονται μάχες σώμα με σώμα. Τα τανκς φτάνουν. Τα δύο σταθμεύουν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρα αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες. Στις 21.30 η αστυνομία εκδίδει την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Ο ραδιοσταθμός καλεί τον κόσμο να μην φύγει, να μην υποκύψει. Πεδίο μάχης έξω από την Σχολή. Δακρυγόνα, φωτιές, αποπνικτική ατμόσφαιρα, πανικός.
Η μοιραία ώρα πλησιάζει… Είναι ,ήδη, μεσάνυχτα. Το εσωτερικό ,πρόχειρο, νοσοκομείο στο κτίριο «Αβέρωφ», γεμίζει από τους τραυματίες. Στη 01.00 τα τανκς έχουν ,πλέον, περικυκλώσει τον χώρο. Ο ραδιοσταθμός μεταδίδει συνεχώς: «Μην φοβάστε τα τανκς», «Κάτω ο φασισμός», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μην γίνετε δολοφόνοι.» 01.30: Τα τανκς ξεκινούν την πορεία με αναμμένους τους προβολείς. Οι φοιτητές μεταφέρουν μια mercentes πίσω από την κεντρική πύλη. Οι φοιτητές ανεβαίνουν στα κάγκελα και τραγουδούν δυνατά τον εθνικό ύμνο. Φωνάζουν στους φαντάρους «Είμαστε αδέρφια σας» Δίνεται διορία είκοσι  λεπτών για να βγουν. Η συντονιστική επιτροπή ζητά χρόνο και διαπραγματεύεται για την ομαλή έξοδο των έγκλειστων.
02.50-Ώρα Μηδέν… Ο επικεφαλής αξιωματικός λαμβάνει την απευκταία εντολή. Μία μόνο κίνηση του χεριού του καθορίζει το φινάλε. Το τανκ προχωρά και στο διάβα του ισοπεδώνει την κεντρική πύλη και καταπατά τους φοιτητές. Την στιγμή του εγκλήματος απαθανατίζει κρυφά ένας Ολλανδός δημοσιογράφος. Η εικόνα σοκάρει. Το τανκ προχωρά μέχρι και τα σκαλιά του κτιρίου. Ακολοθούν οι άνδρες του ΛΟΚ και της Ασφάλειας και συλλαμβάνουν όσους μπορούν σαν κοινούς εγκληματίες. Το λυσσαλέο κυνήγι από την Ασφάλεια συνεχίζεται. Άξιο αναφοράς το ότι κάποιοι φαντάροι φυγαδεύουν κάποιους από τους φοιτητές. Οι κάτοικοι από τις γύρω πολυκατοικίες προσφέρουν καταφύγιο στους κυνηγημένους. Στις 03.20 όλα κατεστραμμένα, ισοπεδωμένα, καμένα, γκρεμισμένα. Τα αποτελέσματα της «γενναίας επέμβασης» των τανκ. Η ατμόσφαιρα μουντή και παγερή. Το κακό έχει γίνει. Επισήμως από την κυβέρνηση δηλώνονται 34 νεκροί και 840 προσαγωγές. Με την μεταπολίτευση δηλώθηκαν άλλοι 21νεκροί από θανάσιμο τραυματισμό. Πολλά στόματα έκλεισαν. Οι εικόνες αποτροπιασμού ,όμως, δεν καλύπτονταν. Δεν υπήρχε, πλέον, φίμωτρο για τον ελληνικό λαό και το αναμενόμενο ήταν θέμα χρόνου να γίνει. Όταν κι έγινε ένα χρόνο μετά και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, νησί υπό την επιτήρηση της Χούντας. Η κυβέρνηση έπεσε και σιγά-σιγά επανήλθε το δημοκρατικό πολίτευμα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν αποκαθήλωσε αμέσως την Χούντα. Ήταν, όμως, ένα γερό χτύπημα, η αρχή του τέλους για την ακρίβεια, για την δικτατορία και ταυτόχρονα τόνωσε το δημοκρατικό φρόνημα του Έλληνα. Ο φόβος, πλέον, δεν υπήρχε και ο ελληνικός λαός είχε το ψυχικό σθένος, το κουράγιο και την αποφασιστικότητα να αντιταχθεί και να επαναφέρει δυναμικά την δημοκρατία. Γι’ αυτό κι οι ήρωες του Πολυτεχνείου θα μένουν ανεξίτηλοι στις μνήμες όλων όσων έχουν ακόμα συνείδηση. Διότι σε σκοτεινούς και χαλεπούς καιρούς δεν δείλιασαν κι έδρασαν προτάσσοντας την περηφάνια τους και σήμερα η ελευθερία, η αξιοπρέπεια και η δημοκρατία αποτελούν πάγιες κι αναλλοίωτες αξίες, τι κι αν λησμονούνται ενίοτε. Γι’ αυτό κι η μνήμη του Πολυτεχνείου είναι τόσο σημαντική. Δόξα και τιμή και στον Αλέξανδρο Παναγούλη που έδωσε τον δικό του αγώνα για την ελευθερία και δικαιώθηκε κι αναγνωρίσθηκε μετά θάνατον…  

ΠΗΓΕΣ   www.politikokafeneio.com
εκπομπή «Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Βρισκόμαστε μια ανάσα πριν από τις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές και η Αθήνα της προεκλογικής περιόδου εμφανίζει ξεκάθαρα σημάδια οργανωτικής διάλυσης και ανεπάρκειας, μέσα σε μια εντονότατη «μυρωδιά» παρακμής που κυκλώνει το ευρύτερο σκηνικό.
Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας ,είτε τις πρωινές ώρες είτε τις βραδινές , παρατηρείς εικόνες και «θεάματα» που δεν συνάδουν στον ωραιοποιημένο χαρακτηρισμό που έχουμε από μόνοι μας προσδώσει στην χώρα μας-αναπτυσσόμενη ή ανεπτυγμένη δεν έχει σημασία… αν και χρησιμοποιείται συχνά ως δημοκολακία. Οι ποικίλες απεργίες που λαμβάνουν χώρα στην πρωτεύουσα είναι συχνό έως και καθημερινό φαινόμενο που ως είθισται βρίσκει παραλήπτη την σημερινή κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα των απεργών «ευδοκιμεί» όταν κάνουν την εμφάνισή τους τα κανάλια και προβάλλουν τα θέματα και τους προβληματισμούς των απεργών σε μια «εκτενή» αναφορά του ενός λεπτού στα δελτία ειδήσεων. Ο υπόλοιπος τηλεοπτικός χρόνος ,βλέπετε, είναι αφιερωμένος ευλαβικά στα λεγόμενα των υποψηφίων που πολιτεύονται καθώς και στην εποικοδομητική αντιπαράθεση ιδεών που καταλήγει σε ένα εμπορικό και τηλεοπτικό «ξεκατίνιασμα» με τους εκάστοτε παρουσιαστές να επιζητούν δραματοποιημένα την επαναφορά στην δήθεν εξ αρχής πολιτισμένη συζήτηση. Έτι μια φορά ο άμεσος στόχος των καλοθελητών, όσων εντάσσονται στο σύστημα, είναι ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης, η ελεγχόμενη και ταυτόχρονα ελλιπής ενημέρωση, η καταστροφολογία και η δημιουργία κλίματος με φόντο την οικονομική κρίση στο ούτως ή άλλως πολύπαθες  ελληνικό σκηνικό.
Κι όλα αυτά ενώ την προηγούμενη εβδομάδα σκορπίστηκε ο φόβος και ο τρόμος σε γνωστές περιοχές στην Αθήνα… αιτία τρείς ελεγχόμενες, μικρής κλίμακας, εκρήξεις, προειδοποιητικές ενδεχομένως. Τα «εκρηκτικά» δέματα τα οποία περιείχαν εκρηκτικό μηχανισμό, είχαν ως στόχο τη Γαλλική Πρεσβεία στην Αθήνα-τελικά  έσκασε στην Καλλιθέα, όπου και πραγματοποιήθηκε ελεγχόμενη έκρηξη, ενώ το υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, με αφορμή τα τελευταία γεγονότα μελετά την παράδοση ανοιχτών δεμάτων τα οποία θα πρέπει θα σφραγίζονται ενώπιον του ταχυδρομικού υπαλλήλου. Μετά την ελεγχόμενη έκρηξη, από τον έλεγχο προέκυψε ότι το δέμα ήταν παγιδευμένο με εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί μέσα σε βιβλίο (τα άπαντα του Γεωργίου Σουρή). Η οδός Καλλιρόης παραμένει κλειστή από την οδό Βούρβαχη έως την Μενέχου.
Συναγερμός σήμανε και στη Βουλή, όταν εντοπίστηκε δέμα με παραλήπτη τον πρόεδρο της Βουλής χωρίς να αναγράφεται αποστολέας. Το πακέτο θεωρήθηκε ύποπτο και πέρασε δύο φορές από ειδικό μηχάνημα χωρίς να εντοπιστούν εκρηκτικά. Στη συνέχεια το δέμα ανοίχτηκε και διαπιστώθηκε ότι περιείχε βιβλία οικολογικού περιεχομένου. Βιβλίο περιείχε και το δέμα που βρέθηκε στην είσοδο της Ελληνικής Τράπεζας, στη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Μέρλιν, το οποίο προκάλεσε το συναγερμό στις αστυνομικές δυνάμεις. Στο σημείο αυτό πραγματοποιήθηκε επίσης ελεγχόμενη έκρηξη. Η αποθέωση της εύρυθμης λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού…
Η Αθήνα της προεκλογικής περιόδου του Νοεμβρίου του 2010, συνθέτει ένα παρακμιακό πορτραίτο, σαν εκείνο του Ντόριαν Γκρέι που εξ αιτίας της ακόλαστης και ανήθικης ζωής που έκανε, κηλίδωνε το αγνό και καλαίσθητο πορτραίτο του. Έτσι, λοιπόν και η ακόλαστη και άδεια από ηθικής άποψης Αθήνα πληρώνει το αμαρτωλό οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, παρελθόν της και βρίσκεται αντιμέτωπη με τις πράξεις της που έχουν αγανακτήσει και ξεσηκώσει την κοινή γνώμη. Ο κόσμος καθορίζει πολλά, εν πολλοίς, με την ψήφο του. Οι «μεσσίες» που  πολιτεύονται ουκ ολίγοι. Οι αξιόλογοι και επαρκείς, ουδείς μπορεί να ξέρει. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μουντή κι αβέβαιη…

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ «ΝΗΣΙΟΥ»


Η Σπιναλόγκα  , το λεπροκομείο της Κρήτης, αποτελεί μια από τις πιο συγκινητικές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Η ιστορία γίνεται σειρά και μεταφέρεται από τον Οκτώβριο στην ελληνική οθόνη. Το σενάριο υπογράφει η Βικτόρια Χίσλοπ και όλη η υπερπαραγωγή στηρίζεται στο βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο «Το Νησί» που έγινε και best seller σε Ελλάδα, Κύπρο και Αγγλία .
Αναλυτικότερα , η Σπιναλόγκα ήταν το λεπροκομείο που ιδρύθηκε το 1902 από την κυβέρνηση της Κρητικής Πολιτείας εξ αιτίας της έξαρσης της λέπρας εκείνη την εποχή. Ωστόσο, οι πύλες άνοιξαν ένα χρόνο αργότερα και λειτούργησαν μέχρι και το 1957. Χαρακτηριστικό δείγμα του αφιλόξενου περιβάλλοντος και του προδιαγεγραμμένου μέλλοντος των ανθρώπων της Σπιναλόγκας, το γεγονός ότι το Νησί το φρουρούσαν ισοβίτες και βαρυποινίτες. Σύμφωνα με την ιστορία ο τελευταίος κάτοικος του νησιού ήταν ένας ιερέας που παρέμεινε εκεί έως και το 1962 παρ’οτι  η Σπιναλόγκα είχε κλείσει επισήμως πέντε χρόνια νωρίτερα. Πιστός στις θρησκευτικές του αντιλήψεις συνέχισε να λειτουργεί ολομόναχος την εκκλησία του νησιού και τρεφόταν από ακρίδες, ρίζες δέντρων και ό,τι φαγώσιμο υπήρχε.
Η ζωή των Χανσενικών στην Σπιναλόγκα ήταν απάνθρωπη και οι συνθήκες διαβίωσης τουλάχιστον εξαθλιωμένες σύμφωνα με μαρτυρίες εκ των έσω. Απόδειξη η δακρύβρεχτη επιστολή το 1950 στις εφημερίδες από τους ανθρώπους του νησιού που κυριολεκτικά επαιτούσαν για τις βασικές ανάγκες, φάρμακα, γιατρούς, τρόφιμα. Καθοριστική σημασία για την πορεία της Σπιναλόγκας έπαιξε η έλευση του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη που τότε ήταν τριτοετής φοιτητής της Νομικής Αθηνών και είχε την ατυχία να νοσήσει.
Το πείσμα και η αποφασιστικότητά του επέφεραν καίριες αλλαγές στις συνθήκες διαβίωσης των λεπρών. Συγκεκριμένα, τα σπίτια ασβεστώθηκαν, ο περιμετρικός δρόμος άνοιξε, υπηρεσία καθαριότητας συστάθηκε για τους εξωτερικούς χώρους, θέατρο και κινηματογράφος δημιουργήθηκαν ενώ από τα μεγάφωνα του δρόμου ακουγόταν συνεχώς κλασσική μουσική. Η κραυγή αγωνίας των Χανσενικών είχε πλέον αντίκρισμα και οι παραπάνω ενέργειες  τόνωσαν την ψυχολογία τους. «Μην μας ξεχνάτε, δώστε μας το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή» είχε πει ο Ρεμουντάκης .
Η Σπιναλόγκα ξαναζωντάνεψε και η ζωή των κατοίκων είχε πια χρώμα. Οι άνθρωποι ερωτεύονταν, παντρεύονταν και δημιουργούσαν οικογένειες. Αν και το καντήλι αργόσβηνε, εν τούτοις μια ελπίδα αχνόφεγγε. Άλλωστε, στη ζωή δεν έχει σημασία πόσες ανάσες παίρνεις, αλλά πόσες είναι οι στιγμές που σου κόβουν την ανάσα .
Το νησί της Σπιναλόγκας βρίσκεται κοντά στον Άγιο Νικόλαο κι απέναντι από την ευρύτερη περιοχή της Ελούντας. Η Σπιναλόγκα σήμερα είναι αρχαιολογικός χώρος και αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς. Θεωρείται από τα πλέον δημοφιλή μέρη στην Κρήτη. Ας ειπωθεί, λοιπόν, πως τόσο ο κοινωνικός αποκλεισμός, όσο και οι κακουχίες και η αρρώστια δεν στάθηκαν ικανά στο να λυγίσουν την θέληση για ζωή αυτών των ανθρώπων. Αυτό πρέπει να αποτελέσει διαχρονικό παράδειγμα καθώς και πηγή έμπνευσης για την σημερινή κοινωνία που βιώνει μια ευρύτερη κοινωνικοπολιτική, οικονομική και αξιακή κρίση.

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΓΥΡΙΣΕ ΣΠΙΤΙ ΤΕΛΙΚΑ …

 Η 16ετής προσπάθεια του τμήματος της Προϊστορικής Αρχαιολογίας που έλαβε χώρα στην  περιοχή  Αγίου Αθανασίου και Σχολής Ομήρου στην Βόρεια Ιθάκη, και υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων, στο πλαίσιο του ανασκαφικού προγράμματος που στήριξε μακροχρόνια η σχολή, στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Το ζεύγος Λίτσας Κοντορλή-Παπαδοπούλου και Θανάση Παπαδόπουλου προέβη σε μια συγκλονιστική ανακάλυψη-επιτυχία που ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της αρχαιολογίας και ανατρέπει θεωρίες και εικασίες συνυφασμένες με την ομηρική εποχή. Έπειτα από συστηματικές έρευνες και ανασκαφές, 16 συναπτών ετών παρακαλώ, οι δύο καθηγητές μαζί με το επιτελείο τους έφεραν στην επιφάνεια ευρήματα που στηρίζουν την άποψη ότι για εκατομμύρια χρόνια στην περιοχή αυτή ήταν θαμμένο το Οδυσσειακό Ανάκτορο, άποψη, βεβαίως, άκρως ριζοσπαστική και ρηξικέλευθη καθώς βάζει τέλος στις κασσάνδρες περί προσώπων μυθοπλασίας, όπως άλλωστε  υπήρξε μέχρι πρότινος ο Οδυσσέας και άλλοι Ομηρικοί ήρωες. Ωστόσο, το ζεύγος των αρχαιολόγων κρατά χαμηλούς τόνους και επιφυλακτική στάση δίχως να προβαίνει σε βιαστικά και παρακινδυνευμένα συμπεράσματα.                                                                   
Πρώτα απ΄όλα, το γεγονός θεωρείται μείζονος σημασίας για ποικίλους λόγους, αρχής γενομένης από το πολιτισμικό διακύβευμα. Η ιστορική αυτή ανακάλυψη, δηλαδή , είναι σημαντική για το λόγο πως για μια ακόμη φορά πιστοποιείται η ύπαρξη ενός αρχαίου πολιτισμού-μιας αρχαίας κοινωνίας που, μάλιστα, μέχρι πριν από  την ανακάλυψη αυτή θεωρούσαμε ένα απλό παραμύθι. Ποιος θα περίμενε, όμως, πως η θεωρία, ότι στα περισσότερα παραμύθια κρύβονται και οι μεγαλύτερες αλήθειες θα λάβει ρεαλιστική και απτή διάσταση     ,ιδίως σε μια άκρως πεζολογική και αυστηρά κυνική εποχή που στερείται ουτοπίας και ονείρων. Ενδεχομένως να αποδειχθεί η αλήθεια και η επισημοποίηση της ύπαρξης των μέχρι πρότινος μυθικών προσώπων όπως ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει και την αρωγή οικονομική στήριξη από τους αρμόδιους φορείς. Και κρίνεται απαραίτητο κάτι τέτοιο, ακόμα και εν καιρώ οικονομικής ύφεσης, διότι όταν πρόκειται για την πολιτισμική κληρονομιά, κυρίως της  Ελλάδας, θα πρέπει να δείχνουμε και την απαιτούμενη προδιάθεση. Ξέχωρα πως μια τέτοια λαμπρή είδηση μπορεί κάλλιστα να χαροποιήσει και να εξευμενίσει την κοινή γνώμη, ειδικότερα την συγκεκριμένη περίοδο που οι ισορροπίες κρέμονται από μια κλωστή και ο κόσμος φαντάζει νευρικός και ανήσυχος εξ αιτίας της κρίσης στην οικονομία και του αντίκτυπού της στα περισσότερα κοινωνικά στρώματα. Αυτό επισημαίνει και το δίδυμο Λίτσας Κοντορλή-Παπαδοπούλου και Θανάση Παπαδόπουλου: «Τα σημαντικά ευρήματα στην Ιθάκη επιβεβαιώνουν ότι ο πολιτισμός μας αξίζει κάθε ευκαιρία που μπορεί να έχει-ειδικά αυτές τις μέρες που ο τόπος μας πασχίζει για καλά και ελπιδοφόρα νέα. Γι’αυτό και πρέπει να στηριχθούν τα μνημεία αυτά με τη συνέχιση της ανασκαφής, τη συντήρηση και στέγασή τους, ώστε να παραδοθεί η Σχολή Ομήρου στο ιστορικό νησί της Ιθάκης ως επισκέψιμος αρχαιολογικός χώρος.»                         
Επιπροσθέτως, η συγκεκριμένη ανακάλυψη, αναντίρρητα, θα προσδώσει στην περιοχή εξαιρετικά οικονομικά οφέλη, αυτόματα ο χώρος θα γίνει αρχαιολογικό θέρετρο και η ευρύτερη περιοχή της Ιθάκης θα αποκτήσει τουρισμό, αναγνωσιμότητα, φήμη, κύρος και πολλούς νέους οικονομικούς πόρους. Η ανάπτυξη της Ιθάκης θα προωθηθεί και η Ελλάδα θα ανακαλύψει και θα απολαύσει τα κέρδη από την μεγέθυνση του πολιτισμικού πλούτου που δείχνει αστείρευτος με την εν λόγω καινούργια ανακάλυψη. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός ήταν ανέκαθεν ένα από τα πλέον θελκτικά πακέτα που προσέγγιζε και γοήτευε τους ξένους λαούς. Το κέρδος, ωστόσο, δεν θα είναι μόνο οικονομικό. Η φήμη μας τον τελευταίο καιρό εξ αιτίας  των τρεχόντων οικονομικών θεμάτων που καταντούν την ελληνική σκηνή κωμική  ,έχει φτάσει κυριολεκτικά στο ναδίρ. Και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία η ανατροπή σκηνικού με μια αρχαιολογική επιτυχία που θα προμοτάρει ένα ελληνικό κομμάτι.                              
Από την άλλη πλευρά, εύφημος μνεία αξίζει στο ζευγάρι που πέτυχε αυτό το κατόρθωμα. Η Λίτσα Κοντορλή-Παπαδοπούλου και ο Θανάσης Παπαδόπουλος πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση. Διότι για 16 ολόκληρα χρόνια παρέμειναν πεισματικά στο ίδιο αρχαιολογικό σημείο και στο ίδιο project. Συγχαρητήρια και στους δυο για την υπομονή τους, την επιμονή τους, το πείσμα τους, το μεράκι τους και την αντοχή τους. Συγχαρητήρια και στους φορείς που με την ευγενική χορηγία τους συνεπικούρησαν σε αυτό το έργο. Αναφέρομαι στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων, στο Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε όσους συνετέλεσαν για την ανασκαφή του Οδυσσειακού Παλατιού. Η συνέχεια πρέπει να είναι ανάλογη και οι ίδιοι φορείς πρέπει να συνεχίσουν να στηρίζουν το έργο αυτό ούτως ώστε να μην μείνει ημιτελές. Επίσης, κι άλλοι φορείς θα πρέπει να δηλώσουν την έμπρακτη οικονομική τους συμπαράσταση και για να λάβουν μερίδιο της αρχαιολογικής επιτυχίας-δόξας αλλά και για να αναδειχθούν μέσα από την προσφορά τους.                                 
Συμπερασματικά, ο κόπος κάποιων ανθρώπων ευοδώνεται και είναι κρίμα το έργο να μην συνεχίσει να χρηματοδοτείται από τους πολιτειακούς φορείς. Σε μια χώρα, άλλωστε, που αποτελεί την πηγή των γραμμάτων, των τεχνών, των μεγάλων φιλοσόφων, σε μια χώρα που γεννήθηκε το δημοκρατικό φρόνημα-παράδειγμα των απανταχού φιλελεύθερων κυβερνήσεων, στην χώρα που σύμφωνα με τον Χένρυ Μίλλερ η μεγαλοφυΐα εμπεριέχεται στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, θεωρώ αδιανόητο να διακοπεί η χρηματοδότηση αυτού του εκπληκτικού αρχαιολογικού προγράμματος που ζυγώνει στην ολοκλήρωσή του. Ευρήματα που θα αποδείξουν και θα ζωοποιήσουν ουτοπικές υπάρξεις ή μάλλον που νομίζαμε ουτοπικές. Στοιχεία που και θα μας διαφημίσουν και θα μας κάνουν περήφανους ως Έλληνες. Η πολιτισμική κληρονομιά αυτού του τόπου αποτελεί παρακαταθήκη για όλες τις μετέπειτα γενιές και η ελληνική αρχαία ιστορία και αποτέλεσε συνδαιτυμόνα της πολιτισμικής κατασκευής της εθνικής μας ταυτότητας. Η κουλτούρα μας είναι, άλλωστε, ευρέως αναγνωρισμένη από όλους τους λαούς.                                       


Ο Γολγοθάς των Πανελληνίων εξετάσεων

  Η χρονιά των πανελλαδικών εξετάσεων , για τον εκάστοτε υποψήφιο ετησίως , είναι αρκετά μακροσκελής , επίπονη και ψυχοφθόρος, σε σημείο που να τίθεται θέμα περί πνευματικής αλλοτρίωσης και κόπωσης του υποψηφίου. Άλλωστε το υπάρχoν σύστημα εκπαίδευσης και αξιολόγησης είναι αυτό που , πρωτίστως , καταπονεί τους μαθητές.
Για να γίνουμε πιο σαφείς, η δημιουργικότητα, η κριτική ικανότητα, το εκάστοτε ταλέντο κάθε εφήβου τίθεται σε δεύτερη μοίρα ελέω εξετάσεων. Οι φορείς κοινωνικοποίησης, μάλιστα, αντί να ενθαρρύνουν τα παιδιά, τους ασκούν φοβερή πίεση και τους βαραίνουν με αιφνίδιες ευθύνες από πολύ νωρίς-στην αφετηρία της ενήλικης ζωής τους που επίκειται. Και για του λόγου το αληθές αναφερόμαστε ειδικότερα στην οικογένεια και στο σχολείο-ο στενός, δηλαδή, περίγυρος των εφήβων. Επιπλέον, ο όγκος της διδασκόμενης ύλης, η διαρκής πίεση που ασκείται για την διεκπεραίωσή της και ο υψηλός συντελεστής άγχους για επιτυχία που ήδη υπάρχει, προκαλεί στους μαθητές ποικίλα προβλήματα με κυριότερο όλων την ψυχολογική φθορά. Πολλές φορές, τα παιδιά χάνουν στοιχεία από την προσωπικότητά τους. Αντιδρούν υπερβολικά σε ανούσια πράγματα, έχουν επιθετική συμπεριφορά, διαπληκτίζονται με γονείς, φίλους και άλλα άτομα του στενού κύκλου τους, μα το κυριότερο, περνάει ένας χρόνος, ο τελευταίος σημειωτέον της σχολικής τους καριέρας, ουσιαστικά «νεκρός». Διότι, οι μαθητές βρισκόμενοι χωμένοι στα βιβλία απομακρύνονται από τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, απομονώνονται και κατ΄επέκταση αποστασιοποιούνται από τα τεκταινόμενα της ηλικίας τους. Ένας τέτοιος χρόνος αλλάζει ραγδαία, θέλοντας και μη, μια προσωπικότητα εφήβου. Εκτός από τα προαναφερθέντα, οι μαθητές, κυρίως των θεωρητικών επιστημών, μέσα σε αυτό το ευρύτερο σύστημα αποστήθισης – διδασκαλίας , οδηγούνται μοιραία στην πνευματική μονομέρεια. Σε αυτό, φυσικά, εντάσσονται μοιραία, όλοι οι μαθητές ανεξαρτήτως κατεύθυνσης -θετικής, θεωρητικής, τεχνολογικής. Η στείρα γνώση που λαμβάνουν τους στερεί το δικαίωμα αξιοποίησης της κριτικής τους σκέψης και τους προετοιμάζει για μια κοινωνία όπου θα «οφείλουν» να δέχονται τα πάντα άκριτα και άβουλα. Σε μια χρονιά που η επιτυχία θεωρείται μονόδρομος-επιτυχια είναι η είσοδος στο πανεπιστήμιο σύμφωνα με τις επιταγές της ελληνικής πραγματικότητας.
Εν κατακλείδι, ο φαύλος κύκλος των εξετάσεων θα συνεχιστεί για την διασφάλιση της υποτιθέμενης αξιοκρατίας. Στο όλο σκηνικό ήρθε κι έδεσε η απεργία των διορθωτών των γραπτών των πανελληνίων εξ αιτίας των χαμηλών μισθών που λαμβάνουν για την διόρθωση. Η αγωνία των υποψηφίων παραμένει… όπως απλήρωτοι παραμένουν και εκείνοι.