Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

What a Wonderful World που λέει κι ο L. Armstrong...


            Διάολε παράξενος ο κόσμος που ζούμε. Και δε μπορώ να καταλάβω πως μάθαμε, σχεδόν, μια ολόκληρη γενιά, να είμαστε τόσο κυνικοί και ατάραχοι. Το επίπεδο εμπλοκής του ανθρώπου με την καθημερινότητα χαμηλώνει αρκετά... Η εικόνα ενός (συν)ανθρώπου να κοιμάται στο πεζοδρόμιο δεν αποτελεί είδηση. Και ίσως αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Και ειλικρινά τώρα πέρα από τη ζεστασιά του σπιτιού του ποιός ενδιαφέρεται πραγματικά τι γίνεται έξω; Οι ιδεολόγοι πέθαναν; Τι έγινε;
            Ο δήμος Αθηναίων σε μία απόπειρα αλλαγής κλίματος και με δεδομένο τον περιορισμένο προϋπολογισμό , προσπάθησε να δώσει μία ευχάριστη νότα Χριστουγέννων στην πλατεία Συντάγματος. Κλόουν, shows, μουσικοί του δρόμου, ταχυδακτυλουργοί, μίμοι, όλοι προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο να βγει από το καβούκι του και να πάει για ψώνια. Ο κόσμος βγήκε, ψώνια, όμως, δεν έκανε. Αναμενόμενο λίγο πολύ. Αυτό, όμως, που μου έκανε αίσθηση ήταν τα πρόσωπα όλων αυτών που εργάστηκαν για το γιορτινό κλίμα. Δε θα ξεχάσω ποτέ το λυπημένο βλέμμα ενός μίμου κατά τη διάρκεια performance του. Η σκηνή γεμάτη σουρεαλισμό και αντίθεση. Παιδάκια αγκαλιά στους γονείς να γελάνε ανοιχτόκαρδα-ευλογία λες εκείνη τη στιγμή-αλλά από την άλλη ένας άνθρωπος "βαμμένος" χαρούμενος με τη λύπη ζωγραφισμένη έντονα στο πρόσωπό του. Απορημένος ρίχνω μια ματιά γύρω μου και σε κάτι κλόουν που έφτιαχναν μπαλονάκια και βλέπω το ίδιο ακριβώς περίλυπο, παγωμένο βλέμμα. Ίσως είναι αυτή η part-time γιορτινή χρησιμότητα που τους σκοτώνει ,αναρωτιέμαι.
            Πόσο ρευστά είναι τα συναισθήματά μας μια τέτοια βραδιά, μια τέτοια ώρα. Αλλάζει ένας χρόνος, ελπίζω και μία εποχή. Πόσο πολύ τρελαινόμαστε για τις ετοιμασίες, για τα φαγοπότια, για την βραδινή έξοδο ενώ επί της ουσίας όπως ένας καλός μου φίλος μου είπε είναι μία απλή μέρα. Πράγματι έτσι είναι! Το να μιλήσω για ολιγάρκεια το θεωρώ κουτό οπότε θα πάω παρακάτω. Το να είσαι ευτυχισμένος, κατ' εμέ, είναι κάτι το οποίο μπορεί να γίνει μόνο με την παρέα κι άλλων ανθρώπων. Βλέποντας το καλό στους ανθρώπους και δίνοντάς τους αξία, δεν κάνεις μόνο τις ζωές τους ομορφότερες και καλύτερες. Εξασφαλίζεις πως κάποτε θα πάρεις πίσω αυτά που έδωσες. Και οι άνθρωποι που βοηθάς αισθάνονται πιο πρόθυμοι να βοηθήσουν και άλλους συνανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείς...Μία ανοδική σπείρα θετικών αλλαγών όπως λέει κι ο Γκάντι...

Καλή Χρονιά,

ευτυχισμένα...