Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Εσύ πού κερδίζεις;

Το ποδόσφαιρο είναι ίσως η πιο πετυχημένη κόπια της πολιτιστικής βιομηχανίας, της βιομηχανίας του θεάματος. Το πως προμοτάρεται ένας αγώνας μεταξύ δύο ομάδων, με pre-game και post-game analysis, καταδεικνύει την επιτυχία του μάρκετινγκ στην προώθηση του προϊόντος που λέγεται αθλητισμός. Προϊόν που προβάλλεται μαζικά μέσα από τα ΜΜΕ(το μέσο προώθησης) και έχει εγκατασταθεί στο συλλογικό φαντασιακό του ελληνικού κοινού αρχικά από την περίοδο της Χούντας και μετέπειτα, πιο έκδηλα και πιο αναλυτικά στις αρχές τις δεκαετίας του '90. Εκεί που όλα παίρνουν μία πιο επαγγελματική μορφή.

Το ποδόσφαιρο, σήμερα, πέρα από την επαγγελματική του διάσταση και την εξαιρετική απήχηση που έχει σε παγκόσμιο κοινό, έχει και πολιτική σχέση. Κι αυτό γιατί σαν προϊόν προσφέρει δυνατότητες, κυρίως οικονομικές μα και κοινωνικοπολιτικές.

Η χθεσινοβραδυνή κόντρα ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού είναι μία εικόνα του πως δρα και λειτουργεί η συγκεκριμένη βιομηχανία θεάματος. Όρος ο οποίος, βέβαια, δυνάμει υπονομεύει το ζητούμενο, το θέαμα. Οι μεν και οι δε. Σε μία ξεκάθαρη σύγκρουση συμφερόντων με μπόλικο παρασκήνιο και με εξαιρετικό ενδιαφέρον να ερευνήσεις τις πραγματικές προθέσεις των “αιμοδοτών” του θεάματος.



Ο Σαββίδης επιχειρηματικά αντιπροσωπεύει μία κάστα, ελίτ Ρωσικών συμφερόντων, εδρεύει και δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία, χτίζει το δικό του μύθο. Με την εξαγορά επιχειρήσεων χτίζει το οικονομικό του status και δικαιολογεί όλα τα κεφάλαια που επενδύει στο όχημα-εταιρία που λέγεται “ΠΑΟΚ”. Από την άλλη πλευρά, ο Μαρινάκης, ναυτιλιακά διατηρεί το brand-name του χωρίς να χρειαστεί να δικαιολογήσει φορολογικά τις κινήσεις του μέσα από την εταιρία “Ολυμπιακός”. Η σχέση του με την πολιτική εξουσία μάλλον στενή, μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Γιατί στις ερχόμενες Ευρωεκλογές κινητοποιείται πολιτικά με αυτόνομο συνδυασμό στον Πειραιά θέτοντας βιτρίνα το Μώραλη(πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός) και με αρωγούς υποστηρικτές της κίνησης την οικογένεια Κόκκαλη. Κίνηση μεγάλου ενδιαφοντος που εγείρει ερωτήματα. Ερωτήματα που μάλλον ξεκαθαρίζονται με την ενεργοποίηση της υποψηφιότητας ενός άλλου “επιφανούς”-lifestyle προσώπου. Ο Ζαγοράκης είναι η βιτρίνα και το μέσο στην προεκλογική ντήλια Σαββίδη-Κυβέρνησης. Μία κόντρα συμφερόντων με φόντο τα δύο λιμάνια Πειραιά-Θεσσαλονίκης και της εκμετάλλευσής των. Η αναβίωση της μάχης Βορρά-Νότου στη σκιά της εμπορικής εκμετάλλευσης και της “οχηματικής” κερδοφορίας.

Η μπάλα είναι ωραία όταν δεν την παίρνεις και πολύ στα σοβαρά,όταν μένεις στο χαβαλέ και στην καζούρα. Πήξαμε, όμως, στη νόμιμη βία. Οπαδικός τύπος που λειτουργεί εμπρηστικά στην εβδομαδιαία pre-game διεργασία και στο ανελέητο post-game analysis. Δηλώσεις αντιπαλότητας μεταξύ των ποδοσφαιριστών, των παραγόντων, των ιδιοκτητών του θεάματος. Αλλά και πάλι η πολεμική χροιά του ποδοσφαίρου, κάτι που πιστοποιείται κι από το χρησιμοποιούμενο λεξιλόγιο/συνθηματολογία, είναι ο βασικός άξονας του μάρκετινγκ και της διαφήμισης του προϊόντος συνολικά. Θέλουμε να ταπεινώσουμε τους ανταγωνιστές μας, να διογκώσουμε την ανισότητα, να ξεχωρίσουμε από τους υπόλοιπους.


Η μπάλα είναι μία πραγματικά επικερδής και προσοδοφόρα μπίζνα” έλεγε και λέει ο Μέρντοχ, μεγιστάνας των media, φανερώνοντας την επιρροή του μέσου και της πολιτιστικής βιομηχανίας θεάματος στο κοινό. Επίσης, είναι ένα καλό μέσο για ξέπλυμα μαύρου χρήματος ή καλοπροαίρετα, για στήσιμο ενός επιχειρησιακού δικτύου. Πρώτιστα, οι ομάδες είναι εταιρίες. Βέβαια, όταν η πολιτική μπλέκεται με τη μπάλα, βλέπεις τα αποτελέσματα σε κάτι παιχνίδια σαν το χθεσινό. Γιατί η διόγκωση της ανισότητας και ανάδειξη της αδικίας φέρνει αντιδράσεις, ακραίες. Το ερώτημα, όμως, είναι πιο απλό. Εσύ πού ακριβώς κερδίζεις;  

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

“Είδα το Ξηρό στην πλατεία”

Αυτοβιογραφικό σημείωμα.

Βολτάρεις το βράδυ και αράζεις με την παρέα σου στην πλατεία. -Τι κάνεις πριν κοιμηθείς; -Νυστάζω ρε! Κάπως έτσι διαλύεται ο χαβαλές κι επιστροφή στο σπίτι. Στη διαδρομή με το φίλο σου σας σταματάει πεζούς, πολύ κινηματογραφικά, ένα αμάξι. Ανοίγουν οι πόρτες και επιτηρητικά προς το μέρος σου έρχονται δυο τύποι Άμποτ και Κοστέλο.

-Ταυτότητα παίδες!
-Γιατί τι έγινε;
-Έτσι απαντάς εσύ όταν σου ζητάνε ταυτότητα;
-Εεεεε,ναι;!(σωστά;)

Η πρώτη γνωριμία. Τσεκάρεις το αμαξάκι οκ λες έχει τρεις ασύρματους, νορμάλ, αλλά σαν Παντελίδης να μου ακούγεται αυτό στο ραδιοφωνάκι. Τελοσπάντων, στο προκείμενο.

-Μπορώ να δω κι εγώ τη δική σου;
-Ορίστε!(δείχνει την ταυτότητα)Ντάξει;Στο τμήμα τώρα.
-Βάστα ρε συ γιατί τι έγινε;(στο 'πα ρε έχεις φάτσα περίεργη ξυρίσου)-(παίζει να 'ναι η έκτη φορά που με πάνε στο τμήμα)-(στο 'πα ρε ξυρίσου)!
-Πάμε για εξακρίβωση στοιχείων.
-Άντε πάμε...

Στο τμήμα κι ενώ η διαδρομή θύμιζε λίγο τσάι και συμπάθεια αναρωτιέσαι τώρα τι παίζει να 'χεις κάνει λάθος στο roleplay ή να έχουν κάνει λάθος αυτοί στην εναλλαγή bad cop-good cop. Η φάση είναι λίγο σουρεάλ κι ενώ σκέφτεσαι ότι όντως αυτό που παίζει χαμηλά είναι Παντελίδης. Φτάνεις. Χαιρετάς ευγενικά τον σκοπό, σου σκάει χαμόγελο αλά Φιλιππίδης στο 50-50 όταν κάνει παγαποντιά. Τρομάζεις και προχωράς διστακτικά.

Στην ασφάλεια...

-Τι έχουμε εδώ; Τι έχουν τα παιδιά;
Πετάγεσαι εσύ, έτσι ρε για να καθορίσεις ποιός είναι το Α male.
-Ε, τίποτα για μια εξακρίβωση στοιχείων ήρθαμε.
Κοιτάζονται σκαλωμένοι μεταξύ τους. Αιφνιδιάστηκαν.
-Μάλιστα...Πού μένεις;
(Σπίτι μου). Μένω εκεί δα...
-Μάλιστα. Εσύ;
(Δίπλα από το γείτονά μου). Ε ναι κι εγώ μένω...

Εκείνη τη στιγμή που ο ευγενικός “Χόντορ”-επίκληση στο Game of Thrones ανάθεμα-καταγράφει ευβλαβικά τα ονόματα και τα λοιπά στοιχεία, παρατηρείς ένα μαυσωλείο “Ξηρός. Να μη ξέρεις αν μπήκες σε αστυνομικό τμήμα ή διαφημιστική εταιρία. Δύο ταμπλό γεμάτες από φωτογραφίες, καλλιτεχνικές τω όντι, της πριμαντόνας, της αστυνομικής έξαψης. “Ανφάς”, προφίλ, εν απουσία μιας καλογυρισμένης “ντακφέις”. Αποκορύφωμα. Η στιγμή που βλέπεις στην επιφάνεια εργασίας το πορτραίτο-ποιού Ντόριαν Γκρέι-του Χριστόδουλου ντε. Εμμονή. Διάολε αναρωτιέσαι επικυρήχθηκε για 1εκατομμύριο ευρώ. Είναι δυνατόν να μην είναι η πιο επιθυμητή persona του LAPD(Λεκανοπέδιο Αττικής Πολίς Ντιπάρτμεντ).

-Παιδιά είστε καθαροί. Εντάξει, δεν βρήκαμε κάτι.
(ρε βούτηξα μια mentos από το περίπτερο)-(σκάσε ρε)! Εντάξει είμαστε;
-Ναι,ναι παιδιά!
-Καλό βράδυ!

Βγαίνεις από το τμήμα νυσταλέος, όχι εσύ ο άλλος βασικά. Εντάξει έχασες το χρόνο σου, αλλά και πάλι σκέφτεσαι προκλητικά. “Ρε, είδα το Ξηρό στην πλατεία...” Σςςςς, άσε μην τον τρολάρεις!