Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

“Ξαναδιαβάζοντας την ακαδημαϊκή μου ταυτότητα”


Συγκρίσεις. Δόκιμες και αδόκιμες, εύστοχες κι άστοχες, δίκαιες κι άδικες, χρήσιμες κι άχρηστες. Ένα αναγκαίο κακό συνοπτικά. Τα στοιχεία και τα γεγονότα συνήθως συμβάλλουν στην αξιόπιστη διαμόρφωσή τους. Υπάρχει, βέβαια κι ο αντίλογος.

Με την έναρξη της νέας Ακαδημαϊκής χρονιάς και αυτόν το Σεπτέμβριο το Πανεπιστήμιο Αθηνών έκλεισε, δηλώνοντας αδυναμία λειτουργίας για τους γνωστούς λόγους. Η συζήτηση για το θέμα του ελληνικού πανεπιστημίου εν γένει, άνοιξε. Πάλι. Ξανά. Για ζητήματα που έχουνε χρονίσει κι ανακυκλώνονται κι αναπαράγονται με την πρώτη ευκαιρία.

Καιρό τώρα συζητείται η πρόταση για ιδιωτικοποίηση του Αθηναϊκού Πανεπιστημίου και άρση της έννοιας του δημοσίου μαζί με τα όποια προνόμιά του, στα πλαίσια πάντα μιας απόπειρας σύγκρισης με τα πρότυπα των πανεπιστημίων της Ευρώπης. Πρώτον, δεν ξέρω κατά πόσο εφικτό είναι κάτι τέτοιο όταν οι κυβερνητικές περικοπές στις δαπάνες αφορούν κατ' αποκλειστικότητα την παιδεία και συγκεκριμένα την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεύτερον, δε ξέρω κατά πόσο επιθυμητή είναι μία τέτοια κίνηση από τις πλειοψηφίες-πολιτικές και μη. Τρίτον, όταν στην Ελλάδα αρχίζει κουβέντα για μεταρρυθμίσεις με λούζει κρύος ιδρώτας.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι φύσει εξαρτημένο από το δημόσιο χρήμα. Γι' αυτό και παραπατάει και δεν έχει δικό του λόγο. Δεν έχει δυναμική. Δεν έχει αυτάρκεια, αυτονομία, ελευθερία κινήσεων, ανάπτυξη. Λειτουργεί ως προθάλαμος πολιτικών μικροσυμφερόντων, αναπαράγει χιλιοειπωμένα κι αναμασημένα λόγια που γίνονται reprint με τις λέξεις κλειδιά, προμοτάρει κάπως προοδευτικές, επαναστατικές κι αναχρονιστικές ιδέες-χρησιμοποιημένη κονσέρβα τρίτων, ένα ξύλινο πολιτικό λόγο χωρίς νόημα και ουσία που συνεχίζει να μας παιδεύει. Είναι αυτή η γενικότερη κουλτούρα του ότι φάμε κι ότι πιούμε κι ότι περισέψει για αύριο. Ένα ζήτημα είναι κι αυτό της πολιτικοποίησης αν αναλογιστείς δε πως στην Ελλάδα έχουμε την ευγενή συνήθεια πρώτα να πολιτικοποιούμαστε και να έχουμε άποψη για τα μεγάλα θέματα του τόπου και μετά και αν να μορφωνόμαστε-ενημερωνόμαστε-στοιχειοθετούμε την τρόπο τινά γνώμη μας.

Εκ του σύνεγγυς συνειδητοποιείς πως τελικά είναι απλά ζήτημα εγχώριας νοοτροπίας κι εσωτερικών μηχανισμών του εκάστοτε πανεπιστημίου. Εν ολίγοις, είναι θέμα οργάνωσης. Με σεβασμό στο φοιτητή, στον εργαζόμενο και στον εργοδότη. Μια σωστά δομημένη ιεραρχία. Κι ας μην έχουνε το ίδιο ταλέντο που έχει ο καταραμένος ο Έλληνας.




Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

“Θέλω να ανασάνω ελευθερία”

Η ιστορία κοιτάει περιπαιχτικά την πρόοδο του ανθρώπου και κρυφά γελάει. Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσεις σε ένα μικρό φιλμ, καρέ-καρέ, το οξύμωρο να φτιάχνει σενάριο μόνο του. Και το ρεσουμέ αυτού να εσωκλείεται στο πως το σύστημα κατάφερε να φάει ένα άλλο σύστημα. Μικρό φίλμ, σύντομο, να μοιραστεί σε κόπιες στα σχολεία έτσι ώστε να μη χρειαστεί η ιστορία να μας ξαναγελάσει ειρωνικά. Έτσι ώστε, όταν επαναληφθεί πάλι, να υπάρχει βεβαιότητα και σιγουριά περί τίνος πρόκειται. Κι όταν παίξει το φίλμ, η εικόνα πρέπει να σοκάρει. Να σε στιγματίσει και να χαραχθεί στη μνήμη σου. Γιατί διάολε ξεχνάμε κι εύκολα μάλιστα. Όσο για το happy end. Μην το ψάξεις. Γιατί πολλές μάνες πόνεσαν κι έκλαψαν και θα ήταν σεναριακό unfair αν επιλέξεις ρομαντικό φινάλε. Άσε που δεν υπάρχει και ποτέ κάποιο ουσιαστικό, θεματικά τουλάχιστον, τέλος.

Η ιστορία επέλεξε και πάλι έναν άδοξο ήρωα για να ξεκινήσει την πλοκή της. Τον Παύλο Φύσσα, έναν νέο άνθρωπο, με τις ανησυχίες του, με τα πιστεύω του. Τον θυσίασε για να αποδείξει στον άνθρωπο πόσο βλάκας είναι που επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.

Ο Φύσσας στάθηκε η αφορμή για να κυνηγηθεί κάποτε η Χρυσή Αυγή. Δεν ήταν τέτοια τα αντανακλαστικά του κρατικού μηχανισμού. Συγκεντρώνονταν καιρό τα στοιχεία και απλά ανέμεναν καρτερικά τη στιγμή-αφορμή. Παρ'όλο που εκκρεμούν παχηλοί φάκελοι ανθρωποκτονιών και κακουργημάτων με υποψίες ανάμειξης της “εγκληματικής οργνάνωσης” και απλά περιμένουν στοιχειωθέτηση και αρχειοθέτηση, δουλειές που ελπίζω να μην παγώσουν και να συνεχιστούν μέχρι και τη διαλεύκανσή τους. Η ερώτηση, ωστόσο, είναι γιατί τώρα; Δεν υπάρχει αλλαγή που πράττεται αναίμακτα επιβεβαιώνουν οι παλιές φωτογραφίες. Επίσης, οι δημοσκοπήσεις σε πρόθεση ψήφου ανέβαζαν το κόμμα ή την οργάνωση, όπως αρέσκονται με νομιμότητα πλέον τα media να διηγούνται, αρκετά ψηλά και σε σημείο να απειλείται η κυβερνητική υπεροχή. Εδώ νομίζω πως επεμβαίνει και η Ενωμένη Ευρώπη προφανώς γιατί βλέπει την απειλή. Και την προλαμβάνει. Ανεπιθύμητη γαρ, τέτοιου είδους αλλαγή, δίνει την εντολή-παρότρυνση για επιτάχυνση των διαδικασιών. Έτσι, συλλαμβάνονται όλοι όσοι συνδέουν το όνομά τους με την καθημερινότητα της οργάνωσης. Όλοι όσοι έχουν ρόλο, είτε να προσυλητήσουν, είτε να εκτελέσουν εντολές. Η συνέχεια, λίγο πολύ γνωστή. Σκούπα, διαπόμπευση στο κολοσσαίο, κοινωνική κατακρυγή και δικαιοσύνη, ανακούφιση.

Ο ανοργασμικός φορέας των Μέσων συνεπικουρεί αισθητά με τις υπερβολές, με τους ύμνους για την κυβερνητική επιτυχία και για την κάθαρση της πολιτικής ζωής από το νεοναζιστικό καρκίνωμα. Έτσι είναι αλλά υπάρχει και η άλλη όψη την οποία έντεχνα εκμεταλλεύτηκε το φαινομενικά εθνικιστικό, άντε και εθνικοαπελευθερωτικό, προσφιλές στην Αθήνα-ο λόγος της εκλογικής επιτυχίας-κόμμα. Η Χρυσή Αυγή με όπλα τον λαικισμό, τη διάδοση χάους εντός της κοινωνικής καθημερινότητας, τον παθιασμένο αντίλογο σε αυτούς που έφεραν το έθνος στην οικονομική δυσχέρεια, την καταγγελία της αδικίας που υφίσταται ο καθημερινός μεροκαματιάρης Έλληνας πολίτης, την σύνταξη στο πλευρό του Αθηναίου που ασφυκτιά από την καυτή ανάσα του μετανάστη στο σβέρκο του, κατάφερε να φτιάξει ένα λόγο άφθαρτο, απαράβατο και θέσφατο. Χωρίς καμία ιδιαίτερη ευγλωττία, απλά με πάθος, ορμή και φανατισμό. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η κεντρική διαδικτυακή σελίδα της οργάνωσης που παρουσιάζει τις ιδεολογικές βάσεις του κόμματος αναλυτικά και με σαφήνεια. Κι ας είναι επικίνδυνες κι ας μην λογοκρίθηκαν ή προβλήθηκαν ποτέ έως τώρα. Απλά κάποια στιγμή ήταν της μόδας... 

Το μοντέλο ιεραρχίας της οργάνωσης προδίδει καταφανέστατα την λειτουργία της για την εξυπηρέτηση του ενός. Πώς; Μία εισαγγελική απόφαση για το άνοιγμα των πλείστων τραπεζικών λογαριασμών της οικογένειας Μιχαλολιάκου θα απαντούσε σε ένα ερώτημα και θα γεννούσε και άλλα. Καλό επιχειρηματικό μυαλό ο Φύρερ. Όσο για το αν είναι η όχι εγκληματική οργάνωση το επικειρωμένο και αναγνωρισμένο από το ελληνικό κράτος κόμμα της Χρυσής Αυγής, αυτό μένει να απαντηθεί εν ευθέτω χρόνο όταν και αν ανοίξει ο γεμάτος φάκελος για τη δράση τους. Ας γίνει σωστά η δουλειά!


 “Δεν ελπίζω σε τίποτα αν δε νοιώσω μια μέρα το στομάχι μου γεμάτο. Δεν εκφράζω άποψη για τα πολιτικά μέχρι να δω μια αλήθεια να αποκαλύπτεται. Θέλω να ανασάνω μια φορά ελευθερία”. Άστεγος στην Αθηνάς λίγο πριν πετάξω για Γάνδη.