Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Τα κάλπη-κα τα όνειρα, τα ωραία, τα μεγάλα...

Θα διακινδυνεύσω να γράψω: τέλος οι εκλογές και οι εκλογικές εκστρατείες για αυτήν την σεζόν και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Και ο πιο στερημένος από προ – εκλογικές διαδικασίες και πολιτικό τηλεοπτικό θέαμα πρέπει να νιώθει “χορτάτος” μετά από δύο βουλευτικές εκλογές και ένα δημοψήφισμα σε διάστημα μίας (1) τηλεοπτικής σεζόν – ήτοι 9 μήνες. Αναφορικά με το σκέλος των εκλογικών διαδικασιών θα επιμείνω πως πρόσκαιρα και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ολοκληρώσαμε έπειτα κι από το τελευταίο ξεκάθαρο αποτέλεσμα. Επειδή, όμως, η ιστορία θα συνεχίσει με τους νικητές να απολαμβάνουν τα επινίκια της διακυβέρνησης και τους ηττημένους την ανάπαυση της αντιπολίτευσης, ανοίξτε την τηλεόραση και προσδεθείτε σε ένα επερχόμενο καταιγιστικό αφηγηματικό υπερθέαμα με δράκους, γίγαντες, νεράιδες και ξωτικά.

Νικητές και ηττημένοι;

Μεγάλη κουβέντα μην πεις, μεγάλη μπουκιά φάε. Ο ισχυρισμός περί νικητή και ηττημένου είναι ολίγον τι υπερφίαλος. Τα ποσοστά είναι – σεβαστά – ποσοστά, αν ελέγξουμε και την ποσόστωση. Γιατί μπορεί να φαίνεται ότι κέρδισε ο ένας (Τσίπρας), άντε και ο δεύτερος μαζί του (Καμμένος), όμως, το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του δείχνει ότι υπέστη σημαντική ζημιά. Σχεδόν το ½ του εγγεγραμμένου εκλογικού σώματος απείχε, το 44% δε συμμετείχε στην εκλογική διαδικασία ενώ το 2,5% έριξε άκυρο ή λευκό. Και βέβαια, αυτό ακριβώς το γεγονός μπορεί την επαύριο του εκλογικού αποτελέσματος να ερμηνευτεί ή να παρερμηνευτεί ή ακόμα και να αποσιωπηθεί. Ποιοι ήταν οι λόγοι της αποχής; Αν είχαμε χιούμορ θα μεταφέραμε αυτό το ερώτημα στις μεγάλες δημοσκοπικές εταιρίες που υπερηφανεύονται απολογητικά σήμερα για την εγκυρότητα τους και για την αποτελεσματικότητα των μεθοδολογικών τους εργαλείων στην κατά τα άλλα διαμόρφωση της τάσης των αναποφάσιστων.

Απολιτικ – ισμός ή έντονη πολιτικοποίηση;

Η τάση απομάκρυνσης του εκλογικού σώματος από τις εκλογικές διαδικασίες δεν είναι νέο φαινόμενο, αλλά μάλλον διαρκώς εξελισσόμενο αν λάβουμε υπόψη τα ποσοστά αποχής στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου – 38%, στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου – 37% και στις Ευρωεκλογές του 2014 – 40%. Με αποκορύφωμα το 44% αποχής στη χθεσινή εκλογική διαδικασία, έχει ενδιαφέρον να προσεγγίσουμε τα αίτια μίας τέτοιας στάσης. Πρώτα απ' όλα, TINA (There is NO Alternative). Δεν το γράφω εγώ, δεν το γράφει κάποιος blogger της huffington post, δεν το φωνάζει σήμερα η προλαλήσασα Μάργκαρετ Θάτσερ. Το φώναξε ο νικητής ΣΥΡΙΖΑ όταν προσχώρησε στον ρεαλισμό, αφού ναυάγησε το αφήγημα των “σκληρών διαπραγματεύσεων” υπό τη μέγγενη των capital controls ως αποτέλεσμα της αδιέξοδης διαπραγματευτικής πολιτικής και ως μέτρου πίεσης των “άλλων” για κλείσιμο της νέας δανειακής σύμβασης και άρα επέκτασης ενός μη βιώσιμου χρέους. Θα συνεχίζει να το φωνάζει στην πορεία της σύγκρουσης με την ολιγαρχία ή και αυτό το αφήγημα θα καταρρεύσει ως ένα όνειρο θερινής νυκτός; Η ουσία είναι πως μία ισχυρή πλειοψηφία διακρίνει την απουσία του πολιτικού διακυβεύματος. Δεν υπάρχει, πλέον, το περίφημο plan B. Κι αν υπήρχε σοβαρώς, έγινε εκκαθάριση προσώπων και στο συλλογικό φαντασιακό επικράτησε πως το “λόμπι της δραχμής” θα μας οδηγούσε σε άγνωστες και κυρίως επικίνδυνες ατραπούς. Το εκλογικό σώμα είναι συνυφασμένο με την ιδέα της επικράτησης και εφαρμογής του μνημονίου. Ο εκλογικός οργασμός του 2015 πέτυχε τη διάλυση των διλημμάτων και την συνειδητοποίηση της κοινωνίας πως δεν υπάρχει εναλλακτική και δη εύκολη λύση. Και στη φάση που βρίσκεται σήμερα το εκλογικό σώμα, μετά κι απ' την εξαετία λιτότητας, απλώς ελπίζει σε μία πιο ευνοϊκή και φιλολαϊκή μεταχείριση από το κράτος. Το μη χείρον βέλτιστον δηλαδή.

Επιπρόσθετα, αναμφισβήτητο αίτιο αποχής συνιστά η φθορά των μεταπολιτευτικών κομμάτων εξουσίας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). Η ταύτισή τους με το αποτυχημένο ευδαιμονικό όραμα – πέραν του lifestyle που εισήχθη στα middle '80s, ένα από τα κύρια slogan του υπήρξε το “είμαστε πλέον στην ΕΟΚ”, “είμαστε Ευρωπαίοι” με ότι αυτές οι εκφράσεις συνεπάγοντο – καθώς και με τις έννοιες διαφθορά και διαπλοκή (πρόκειται για το κουτί της πανδώρας), δημιούργησε την απώλεια της εμπιστοσύνης του εκλογικού σώματος και κατ ' επέκταση τη στροφή σε εναλλακτικές επιλογές. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε πως η αν – επάρκεια των εναλλακτικών επιλογών να πείσουν για την αξιοπιστία και τη χρησιμότητα τους θα διογκώσει μελλοντικά το πρόβλημα της συμμετοχής του εκλογικού σώματος με αποτέλεσμα τη διαρκή πολιτική αστάθεια. Δεν είναι, άλλωστε, δύσκολο να διαγνώσει κανείς την πεποίθηση πως η πλειοψηφία του δυσαρεστημένου εκλογικού σώματος πιστεύει ακράδαντα ότι το πολιτικό σύστημα είναι καθολικά σαθρό. Αυτή ακριβώς η πεποίθηση πηγάζει από δύο τινά: α) την επικοινωνιακή πολιτική ανυπαρξία των αντιπολιτευτικών κομμάτων, β) την εκμετάλλευση της κοινωνικής ανάγκης για “κυνήγι μαγισσών” και για “πάταξη της διαφθοράς” από το νέο κυβερνητικό δίπολο (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ).

Σε τελική ανάλυση, η αδιαφορία του εκλογικού σώματος αποτυπώνεται στην προ – εκλογική επικοινωνιακή προσπάθεια των κομματικών επιτελείων που διακρίνεται από ένα απέραντο trash, χαμηλής αισθητικής και αισθητηριακής ικανότητας, με εμφανή την απουσία καινοτομικής προσέγγισης και με έμφαση στο λαϊκισμό και στο χαβαλέ. Το δίχως άλλο οι προ – εκλογικές διαφημιστικές καμπάνιες απευθύνθηκαν στο εκλογικό ακροατήριο με κύριο γνώμονα την προσοχή και με μέσα πειθούς αρκετά χαμηλής ποιοτικής στάθμης. Σε κάθε περίπτωση, η κύρια αίσθηση της προ – εκλογικής περιόδου φάνηκε να είναι πως “ο πιο φειδωλός θα κερδίσει”. Για άλλη μία φορά, το μη χείρον βέλτιστον.


Το πρόβλημα με την αποχή δεν είναι αν η πλειοψηφία αυτού του εκλογικού σώματος είναι απολιτίκ. Έχει περισσότερο να κάνει με το ότι η πλειοψηφία αυτή αμφισβητεί τη λειτουργία και τη χρησιμότητα των θεσμών. Το κοινό έχει χάσει την εμπιστοσύνη του σε αυτό που λέμε κράτος δικαίου. Η αδιαφορία μπορεί να οδηγήσει σε μία ευρεία νοοτροπία ατομικισμού. Μπορεί, όμως, να λειτουργήσει και αντίστροφα ενεργοποιώντας και κινητοποιώντας τις ομάδες πολιτών με σκοπό την κοινωνική δράση. Εκεί όπου ο κρατικός μηχανισμός στέκεται ανίκανος και αμήχανος και δεν επεμβαίνει με ανθρώπινες λύσεις, έστω προσωρινές. Γιατί εν κατακλείδι, πρέπει να βγούμε από το μίζερο καλούπι των προσωπικών μας προβλημάτων και να δούμε λίγο τι συμβαίνει και στον υπόλοιπο κόσμο. Να δείξουμε έμπρακτο ενδιαφέρον, κατανόηση, αλληλεγγύη. Αυτή θα είναι μία μικρή επανάσταση. Η επανάσταση του αυτονόητου ενδεχομένως. 

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Οι μάσκες πέφτουν...

Οι βασικοί λόγοι της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής κοινότητας ήταν:
  • ο τερματισμός των διενέξεων στον ευρωπαϊκό χώρο και η ειρηνική συνύπαρξη των κρατών – μελών για τη διασφάλιση της παγκόσμιας τάξης και ασφάλειας
  • η διατήρηση της διαφορετικότητας των λαών
  • η κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ενίσχυση και εδραίωση της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της νομιμότητας και της λαϊκής κυριαρχίας
  • η υλική ευημερία, η οικονομική συνοχή των κρατών, η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος
  • η προσήλωση στις αρχές της συνεργασίας και της αμοιβαίας συνεννόησης.

Η διάθεση της Ευρώπης για πραγματική στροφή στην ιστορία επικυρώνεται με τη Συμφωνία του Λονδίνου στις 27/2/1953. Η Συμφωνία αυτή προέβλεπε τη διευθέτηση και απομείωση του Γερμανικού χρέους (κούρεμα 60%) καθώς και την παροχή οικονομικής βοήθειας (σχέδιο Μάρσαλ) για την αναστήλωση της κατεστραμμένης Γερμανικής οικονομίας. Εγγυήτριες δυνάμεις στην ευνοϊκή, για τη Γερμανία, συμφωνία υπήρξαν οι Η.Π.Α. , η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία ενώ αξίζει να σημειωθεί πως και η Ελλάδα συνεπικούρησε τα μέγιστα στη διαγραφή του χρέους της Γερμανίας.

Σήμερα, η ελληνική περίπτωση έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις, το ελληνικό χρέος και η βιωσιμότητά του αποτελεί θεμέλιο προβληματισμό της συζήτησης και όλα αυτά ενώ συνεχίζεται να διασύρεται το όνομα ενός έθνους με την απειλή της χρεοκοπίας.

Πίστευα πάντα πως η οικονομία σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο είναι μία αλυσίδα (ένωση) που αποτελείται από κρίκους (κράτη – μέλη). Εάν έσπαγε ένας κρίκος, με δεδομένη τη δυναμική της αλυσίδας, πίστευα πως η αλυσίδα θα έσπαγε. Έκανα λάθος. Μου επισημάνθηκε ορθώς, πως η αλυσίδα προϋποθέτει την ανάγκη ισοτιμίας και πως αν οι κρίκοι δεν είναι ομοειδείς, η αλυσίδα σπάει, αλλά δεν καταστρέφεται. Αυτή η μεταφορά και όχι εξίσωση αναφέρεται σε ένα ενδεχόμενο Grexit, το οποίο δεδομένα θα προκαλέσει παράπλευρες απώλειες – και σε εμάς, αλλά και στους υπόλοιπους της Ευρωζώνης. Και αναρωτιέμαι, με δεδομένο πως κάποιες πλευρές υποστηρίζουν τη διαχειρισημότητα ενός Grexit, πόσο αξιόπιστη θα είναι μία Ευρώπη η οποία άφησε ένα ιδρυτικό της κράτος – μέλος να χρεοκοπήσει σε καιρό ανάγκης και όχι πολέμου; Το “Ευρωπαϊκό όνειρο” της αλληλεγγύης των λαών θα έχει καταρρεύσει. Και η ιστορική μνήμη θα καταδείξει το ανάθεμα σε αυτούς που έκριναν με δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Με τις δηλώσεις Σόιμπλε καταδεικνύονται δύο τινά: “Πενταετές Grexit” με παροχή “ανθρωπιστικής” βοήθειας – χλευαστικόν, “Μνημόνιο ΙΙΙ” και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας ως ενέχυρα για το ελληνικό χρέος – έκθεση αλαζονείας . Και οι μάσκες έπεσαν.

Η “Μεγάλη Ιδέα” της οικονομικά ισχυρής Γερμανίας δημοσιοποιείται ανοιχτά. Η δημιουργία ενός “ζωτικού χώρου” υπήρξε ανέκαθεν διακαής πόθος των Γερμανών ιμπεριαλιστών (βλ. τα στρατόπεδα συγκέντρωσης). Ο πλούσιος βιομηχανικά και τεχνολογικά Βορράς να εκμεταλλεύεται τον πλούσιο από τον τουρισμό και τη ναυτιλία Νότο. Επί της ουσίας, ο κ. Σόιμπλε ζήτησε ανοιχτά χθες την εκμετάλλευση των χώρων πρόσβασης (αεροδρόμια, λιμάνια) με φόντο την εκμετάλλευση της γεωπολιτικής μας θέσης. Είναι, άλλωστε, γνωστό πως η Ελλάδα αποτελεί εμπορική γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και στον Αραβικό χώρο. Δεν αποτελούμε, βέβαια, μία ισχυρή οικονομικά δύναμη, υπάρχουν, όμως, ενδιαφέροντες τομείς κερδοφορίας όπως η ναυτιλία, ο τουρισμός και οι αξιοποιήσιμες μονάδες ενέργειας. Έτσι, η αποικιοποίηση του Νότου συντελείται με τον έλεγχο του “ζωτικού χώρου” και με διαπραγματευτικό όπλο το δημόσιο χρέος. Σύμφωνα με τον Μαουρίτσιο Λαζαράτο, “το χρέος δεν ανάγεται απλά σε έναν οικονομικό μηχανισμό. Είναι μία πολιτική κατασκευή, μία τεχνική διακυβέρνησης και ελέγχου των ατομικών και συλλογικών υποκειμένων που επιδιώκει να περιορίσει την αβεβαιότητα ως προς το χρόνο και τις συμπεριφορές των κυβερνωμένων”. Το χρέος, λοιπόν, εκλύει μία λογική περί ευθύνης και ενοχής. Να τιμάς, δηλαδή, το χρέος σου επειδή το απέκτησες.


Αυτό το σκηνικό της διαπόμπευσης των παρασιτικών και ανεπρόκοπων Ελλήνων υποδηλώνει τη βία της ενοχής που εκλύει η οικονομία του χρέους. Και σε τελική ανάλυση το χρέος αυτό πρέπει να περάσει από μία ανεξάρτητη επιτροπή αξιολόγησης. Για να δούμε, τι χρέος είναι αυτό, ποιου υπ ' ευθύνη είναι και πως συντελέσθηκε;
Η Γερμανία αποφασίζει αυτή τη στιγμή. Εάν θα υποκύψει στο αλαζονικό της πάθος και στη δίψα της για επεκτατισμό – εάν επικρατήσουν οι ιμπεριαλιστές της, εάν θα ενδώσει στο ευρωπαϊκό όνειρο – απατηλό μίας ενιαίας και ισότιμης Ευρωζώνης. Και ζει αυτή τη διαίρεση έντονα στο Κοινοβούλιο της. Η Ευρώπη ζει με το φόβο της επικράτησης του ολοκληρωτισμού, τη διόγκωση της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, την ανισότιμη σχέση Βορρά – Νότου. Και πρέπει επιτέλους να αποφασίσει. Τι σόι Ευρώπη θέλει; Την Ευρώπη της ακροδεξιάς, των συντηρητικών και των ιμπεριαλιστών; Ή την Ευρώπη της ενότητας, της συνεννόησης και της αλληλεγγύης. Αν επιλέξει το πρώτο οδηγείται μαθηματικά σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αν επιλέξει το δεύτερο πρέπει επιτέλους να παραγκωνίσει όλα τα αντι – ενωτικά στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση η υφή της σύγκρουσης πέρα από οικονομική, πολιτική και κοινωνική, είναι και ξεκάθαρα ταξική.   

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Η μελωδία της παρακμής

Κοιτώντας πίσω στο χρόνο, βλέπω την εποχή της δουλείας και αναρωτιέμαι: - Τι πραγματικό κέρδος μας απέφερε η καταστολή της δουλείας αυτής καθεαυτής; Το λέω αυτό με τόση λύπη όση και ειλικρίνεια, σύνεση. Το μόνο που κερδίσαμε είναι η βάσανος και ο φόβος ότι κάποια στιγμή θα ξανά-λιμοκτονήσουμε. “Είμαι ελεύθερος”, καυχιέμαι. Η ιστορία καγχάζει και με δείχνει με το δάχτυλο. Γιατί δεν έχω αμετροέπεια, φειδώ και αιδώ στους λόγους μου. Κοιτάω χαμηλά. Εμείς, οι άνθρωποι καυχιόμαστε ότι δεν έχουμε αφέντη. Έχουμε και μάλιστα τον πιο αυταρχικό, τον πιο φοβερό από τους αφέντες, την ανάγκη. Αυτή είναι που μας υποβιβάζει στην πιο σκληρή εξάρτηση με όχημα το φόβο.

Δε θα γράψω για “politics”, το χρωστάω στη ψυχική μου ηρεμία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι λόγοι μου στο κείμενο αυτό θα είναι “non political”. Ξέρετε, οφείλουμε όλοι μας να διατηρήσουμε το κεκτημένο της θέσης μας με παρρησία και ισηγορία, χωρίς κομματικούς δεσμούς που οδηγούν μαθηματικά στην πόλωση. Ας πάψει η καχ-υποψία να ρητορεύει κατά της λογικής.

Από την Παρασκευή αργά το βράδυ, επικρατεί πανικός. Με την αναγγελία του δημοψηφίσματος, μία μορφή αμεσο-δημοκρατίας που απευθύνεται directly στο λαό- πολλοί συν-πολίτες μας έτρεξαν στα ATM για να αποσύρουν καταθέσεις τους, αγνοώ αριθμούς συνολικής απόσυρσης για αυτό το διήμερο. Απόρροια της ανασφάλειας, του φόβου, της απουσίας πραγματικής και ηθικής ενημέρωσης.

Δε μπορώ να παραγνωρίσω πως τα ΜΜΕ διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στα πράγματα. Επηρεάζουν, κατευθύνουν, διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, υπεισέρχονται στο συλλογικό φαντασιακό. Ασκούν πολιτική μέσα από την εξουσία της επιλογής (=agenda setting) της προβολής, της νοηματοδότησης και της επιχειρηματολογικής βάσης της είδησης. Αυτός είναι ο μηχανισμός. Δε μπορώ, επίσης, να παραγνωρίσω πως αυτήν τη στιγμή έχει παγιωθεί ένα δίπολο που είναι επικίνδυνο για τις ισορροπίες της αποτελεσματικής ενημέρωσης. Το Δεξιά – Αριστερά δυναμιτίζει το εύθραυστο πολιτικό κλίμα, ενισχύει τα διλήμματα, προκαλεί ανησυχία. Αποκορύφωμα αυτού του εμφυλιοπολεμικού κλίματος, τα κινήματα της περασμένης εβδομάδας: “Μένουμε Ευρώπη” τη μια μέρα, “ΟΧΙ στη λιτότητα” την άλλη. Αυτή, ακριβώς, η θεωρία των άκρων μπορεί να διαλύσει την όποια συνοχή διατηρεί η κοινωνία. Η ιστορία μπορεί να μας θυμίσει τα αποτελέσματα παλαιότερων εθνικών διχασμών και την μετεξέλιξη που ΔΕΝ παρουσίασε ΠΟΤΕ η κοινωνία. Έχει πάντα ενδιαφέρον μία συνολική κριτική της μεταπολιτευτικής περιόδου από ιστορικής, πολιτικής και κοινωνιολογικής άποψης.

Τα ΜΜΕ οφείλουν να ενημερώνουν κριτικά, να μη διαιρούν, αλλά να διεγείρουν και να κινητοποιούν τη σκέψη και τη συνείδηση της κοινής γνώμης. Και είναι ιστορική η συγκυρία από κάθε άποψη με δεδομένες της ενυπάρχουσες ισορροπίες στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο. Αισιοδοξώ όταν λέω ότι, πλέον, έχουμε την ευχέρεια να αντιλαμβανόμαστε τον σκοπό της προβαλλόμενης είδησης, να ξεσκαρτάρουμε την προπαγάνδα από την ενημέρωση. Το χρονικό της μεταπολίτευσης έφτασε στο τέλος του και επιτέλους πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε για προωθητικές ενέργειες που θα συμβάλλουν στην άνοδο του βιοτικού – πνευματικού επιπέδου.


Ολοκληρώνοντας, παραμένω σκεπτικός. Ο λαϊκισμός έχει ισοπεδώσει τη λογική. Η αλήθεια έχει λάβει υποκειμενική χροιά και αναπλάθεται συμφεροντολογικά. Και ανεξάρτητα από αυτό, πρέπει να αποφασίσουμε τι είδους αλήθεια επιθυμούμε; - Στεγνή, μέση ή μηδενική. Η εναρμόνιση στο τέλμα δεν αποτελεί πανάκεια της αλήθειας. 

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Η γειτονιά μου ΠΡΕΠΕΙ να είναι ασφαλής.

Πριν από δύο περίπου εβδομάδες έκαναν διάρρηξη στο σπίτι της αδερφής μου. Της πήρανε τον φορητό της υπολογιστή, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, ένα i-pod μετρητά, δύο μπουφάν και ένα σακίδιο πλάτης για να τα βάλουνε μέσα. Θα μου πεις -μικρό το κακό, πάλι καλά δεν ήταν μέσα κτλ. Πράγματι, μετά από ένα τέτοιο περιστατικό συνειδητοποιείς την ασημαντότητα των άψυχων αντικειμένων και την σπουδαιότητα των ουσιαστικών ζητημάτων- η ακεραιότητα σου εν προκειμένω. Ωστόσο, πρόκειται για ένα μεγάλο ψυχολογικό σοκ. Κλονίζεται το μυαλό και η ψυχή σου. Όταν γυρίζεις σπίτι σου, μετά κι από την συνήθη κοπιαστική ρουτίνα σου και αντικρίζεις τον χώρο σου διαρρηγμένο, καταπατημένο, ανάστατο παθαίνεις ψυχρολουσία. Πρόκειται για τον βιασμό της ιδιωτικότητας σου. Γιατί η απώλεια των υλικών αγαθών σου είναι ένα μετρήσιμο οικονομικό πρόβλημα, η απώλεια του αγαθού της ασφάλειας, όμως, δεν είναι μετρήσιμη και απαιτεί χρόνο για την επανάκτησή του.

Ακολουθήσαμε το πρωτόκολλο. Η σήμανση ήρθε για δαχτυλικά αποτυπώματα, έγινε η αναφορά πάμε παρακάτω.

Επί του παρόντος μαθαίνω πως το αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς μου λειτουργεί βαριά-βαριά με μονοψήφιο αριθμό απασχολούμενων. Αυτοί είναι για τα γραφειοκρατικά θέματα. Γιατί κατά τα λοιπά νιώθω εξαιρετικά ασφαλής σαν πολίτης να βλέπω τους αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ να την αράζουν στην πλατεία και να ανεβάζουν τον τζίρο στα everest, τους προσφέρει και 50% έκπτωση σε καφέδες και ντόντατς. -Αξίζει για 600 ευρώ μηνιάτικο να ρισκάρω την ακεραιότητά μου; Απορεί ο μέσος απασχολούμενος της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. Απαντώ εγώ: - Πάντως δεν πληρώνεσαι για να αράζεις στην πλατεία και να κάνεις κόρτε με κάθε μεθυσμένο κοριτσάκι που φοράει ψιλοτάκουνα ή να πουλάς εξουσία και αντριλίκι σε κάθε φουκαρά ταρίφα που διπλοπάρκαρε για να παραλάβει κούρσα. Δυσκολεύομαι, να κατανοήσω τους λόγους ύπαρξης της ομάδας κρούσης όταν δεν έχουν ούτε τη βενζίνη για το μηχανάκι να καλύψουν. Είναι να απορείς. Αν δε, τεστάρεις το επίπεδο απόκρισης της ΕΛ.ΑΣ μετά από τηλεφώνημα για υποψία εγκληματικής ενέργειας, πιο γρήγορα θα έρθει ο ντελιβεράς από την πίτα του παππού.

Το θέμα με την λειτουργικότητα του μηχανισμού της αστυνομίας είναι ευρύ. Αντιλαμβάνεσαι το χάσμα εξουσίας της ΕΛ.ΑΣ με την παρούσα κυβέρνηση και το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη από το πως διαχειρίστηκαν όλες οι πλευρές το πρόβλημα της Αμυγδαλέζας. Αρχικά, ο χώρος και η λειτουργία της Αμυγδαλέζας ήταν το πρόβλημα αυτό καθαυτό. Ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης μέσα στο οποίο στοιβάζονταν άνθρωποι από πολλές διαφορετικές εθνικότητες και κάτω από πραγματικά εξαθλιωμένες συνθήκες διαβίωσης. Και να ακούς μετά “ήρθα στην Ελλάδα για μία καλύτερη μοίρα”... Η τραγική ειρωνεία έπεται. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας άνοιξε τις πόρτες του και ξέβρασε εκατοντάδες “από δαύτους”. Για να ακριβολογούμε τους ξέβρασαν μετά συνοδείας, τουλάχιστον μέχρι και την πλατεία Ομονοίας όπου και σκόρπισαν. Το μεταναστευτικό ζήτημα, βέβαια, είναι ένα περίεργο θέμα με πηγή όλων των κακών τη Συνθήκη του Δουβλίνου 2. Η περίεργη αυτή Συνθήκη προβλέπει ότι μετανάστες οι οποίοι εισέρχονται στην Ελλάδα και κατόπιν μεταβαίνουν σε άλλη χώρα για να αιτηθούν άσυλο θα πρέπει σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης να επιστρέφονται πίσω στην Ελλάδα. Μοιραία, λοιπόν, η Ελλάδα ως κράτος υποδοχής κρατάει αναγκαστικά έναν μεγάλο αριθμό μεταναστών χωρίς επίσημα χαρτιά, σε άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες. Οι μετανάστες είναι κομμάτι του κοινωνικού ιστού και πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στην οικονομία του τόπου, όχι να εξαθλιώνονται και να παραμένουν ανενεργοί.

Δεν είναι τυχαίο πως η άνοδος της εγκληματικότητας συνδυάζεται με το μεταναστευτικό ζήτημα. Τα αποτελέσματα αυτού του επικίνδυνου επιχειρήματος τα είδαμε στις εκλογές του 2012 και πιο πρόσφατα το Γενάρη με τα σταθερά υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Η ρητορική της ακροδεξιάς, άλλωστε, συνηθίζει να στοχοποιεί τις περιθωριακές ομάδες και ιδιαίτερα τους μετανάστες. Την απάντηση στη ξενοφοβία και τον ρατσισμό την έδωσε πολύ έξυπνα η Actionaid.

Αιτιολογώντας, να τονίσω πως το Χαλάνδρι πλήττεται εδώ και καιρό από πολλές διαρρήξεις και ληστείες. Οι δράστες είναι ΈΛΛΗΝΕΣ. Όχι αλλοδαποί.

Για να μη ζούμε σε μία κοινωνία ζούγκλα, φτιάξαμε το Σύνταγμα, φτιάξαμε και τους Θεσμούς. Για να νιώθουμε την ασφάλεια ότι το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία προστατεύεται, το δικαίωμα στην ιδιωτική κατοικία κατοχυρώνεται, το δικαίωμα στην ιδιωτική περιουσία διασφαλίζεται. Για να μην χάσουμε την ιδιότητα του πολίτη και αποκλίνουμε από τη νομιμότητα, παίρνοντας το νόμο στα χέρια μας υπάρχουν οι παραπάνω νομοθετικές διατάξεις. Για να ΜΗΝ ζούμε, σήμερα, σε μία κοινωνία της αυτοδικίας.

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Πολιτική και Πολιτικοί: Ο κόσμος που (δεν) αλλάζει

Φτάνουμε στο τέλος. Και όχι γιατί στις 26 Ιανουαρίου θα περάσει ένας αστεροειδής δίπλα από τη γη. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη το τέλος είναι ο σκοπός, είναι η κάθαρση. Στην επαύριο των βουλευτικών εκλογών θα μάθουμε ποιος ήταν ο σκοπός της προ-εκλογικής περιόδου.

Υπομείναμε πολλά. Προπαγάνδα, Λαϊκισμός, Δημαγωγία εξαπολύθηκαν με εξαιρετικά όψιμο τρόπο, σε μία ανείπωτη και ανεπανάληπτη βερμπαλιστική επίθεση στους ψηφοφόρους. Μία τακτική βάρβαρου προσηλυτισμού. Όλοι παραδέχθηκαν, εμμέσως πλην σαφώς, πως στον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Και η προ-εκλογική πολιτική εξισώθηκε πλήρως με τις τακτικές πολέμου. Αλλά, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Σωστά;

Το ενισχυμένο πρόγραμμα λαϊκισμού των κομματικών παρατάξεων διακρίθηκε για την έλλειψη δημιουργικότητας του. Δε θα ξεχάσω ΠΟΤΕ την “πρώτη πτήση” του ΠΑΣΟΚ που μας φωνάζει ότι είναι ο εγγυητής της σταθερότητας σε μία πιθανή κυβέρνηση. Δε θα ξεχάσω ΠΟΤΕ το στοργικό και πατρικό “παιχνίδι” του Καμμένου με ένα παιδάκι, ονόματι Αλέξης-υψηλός παραλληλισμός, ενώ προσπαθεί να μας πείσει ότι οι ΑΝ.ΕΛ. είναι το αναγκαίο καλό. Δε θα ξεχάσω ΠΟΤΕ τη “διαρροή” μνημείο bloopers του spot της ΝΔ όπου καταρρίπτεται κάθε σοβαροφάνεια του απερχόμενου, πλέον, πρωθυπουργού. Ίσως δε θα ξεχάσω ΠΟΤΕ και το ότι ο Γκλέτσος υπήρξε κάποτε κομμάτι μίας προ-εκλογικής περιόδου. ΤΕΛΕΙΑ. Δε θα ξεχάσω, επίσης, ΠΟΤΕ το ύφος του ΓΑΠ στην πρώτη του ομιλία για το νέο του κόμμα. Νωχελικό, βαριεστημένο, κοπιαστικό. - Γιατί βρίσκομαι εγώ εδώ; - Ποιος μου είπε να 'ρθω. Και το κοινό 65 και άνω.

Δε θέλω να βγάλω καμία εμπάθεια. Κοινός παρανομαστής των κομματικών παρατάξεων στην προ-εκλογική περίοδο, η εμφανής αδυναμία πειθούς. Και η ολοκληρωτική αποτυχία των διαφημιστικών spot είναι το κερασάκι στην τούρτα της πολιτικής αταλαντοσύνης των πολιτικών.

Οι προβλέψεις μιλάνε για ένα οκτακομματικό σκηνικό πλειοψηφίας, πολυφωνίας, μάλλον συνωστισμού στη σύσταση της νέας βουλής. Το Ποτάμι, οι ΑΝ.ΕΛ. και το ΠΑΣΟΚ επιθυμούν διακαώς τη συμμετοχή τους στο σχηματισμό κυβέρνησης. Από πού προκύπτει, όμως, αυτό το πνεύμα σύμπνοιας, σύμπλευσης, συμπόρευσης; Πρόκειται για αγνό συνεργατικό πνεύμα με σκοπό το “κοινό καλό”; Όλοι ψάχνουν να πείσουν τον Αλέξη κι αυτός είναι ικανός ακόμα και σαν κυβέρνηση να κάνει αντιπολίτευση στο πτώμα του Σαμαρά. Ο καθένας για το δικό του συμφέρον και όλοι τους για το “κοινό καλό”.

Ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε, σύμφωνα με τα λεγόμενα των πολιτικών προσώπων. Μάλλον αποτυχημένα αν αναλογιστεί κανείς το δόγμα του ΣΟΚ που εφαρμόσθηκε την πενταετία 2009-2014. Κοινή ελπίδα να κλείνει με το 2014 και με την αδυναμία ομόφωνης επιλογής Προέδρου Δημοκρατίας που μας οδηγεί σήμερα στη σύσταση νέας κυβέρνησης και νέας βουλής. Ελπίδα Τώρα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με κάθε κόστος. Τι είναι διατεθειμένος να δώσει για το “κοινό καλό”; Θα απαντηθεί σύντομα. Σε πρώτη φάση “πούλησε” σχεδόν τα πάντα για να γίνει κυβέρνηση. Χαλίφης στη θέση του χαλίφη για το “κοινό καλό”. Ό,τι και να σημαίνει αυτό.