Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας!

The road to Athens
Ήταν Τρίτη και ξύπνησα πουρνό-πουρνό κι εγώ για κάτι γραφειοκρατικές δουλειές που είχα στο κέντρο της Αθήνας. Και ξεκινάω, με το πρωινό μου καφεδάκι στο χέρι, ωραία και καλά το ταξιδάκι μου…
Και καταφθάνω σχεδόν ανώδυνα, πράγμα εξωπραγματικό για Αθήνα πιστέψτε με. Οι γραφειοκρατικές μου υποχρεώσεις διήρκησαν κάτι λιγότερο από καμιά ώρα. Θαύμα! Κι έχοντας άπλετο χρόνο στην διάθεσή μου είπα να κάνω καμιά βολτίτσα… Βρίσκομαι κοντά στο Νοσοκομείο Παίδων « Η Αγία Σοφία». Λέω: «και δεν μπαίνω μέσα». Η κίνησή μου, βέβαια, δεν ήταν τυχαία ούτε απόρροια ενός αργόσχολου. Ήμουν περίεργος να δω από κοντά και εις βάθος το κτιριακό συγκρότημα-θαύμα που δημιουργήθηκε προσφάτως. Το πρώτο ογκολογικό νοσοκομείο για παιδιά με δωρεά της Πρέσβειρας καλής θελήσεως της UNESCO και Προέδρου του συλλόγου «Ελπίδα» Μαριάννας Βαρδινογιάννη! Πράγματι σπουδαία ενέργεια! Μπήκα, λοιπόν, και όντως παρατήρησα πως πρόκειται για μεγαλόπρεπο και ουσιαστικό έργο. Δουλειά όχι αστεία.      
Η βόλτα μου ήταν σύντομη. Μπήκα, είδα, έκρινα. Σε άλλο άρθρο θα το εξυμνήσω ως οφείλω…Μέχρι κι εκείνη τη στιγμή όλα normal. Μπαίνω στο λεωφορείο του γυρισμού. Μόλις είχε λήξει το απεργιακό ωράριο. Δίπλα μου ένας παππούς “βουκολικός ποιητής”-αλλα επιστροφή στην φύση με χαρακτηριστική Θεσσαλιώτικη προφορά. Κοντά μια Κυρία που τα ‘χε βάλει με θεούς και δαίμονες. Έχωνε αβέρτα για την μείωση των συντάξεων, για μνημόνιο και τα σχετικά. Οδηγός ο κλασσικός «Ελληνάρας», με κομπολογάκι, σιγοτραγουδούσε ,μάλλον, κάτι σαν Καρρά, φραπεδιά κ.λπ. Κι έρχεται η φάση. –Αμάν, πια μου πήρατε το κεφάλι!(οδηγός)-Τι μιλάς εσύ ρε τα τσεπών’ ς τα 50.000 και μ’ λας;(παππούς)-Έλα οδήγα εσύ ρε αν γουστάρεις!!(οδηγός)-Τι μας λες ρε τεμπελχανά, πήγαιν’ τσέπω’ ς τα κηφήνα!(παππούς)-Γέρο έλα οδήγα εσύ εγώ σταματάω!(οδηγός)-Άι οδήγα ρε μην σου φέρ’ κανά μπαστούν’ !(παππούς)-Τέρμα κατεβαίνω!(οδηγός)-Μα τι πράγματα είναι αυτά σταματήστε σας παρακαλώ πολύ!(Κυρία)-Καλά!!(Και οι δύο)… Εγώ χαμογελάω. Η απόλυτη σκηνή σουρεαλισμού! Με τη μια επικράτησε άκρα του τάφου σιωπή! Το σουρεάλ σε όλο του το μεγαλείο!!!! Έτσι απλά…           

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Απορίες ενός ηδονοβλεψία…

Λένε πως στην Ελλάδα έχουμε το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας… Ή μάλλον όχι επειδή τείνει να με πιάνει μια μονομανία με την Ελλαδίτσα μας θα το πάρω πιο διπλωματικοφιλοσοφικά. Σε κάθε άνθρωπο αρέσει, αναμφίβολα, να παρακολουθεί live την καθημερινότητα, τη ζωή ενός άλλου. Κι αν δεν είναι έτσι πείτε μου γιατί επιβίωσε μέσα σ’ αυτήν την δεκαετία η παραγωγή που λέγεται “The Big Brother Show”; Κι όχι κάτι άλλο αλλά έχει σημειώσει τρελή επιτυχία ανά τον κόσμο. Στην Ελλάδα, λοιπόν, ήρθε ή μάλλον έκανε το comeback από την αρχή της τηλεοπτική περιόδου και διεκδικεί μετα παρρησίας τον τίτλο του trash της σεζόν. Δεν προτίθεμαι να θίξω πρόσωπα και συμμετέχοντες. Αλλά τα χώνω ευθέως στην παραγωγή. Και τσεκάρω τώρα τα νούμερα τηλεθέασης. Και από τις πηγές και τα μεσημεριανάδικα(θεός φοιλάξοι) μαθαίνω πως η εκπομπή, που  σημειωτέον προβάλλεται και καθημερινά, έχει πατώσει με μ.ό. 9,2. Μπράβο στους Έλληνες τηλεθεατές! Μα συγγνώμη, αν έχω άδικο σας παρακαλώ διαψεύστε με! Είναι ανεκδιήγητο να κλείνεις σ’ ένα σπίτι για έξι μήνες τόσους ανθρώπους, να παρακολουθείς καβγάδες για κουλουράκια, πισώπλατες μαχαιριές, λυκοφιλίες και κυναίρωτες, μόνο και μόνο για να αποδειχθεί περίτρανα πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να ξευτιλιστούν εύκολα, να πουλήσουν συναίσθημα και οικογενειακές ιστορίες για 50-100.000 ευρώ και για αρκετή δημοσιότητα στα μεσημεριανά του ίδιου τηλεοπτικού σταθμού. Είναι σκληρό virtual reality που καταρρίπτει κάθε έννοια αξιοπρέπειας και αυτοεκτίμησης. Όσο για τα μαγειρικά show προσωπικά πιστεύω πως θα μπορούσε να δοθεί περισσότερη έμφαση στο διαγωνιστικό  κομμάτι παρά στις αντιμαχίες(top chef). Το έταιρο μαγειρικό show (master chef) το βρήκα πολύ καλό και με έπεισε εκτός από κάποιες περιττές τηλεοπτικές σάλτσες της τηλεπερσόνας-τηλεπαρουσιάστριας, κάποιες δηλαδή συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές. Πρακτικά παίκτες, κριτές και συνολικά παραγωγή προσθέτουν θετικό πρόσημο στον τελικό απολογισμό.    

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

And a happy New Year...

Τήρησα τον λόγο μου και δεν έγραψα μέχρι και το τέλος της πολύπαθης χρονιάς που μας πέρασε και γράφω σήμερα,τώρα, εν έτη 2011. Ήρθε πράγματι η νέα χρονιά και κατά συνέπεια άφησε πίσω μια παρακαταθήκη. Αυτή του απερχόμενου έτους. Δεδομένου των συμβάντων συνολικών ή ατομικών ήταν, μπορούμε να παραδεχτούμε όλοι, μια χρονιά-εμπειρία γενικά για τον Έλληνα, και μια χρονιά-εμπειρία ειδικά για τον καθένα μας ξεχωριστά. Μερικές φορές στιγμές σαν αυτές όπως η χαρούμενη,οικογενειακή συνάντηση με τον ωροδείκτη,είτε αυτός είναι στην τηλεόραση,είτε στο ρολόι μας, δείχνουν απαραίτητες αφ' ενός γιατί μας θυμίζουν πως η κυνικότητα δεν είναι πάγιο στοιχείο αλλά επίκτητο κι αφ' ετέρου γιατί το συναίσθημα και η χαρά μπορεί όντως να πηγάζουν από το πιο μικρό πράγμα που εν προκειμένω είναι η αλλαγή του χρόνου με τους δικούς σου. Κλείνοντας, λοιπόν, θα υπενθυμίσω σε όλους πως η ευτυχία έρχεται μέσα από καθημερινά,απλά και επουσιώδη φαινομενικά πράγματα.Σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλή πρωτοχρονιάτικη βραδιά!!!...