Ξεκινώντας επαγωγικά, μετάβαση από το ειδικό στο γενικό, ας αναλύσουμε την ετοιμολογία της λέξης «άσυλο». Η λέξη είναι σύνθετη. Αποτελείται από το στερητικό «α» και την λέξη «σύλη» που σημαίνει απογύμνωμα, αφαίρεση, λεηλάτηση. Ολόκληρη η λέξη σημαίνει κάτι το ιερό, το ασφαλές και το απλησίαστο. Μια συνώνυμη λέξη είναι το άβατο.
Στην αρχαιότητα άσυλο αποτελούσαν οι ναοί και οι βωμοί, χώροι δηλαδή, ιεροί και προστατευμένοι από τους θεούς. Ήταν ένας θεσμός εθιμικού δικαίου. Εκεί κατέφευγε για να προστατευτεί κι ο ικέτης. Ο Δίας, άλλωστε, ο επονομαζόμενος και Ικέσιος θα τον προστάτευε. Και κανείς δεν θα είχε το δικαίωμα να τον πειράξει μέχρι την εκδίκαση του εγκλήματος που είχε διαπράξει(οι ικέτες συνήθως είχαν κάνει κάποιο βαρύ έγκλημα).
Στην αρχαιότητα άσυλο αποτελούσαν οι ναοί και οι βωμοί, χώροι δηλαδή, ιεροί και προστατευμένοι από τους θεούς. Ήταν ένας θεσμός εθιμικού δικαίου. Εκεί κατέφευγε για να προστατευτεί κι ο ικέτης. Ο Δίας, άλλωστε, ο επονομαζόμενος και Ικέσιος θα τον προστάτευε. Και κανείς δεν θα είχε το δικαίωμα να τον πειράξει μέχρι την εκδίκαση του εγκλήματος που είχε διαπράξει(οι ικέτες συνήθως είχαν κάνει κάποιο βαρύ έγκλημα).
Σήμερα, το άσυλο είναι συνδεδεμένο με την έννοια του απαραβίαστου ενός Πανεπιστημιακού χώρου. Μάλιστα, προστατεύεται δια νόμου από το Σύνταγμα, νόμος που διασφαλίζει την αυτάρκεια, την αυτονομία, την αυτοδιοίκηση και μια γενικότερη νομοθετική ελευθερία στις τάξεις της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Το Ακαδημαϊκό άσυλο, ωστόσο, δεν εξασφαλίζει μόνο την κτιριακή άνεση και τις άριστες τεχνολογικές εγκαταστάσεις. Είναι κάτι πολύ παραπάνω από το υλικοτεχνικό κομμάτι. Εκτός του ότι παρέχεται ανοιχτά το δικαίωμα του διδάσκειν και του διδάσκεσθαι, αποτελεί μοντέλο ελεύθερης πνευματικής, ερευνητικής, πολιτικής(πολλοί περιορίζονται και πατάνε σ’ αυτό), κοινωνικής, πολιτισμικής και μαθησιακής δραστηριότητας. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση, εξάλλου, είναι η πεμπτουσία της εξειδικευμένης γνώσης και αποτελεί το βήμα πριν την έξοδο στην αγορά εργασίας.
Το Πανεπιστημιακό άσυλο, ας μην ξεχνάμε, πως ήρθε στην Μεταπολίτευση και είχε ως θεμέλιο στόχο την ελευθερία του πράττειν ελευθέρως(όχι ασύδοτα), την ελευθερία της γνώμης και την ανεξάρτητη και χωρίς περιορισμούς έρευνα και κυρίως την γνώση. Μια γνώση ελεύθερη και όχι παρωχημένη. Τώρα τι σχέση έχουν αυτά με το δράμα των μεταναστών;!
Και για να μην παρεξηγηθώ, επειδή το θέμα που συζητούμε είναι λεπτό, θα πω το εξής: Αυτό που συνέβη στη Νομική ,επί του πρακτέου, ήταν μια διπλή ήττα! Πρώτον, έγινε έντονη η αμφισβήτηση του αν πρέπει να υφίσταται άσυλο στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα κι έφερε πολύ πολιτική κουβέντα. Δεύτερον, όξυνε τα πνεύματα γύρω από το μεταναστευτικό θέμα. Όπερ σημαίνει πως μπορούν να ληφθούν ακραίες αποφάσεις που σίγουρα θα προκαλέσουν αντιδράσεις και θα δημιουργήσουν ένα μίνι χάος.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα των 250 πολιτικών μεταναστών είναι αδιαμφισβήτητα. Η πολιτεία φέρει τεράστια ευθύνη, έτι μια φορά, που δεν μερίμνησε για την εύρεση προσωρινής, τουλάχιστον, στέγασης των ανθρώπων αυτών. Δυστυχώς, φανερώθηκε άλλη μια φορά η πολιτική γύμνια στην οργάνωση και διευθέτηση ζητημάτων.
Κλείνοντας, αυτό που θέλω να πω είναι πως το απαραβίαστο του Ακαδημαϊκού ασύλου παραβιάστηκε από εισερχόμενες μειοψηφίες που λειτούργησαν(είτε με γνώμονα το ανθρωπιστικό αίσθημα είτε εξυπηρετώντας πολιτικές σκοπιμότητες δεν με ενδιαφέρει κιόλας)όπως λειτούργησαν. Με θλίψη διαπιστώνω, ιδίοις όμμασι, πως σημαντικά φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας εκπηγάζουν ολοένα και πιο πολύ από χώρους διδασκαλίας και μάθησης. Προσωπικά θεωρώ πως η χρεοκοπία της σημασίας του ασύλου είναι ορατή…
Υ.Γ. Το συγκεκριμένο γεγονός έχει διχάσει την κοινή γνώμη. Σε σημείο που να θεωρηθείς αν εκφέρεις άποψη ή ρατσιστής ή αριστερός! Καλημέρα Ελλάδα...