Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Πόρτες “ορθάνοιχτα” κλειστές


                Η μοναξιά και η μοναχικότητα είναι δύο έννοιες τόσο κοντά η μία στην άλλη, μα και τόσο μακριά. Επί της ουσίας πρόκειται για δύο διαφορετικούς όρους-συνθήκες με κοινή συνισταμένη το α’ συνθετικό των λέξεων(μόνος-η-ο). Το αποτέλεσμα, δηλαδή, από τις δύο ετερώνυμες “διαδικασίες” είναι σχετικά παρόμοιο αλλά με πολύ λεπτές ισορροπίες.
                Αρχικά, το αίσθημα της μοναξιάς είναι συνδεδεμένο με την απουσία. Με την απουσία ενός προσώπου ή γενικότερα προσώπων από τη ζωή σου. Νοιώθεις μόνος, ολοκληρωτικά, γιατί σου λείπει κάποιος, σου λείπουνε στιγμές που έχεις ζήσει και επιθυμείς διακαώς να ξαναζήσεις. Και όλο αυτό σε φθείρει και σε κατατρώει. Μέχρι να ξανασηκωθείς, επίτευγμα το οποίο θα είναι αποκλειστικά δικό σου. Αντίθετα, η μοναχικότητα είναι μία ,κατά συνθήκη, ευκαιρία να αφιερώσεις χρόνο στον εαυτό σου. Ποιοτικό κι εποικοδομητικό. Αφορά την παρουσία(τη δική σου και μόνο).Σε αυτή τη διαδικασία σε γεμίζει μόνο το “εγώ” και αυτό σε κρατά αρκετά απασχολημένο. Είναι, βέβαια, και μία μορφή εθελούσιας απομόνωσης. Σε κάθε περίπτωση, όμως και οι δύο έννοιες υποδηλώνουν το pick της εσωστρέφειας.
                Το ζητούμενο είναι η προσωπική ευτυχία. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Αυτός είναι ο βασικός προορισμός μας όταν θα έχουμε κάνει “ταμείο”. Όλα τα’ άλλα είναι, απλώς, ενδιάμεσοι σταθμοί… Όμως, πώς διαχωρίζουμε την ευτυχία από την ικανοποίηση; Μήπως είναι το ίδιο συναίσθημα με διαφορά το πρόσκαιρο από το μόνιμο; Είναι κι αυτό ένα ερώτημα!
                Κλείνοντας, και με το πνεύμα της Καβαφικής μοναξιάς να μας στοιχειώνει, οι ορισμοί που δίνονται σε τέτοιες έννοιες είναι υποκειμενικοί και διαπραγματεύσιμοι. Άλλωστε, η ευθυκρισία μας και το δικό μας γίγνεσθαι είναι αυτό που υπερισχύει τελικώς. Και μη ξεχνάτε, το κυνήγι της ευτυχίας θα ‘ναι πάντα ένα τρένο χωρίς ταχύτητες