Οι
βασικοί λόγοι της δημιουργίας της
Ευρωπαϊκής κοινότητας ήταν:
- ο τερματισμός των διενέξεων στον ευρωπαϊκό χώρο και η ειρηνική συνύπαρξη των κρατών – μελών για τη διασφάλιση της παγκόσμιας τάξης και ασφάλειας
- η διατήρηση της διαφορετικότητας των λαών
- η κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ενίσχυση και εδραίωση της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της νομιμότητας και της λαϊκής κυριαρχίας
- η υλική ευημερία, η οικονομική συνοχή των κρατών, η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος
- η προσήλωση στις αρχές της συνεργασίας και της αμοιβαίας συνεννόησης.
Η
διάθεση της Ευρώπης για πραγματική
στροφή στην ιστορία επικυρώνεται με τη
Συμφωνία του Λονδίνου στις 27/2/1953. Η
Συμφωνία αυτή προέβλεπε τη διευθέτηση
και απομείωση του Γερμανικού χρέους
(κούρεμα 60%) καθώς και την παροχή
οικονομικής βοήθειας (σχέδιο Μάρσαλ)
για την αναστήλωση της κατεστραμμένης
Γερμανικής οικονομίας. Εγγυήτριες
δυνάμεις στην ευνοϊκή, για τη Γερμανία,
συμφωνία υπήρξαν οι Η.Π.Α. , η Μεγάλη
Βρετανία και η Γαλλία ενώ αξίζει να
σημειωθεί πως και η Ελλάδα συνεπικούρησε
τα μέγιστα στη διαγραφή του χρέους της
Γερμανίας.
Σήμερα,
η ελληνική περίπτωση έχει πάρει παγκόσμιες
διαστάσεις, το ελληνικό χρέος και η
βιωσιμότητά του αποτελεί θεμέλιο
προβληματισμό της συζήτησης και όλα
αυτά ενώ συνεχίζεται να διασύρεται το
όνομα ενός έθνους με την απειλή της
χρεοκοπίας.
Πίστευα
πάντα πως η οικονομία σε ένα παγκοσμιοποιημένο
πλαίσιο είναι μία αλυσίδα (ένωση) που
αποτελείται από κρίκους (κράτη – μέλη).
Εάν έσπαγε ένας κρίκος, με δεδομένη τη
δυναμική της αλυσίδας, πίστευα πως η
αλυσίδα θα έσπαγε. Έκανα λάθος. Μου
επισημάνθηκε ορθώς, πως η αλυσίδα
προϋποθέτει την ανάγκη ισοτιμίας και
πως αν οι κρίκοι δεν είναι ομοειδείς, η
αλυσίδα σπάει, αλλά δεν καταστρέφεται.
Αυτή η μεταφορά και όχι εξίσωση αναφέρεται
σε ένα ενδεχόμενο Grexit, το οποίο δεδομένα
θα προκαλέσει παράπλευρες απώλειες –
και σε εμάς, αλλά και στους υπόλοιπους
της Ευρωζώνης. Και αναρωτιέμαι, με
δεδομένο πως κάποιες πλευρές υποστηρίζουν
τη διαχειρισημότητα ενός Grexit, πόσο
αξιόπιστη θα είναι μία Ευρώπη η οποία
άφησε ένα ιδρυτικό της κράτος – μέλος
να χρεοκοπήσει σε καιρό ανάγκης και όχι
πολέμου; Το “Ευρωπαϊκό όνειρο” της
αλληλεγγύης των λαών θα έχει καταρρεύσει.
Και η ιστορική μνήμη θα καταδείξει το
ανάθεμα σε αυτούς που έκριναν με
δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Με
τις δηλώσεις Σόιμπλε καταδεικνύονται
δύο τινά: “Πενταετές Grexit” με παροχή
“ανθρωπιστικής” βοήθειας – χλευαστικόν,
“Μνημόνιο ΙΙΙ” και εκποίηση της δημόσιας
περιουσίας και παραχώρηση της εθνικής
κυριαρχίας ως ενέχυρα για το ελληνικό
χρέος – έκθεση αλαζονείας . Και οι μάσκες
έπεσαν.
Αυτό
το σκηνικό της διαπόμπευσης των
παρασιτικών
και ανεπρόκοπων Ελλήνων υποδηλώνει
τη βία της ενοχής που εκλύει η οικονομία
του χρέους. Και σε τελική ανάλυση το
χρέος αυτό πρέπει να περάσει από μία
ανεξάρτητη επιτροπή αξιολόγησης. Για
να δούμε, τι χρέος είναι αυτό, ποιου υπ
' ευθύνη είναι και πως συντελέσθηκε;
Η
Γερμανία αποφασίζει αυτή τη στιγμή. Εάν
θα υποκύψει στο αλαζονικό της πάθος και
στη δίψα της για επεκτατισμό – εάν
επικρατήσουν οι ιμπεριαλιστές της, εάν
θα ενδώσει στο ευρωπαϊκό όνειρο –
απατηλό μίας ενιαίας και ισότιμης Ευρωζώνης. Και ζει αυτή τη διαίρεση
έντονα στο Κοινοβούλιο της. Η Ευρώπη
ζει με το φόβο της επικράτησης του
ολοκληρωτισμού, τη διόγκωση της
οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας,
την ανισότιμη σχέση Βορρά – Νότου. Και
πρέπει επιτέλους να αποφασίσει. Τι σόι
Ευρώπη θέλει; Την Ευρώπη της ακροδεξιάς,
των συντηρητικών και των ιμπεριαλιστών;
Ή την Ευρώπη της ενότητας, της συνεννόησης
και της αλληλεγγύης. Αν επιλέξει το
πρώτο οδηγείται μαθηματικά σε ολοκληρωτικά
καθεστώτα. Αν επιλέξει το δεύτερο πρέπει
επιτέλους να παραγκωνίσει όλα τα αντι
– ενωτικά στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση
η υφή της σύγκρουσης πέρα από οικονομική,
πολιτική και κοινωνική, είναι και
ξεκάθαρα ταξική.