What a Wonderful World που λέει κι ο L. Armstrong...

            Διάολε παράξενος ο κόσμος που ζούμε. Και δε μπορώ να καταλάβω πως μάθαμε, σχεδόν, μια ολόκληρη γενιά, να είμαστε τόσο κυνικοί και ατάραχοι. Το επίπεδο εμπλοκής του ανθρώπου με την καθημερινότητα χαμηλώνει αρκετά... Η εικόνα ενός (συν)ανθρώπου να κοιμάται στο πεζοδρόμιο δεν αποτελεί είδηση. Και ίσως αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Και ειλικρινά τώρα πέρα από τη ζεστασιά του σπιτιού του ποιός ενδιαφέρεται πραγματικά τι γίνεται έξω; Οι ιδεολόγοι πέθαναν; Τι έγινε;

            Ο δήμος Αθηναίων σε μία απόπειρα αλλαγής κλίματος και με δεδομένο τον περιορισμένο προϋπολογισμό , προσπάθησε να δώσει μία ευχάριστη νότα Χριστουγέννων στην πλατεία Συντάγματος. Κλόουν, shows, μουσικοί του δρόμου, ταχυδακτυλουργοί, μίμοι, όλοι προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο να βγει από το καβούκι του και να πάει για ψώνια. Ο κόσμος βγήκε, ψώνια, όμως, δεν έκανε. Αναμενόμενο λίγο πολύ. Αυτό, όμως, που μου έκανε αίσθηση ήταν τα πρόσωπα όλων αυτών που εργάστηκαν για το γιορτινό κλίμα. Δε θα ξεχάσω ποτέ το λυπημένο βλέμμα ενός μίμου κατά τη διάρκεια performance του. Η σκηνή γεμάτη σουρεαλισμό και αντίθεση. Παιδάκια αγκαλιά στους γονείς να γελάνε ανοιχτόκαρδα-ευλογία λες εκείνη τη στιγμή-αλλά από την άλλη ένας άνθρωπος "βαμμένος" χαρούμενος με τη λύπη ζωγραφισμένη έντονα στο πρόσωπό του. Απορημένος ρίχνω μια ματιά γύρω μου και σε κάτι κλόουν που έφτιαχναν μπαλονάκια και βλέπω το ίδιο ακριβώς περίλυπο, παγωμένο βλέμμα. Ίσως είναι αυτή η part-time γιορτινή χρησιμότητα που τους σκοτώνει ,αναρωτιέμαι.

            Πόσο ρευστά είναι τα συναισθήματά μας μια τέτοια βραδιά, μια τέτοια ώρα. Αλλάζει ένας χρόνος, ελπίζω και μία εποχή. Πόσο πολύ τρελαινόμαστε για τις ετοιμασίες, για τα φαγοπότια, για την βραδινή έξοδο ενώ επί της ουσίας όπως ένας καλός μου φίλος μου είπε είναι μία απλή μέρα. Πράγματι έτσι είναι! Το να μιλήσω για ολιγάρκεια το θεωρώ κουτό οπότε θα πάω παρακάτω. Το να είσαι ευτυχισμένος, κατ' εμέ, είναι κάτι το οποίο μπορεί να γίνει μόνο με την παρέα κι άλλων ανθρώπων. Βλέποντας το καλό στους ανθρώπους και δίνοντάς τους αξία, δεν κάνεις μόνο τις ζωές τους ομορφότερες και καλύτερες. Εξασφαλίζεις πως κάποτε θα πάρεις πίσω αυτά που έδωσες. Και οι άνθρωποι που βοηθάς αισθάνονται πιο πρόθυμοι να βοηθήσουν και άλλους συνανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείς...Μία ανοδική σπείρα θετικών αλλαγών όπως λέει κι ο Γκάντι...

Καλή Χρονιά,

ευτυχισμένα...     

Ποιός τιμάει το λειτούργημα του δημοσιογράφου...

            Αναρωτιέμαι πως το επάγγελμα του δημοσιογράφου έγινε τόσο απεχθές και δημοφιλές ταυτόχρονα. Πώς φτάσαμε στη συντομογραφία του ΑΡΔ(Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι) και πως από λειτούργημα κατέληξε επάγγελμα. Πώς ο δημοσιογράφος που έπρεπε να είναι κοντά στον άστεγο, κοντά στον καθημερινό μεροκαματιάρη, κοντά στο συνταξιούχο που του κόβουνε και του ράβουνε μία ξεσκισμένη σύνταξη, κατέληξε να δειπνεί με τους υπουργούς και την εξουσία. Πώς από στήριγμα του λαού και πολέμιος της κοινωνικής αδικίας κατέληξε σε συμμέτοχο της πολιτικής διαφθοράς και σε "κουρτίνα" των σκανδάλων. Ο δημοσιογράφος έγινε persona non grata κι όχι άδικα...

            Η σύλληψη του Βαξεβάνη ήταν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Για να γίνει ολόκληρο σχέδιο δράσης εναντίον του δημοσιογράφου λες και πρόκειται για νούμερο ένα εγκληματία, για να κινητοποιηθεί 28η Οκτωβρίου και με τέτοια ταχύτητα η ΕΛ.ΑΣ., φαντάζεστε πως χτυπούσαν τα τηλέφωνα στη ΓΑΔΑ, μέχρι να καταλήξουμε στην περήφανη σύλληψη, αντιλαμβάνεστε τι φλέβα χτύπησε ο δημοσιογράφος. Η δημοσιοποίηση της λίστας έτσουξε και τρόμαξε τους εμπλεκόμενους και τους παραπλήσιους. Η είδηση της σύλληψης του δημοσιογράφου Κ. Βαξεβάνη είναι ελπιδοφόρο μήνυμα γιατί μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για την νέα γενιά δημοσιογράφων. Κι όταν αναφέρομαι στην νέα γενιά των δημοσιογράφων δεν αναφέρομαι στα καρτούν τύπου παρουσιαστών του ΣΚΑΙ που παρουσιάζονται με προκλητική υπεροψία έχοντας γνώμη επί παντός επί στητού ,αλλά και προφανή αδυναμία στην επιχειρηματολογία. Κι ας σημειώσω ,εν προκειμένω, πως τα all star με το κοστούμι σε δείχνουν γελοίο!

            Ο δημοσιογράφος πρέπει να έχει όραμα, φιλοδοξία. Να στοιχειοθετεί τη γνώμη του με την έρευνα. Να έχει δυνατή επιχειρηματολογία και να μην αερολογεί με σάλτσες για να καλύψει την αμάθειά του. Πρέπει να είναι διαβασμένος όχι φυτό που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον εργοδότη. Πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες και να μην κωλώνει πουθενά. Να έχει θάρρος και να μην είναι θρασύδειλος. Να είναι αυτόνομος, αυτάρκης κι ελεύθερος στο να ασκεί το έργο του. Να μην υπακούει στη μηντιακή χούντα. Να ξεγυμνώνει την ελίτ και να εξετάζει εξονυχιστικά την εξουσία. Με λίγα λόγια να είναι ένα κακό σπυρί στον κώλο του παρακράτους.

            Μάθαμε σαν κοινωνία να κρατάμε μία απόσταση από τα πράγματα για να έχουμε την ασφάλειά μας. Μας γίνεται λογοκρισία και γυρνάμε το βλέμμα μας αλλού. Χάσαμε το θάρρος της αντίδρασης στην αδικία. Κλειστήκαμε σε μία κοινωνική φυλακή που μας θέλει άβουλους, περιορισμένους και χωρίς πάθος. Ρε γαμώτο είμαστε ο λαός που πολεμήσαμε όσο κανένας άλλος για την ελευθερία του. Γιατί να συμβιβαστούμε τώρα;

           

           

  

Κι όμως..."μαζί τα φάγαμε"

             Ίσως να είναι ,τελικά, βαθιά φιλοσοφημένο αυτό το χιλιοειπωμένο και πολυσυζητημένο "μαζί τα φάγαμε" του Θ. Πάγκαλου. Λόγια που από το πρώτο άκουσμα σου φαίνονται χυδαία και πρόστυχα δεδομένου του ότι εδώ και τρία χρόνια βιώνεις μία δύσκολη κατάσταση. Ναι, οργίζεσαι μόνο και που θυμάσαι αυτήν την προκλητική δήλωση ενός απεχθούς πολιτικού προσώπου, που από την εξωτερική του εμφάνιση και μόνο καταλαβαίνεις ότι συμβολίζει ένα ολόκληρο "καλοφαγωμένο" πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό σύστημα μετά την μεταπολίτευση. Γιατί πιστεύω πως η ζημιά εκεί άρχισε να πλάθεται και να καλλιεργείται, σταδιακά και μεθοδικά. Για την ιστορία-η  απάντηση εις την κατακραυγή που υπάρχει εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας" πως τα φάγατε τα λεφτά", που μας ρωτάει ο κόσμος είναι αυτή: Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί. Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς κι εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής. Η δήλωση του Πάγκαλου στη Βουλή 21-9-2010.

            Ο Πάγκαλος ό,τι είπε το εννοούσε και το είχε μετρήσει καλά προτού το ξεστομίσει. Ανήγαγε, επί της ουσίας, ως πρωταρχικό κακό την αμετοχικότητα του λαού στις πολιτικές εξελίξεις την τελευταία εικοσαετία-πιθανολογώ πως τόσο είναι το διάστημα, μετά και την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και η αλήθεια είναι αυτή. Ο Έλληνας άλλαξε. Στην νοοτροπία του τουλάχιστον. Πρώτα απ' όλα, έγινε νεοέλληνας, ένας σύγχρονος άνθρωπος της μάζας. Και για να αλλάξει είδε πρώτα μία ζωή που του "γυάλισε". Μία ζωή πλούσια, με υλική αφθονία, χλιδή, χωρίς πολύ μόχθο, κούραση και δουλειά-εδώ έρχεται και η ξαφνική μανία με τους διορισμούς στο δημόσιο για εργασιακή μονιμότητα και ζωή χαρισάμενη. Ο νεοέλληνας συνήθισε και στη διασκέδαση, καθ' ότι εξευρωπαΐστηκε πλήρως-ξεχνώντας την βαλκανική βούλα στο DNA του, στην in και fashionable ποπ κουλτούρα που τον μετέτρεψε σε club addict κάθε Παρασκευή-Σάββατο και Κυριακή βράδυ-ενίοτε και μεσοβδόμαδα. Ο νεοέλληνας αδιαφόρησε στο ζήτημα της παιδείας εκεί που υπογείως διαπράχθηκαν τα μεγαλύτερα "εγκλήματα" που έφεραν την τωρινή κατάσταση. Δε διεκδίκησε και δεν αξίωσε ποτέ πράγματα που έπρεπε. Γνώση!  Δεν ήταν ποτέ διαβασμένος γι' αυτό πιάστηκε και πολλάκις κορόιδο. Γιατί ένα κοινό αμόρφωτο ή ημιμαθές είναι εύκολα κατευθυνόμενο και χειραγωγούμενο. Το κορυφαίο δε που πιστώνεται ως μεγάλη επιτυχία στην πολιτική εξουσία είναι το μικρόβιο της αδιαφορίας που τόσο εμφατικά εμφυσήθηκε στο σύγχρονο Έλληνα. Αδυνατώ, όμως, να αποδεχθώ πως η επιθυμία του Έλληνα σήμερα περιορίζεται αποκλειστικά στη διασκέδαση και στις καταναλωτικές μορφές. Ο homo sapiens έγινε homo consumus; Είναι οριστικό;

            Ο αποπροσανατολισμός μιας κοινωνίας από τα σύγχρονα μείζονα θέματα είναι μία πολιτική τακτική. Είναι πρακτικές της πολιτικής που γίνονται από τότε που υπάρχει η ανθρωπότητα. Δεν είναι κάτι που σε εκπλήσσει. Η εκμετάλλευση των πολλών από τους ολίγους είναι κάτι το οποίο διδάσκεται κιόλας. Το ζήτημα, όμως, είναι πότε θα αφυπνιστούν οι πολλοί;! Η αναγκαιότητα για καθολική και ουσιαστική συμμετοχή του κόσμου στα πολιτικά πράγματα είναι δεδομένη. Το δήθεν απολιτίκ που πρεσβεύει ο νεοέλληνας, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για σταρχιδ...σμό, είναι ένα πρόσχημα γελοίο.

            Παινευόμαστε στην Ευρώπη πως είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Απόγονοι του Σωκράτη, του Λεωνίδα, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Σόλωνα. Σε ένα κοσμογονικό δείπνο του σημερινού νεοέλληνα με την τότε κάστα τι θα λεγόταν; Πως το "μέτρον άριστον" του Αριστοτέλη κατέληξε στο ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κ..ος μας; Έχουμε χάσει την πραγματική μας ταυτότητα εδώ και χρόνια και καταντήσαμε παρατρεχάμενοι και ικέτες κουστουμαρισμένων ακολούθων. Πρέπει να βγούμε από την κατάθλιψη και τη μιζέρια, από την απραξία και την εσωστρέφεια, από το λήθαργο και την παθητικότητα. Γιατί αλλάζουν πολλά γύρω μας. Κι ο νεοέλληνας δεν επιδέχεται άλλο εξευρωπαϊσμό...

                  

             

To "London Calling" της υποκρισίας

             Για να είμαι ειλικρινής οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου δε με ενθουσίασαν. Βασικά μου φάνηκαν "νερόβραστοι" σαν το επίτιμο βρετανικό φλέγμα του Μπάκιγχαμ Πάλας. Κι αφετηρία αυτού του καλοκαιρινού event-κάπως έτσι έχει καταντήσει το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός στον πλανήτη-η κωμικοτραγική τελετή έναρξης με προτομές τους James Bond και Mr. Bean. Όχι ότι έχω κάτι με τα classic figures του cinema, αλλά είναι εντελώς άκυρη η εισαγωγή τους σε μία entrance-scene όπως είναι, άλλωστε, η τελετή έναρξης για τους αγώνες. Ο μόνος τρόπος να αποδεχθώ αυτή την απόπειρα πρωτοτυπίας των Άγγλων διοργανωτών είναι η πιθανότητα ενός Βρετανικού σαρκασμού απέναντι στο γενικότερο status των Ολυμπιακών Αγώνων και φυσικά στον ,κάποτε συμπαθή, Ζακ Ρογκ. Παρά ταύτα, με βεβαιότητα ομολογώ πως οι προηγούμενες διοργανώσεις σε Πεκίνο(2008) κι Αθήνα(2004) ήταν, τω όντι, φαντασμαγορικές σε κάθε τους άποψη. Εξαιρετική οργάνωση κατά τη διάρκεια των αγώνων και τελετές έναρξης-λήξης εμπλουτισμένες με αριστοτεχνικά καλλιτεχνικά στοιχεία που κατέδειξαν τα πολιτισμικά-πολιτιστικά πράγματα κάθε πολιτισμού. Δεν αμφισβητώ, βέβαια, το γεγονός πως κάθε κουλτούρα έχει τα δικά της ξεχωριστά στοιχεία. Κι εκεί θα παραμείνω...

            Οι Ολυμπιακοί Αγώνες προβάλλουν αξίες όπως το ήθος και η ευγενής άμιλλα στα πλαίσια ενός υγιούς ανταγωνισμού, η περηφάνια για την αντιπροσώπευση της χώρας σου, ο σεβασμός στον αντίπαλο και στο διαφορετικό, η αγάπη για την ειρήνη και η ομόνοια-συμφιλίωση των κρατών. Όλα αυτά είναι πολύ ωραία άρα και ουτοπικά. Στο σημερινό επαγγελματικό αθλητισμό όλα κινούνται μηχανικά και μεθοδικά. Δε γίνεται να ρισκάρουν οι χορηγοί το χρόνο και το χρήμα τους και να τα εναποθέσουν όλα στην τύχη τους. Όταν μιλάμε για κερδοφορία ας έχουμε στο νου μας θεμιτά κι αθέμιτα μέσα για την επίτευξή της. Συνεπώς, οποιοσδήποτε έλεγχος ντόπινγκ θεωρείται υποκριτικός, στοχευμένος και στημένος αν λάβουμε υπόψη πως όλοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Προσωπικά, πιστεύω, πως τα πρότυπα αθλητών έχουν τελειώσει... Ή απλά βρίσκονται στην αφάνεια των ρομαντικών ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων. Άλλωστε, τα media καθορίζουν τους ήρωες του σήμερα...     

            Πάμε και στην υπόθεση Παπαχρήστου. Και αναρωτιέσαι πως ένα κακόγουστο αστειάκι-η ατάκα της στο twitter-πως λέω είναι δυνατόν να σου στερήσει τη συμμετοχή σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Δεν υφίσταται καν νόμος ή κανονισμός που να στηρίζει μία τέτοια απόφαση. Και ερωτώ γιατί ερέθισε τόσο η αθλήτρια Παπαχρήστου; Προφανώς κάποιος περίμενε μία αφορμή, ένα πάτημα. Η απόφαση είναι καθαρά επίδειξη δύναμης από την πλευρά του πολιτικού αρχηγού κυβερνητικού κόμματος που λογοδοτεί σε άλλους...

           

           

             

           

           

           

Μία πολιτική παρερμηνεία…

Καλησπέρα σας!

            Εκλογές round 2 εν όψει και όλοι βρίσκονται στις επάλξεις, μπριζωμένοι για το νέο εκλογικό αποτέλεσμα. Ωστόσο, το αντικείμενο συζήτησης με το οποίο θα καταπιαστώ αφορά την “περήφανη” Χρυσή Αυγή και μικρά-μικρά που αφορούν το χολιγουντιανό-όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους-λαικό εθνικιστικό κόμμα κατά τα λοιπά…

            Νομίζω πως θα συμφωνήσουμε όλοι ότι η Χρυσή Αυγή είναι το highlight των φετινών εκλογών. Κι έγινε highlight μετά και από το πρώτο εκλογικό αποτέλεσμα που φανέρωσε μία διαφορετική εκδοχή από τη συνηθισμένη. Αυτό το 7% που πήρε η Χρυσή Αυγή από τον ελληνικό λαό ήταν ενδεικτικό της αντίδρασης μιας ευρείας μάζας πολιτών απέναντι στα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν καθημερινά. Και με δεδομένο πως όλοι λίγο πολύ γνώριζαν τι σημαίνει η οργάνωση-κόμμα Χρυσή Αυγή ψήφισαν βάσει των παρακάτω κριτηρίων: α)οι κάτοικοι του κέντρου ως επί το πλείστον μπουχτισμένοι από την κατάσταση με τους μετανάστες που επικρατεί, β)για τιμωρία του υπολοίπου πολιτικού συστήματος, γ)οι αμαθείς-για πλάκα. Σε καμία περίπτωση, όμως, δε κατακρίνεται η ψήφος του πολίτη, αλλά αξιολογείται η πρόθεση πολιτικής του τοποθέτησης.

            Έχει αρκετό ενδιαφέρον η φιγούρα του φερόμενου “Φύρερ”, εμμ γενικού γραμματέα του κόμματος- Εγέρθητω! Του Νίκου Μιχαλολιάκου. Γνωστός εδώ και χρόνια για τις αρχές του και τις πολιτικές του θέσεις, φιλοναζιστικές γαρ, θαυμαστής της επικοινωνιακής ικανότητας του Χίτλερ(μετρ της προπαγάνδας) και τίποτα άλλο. Αυτό, ωστόσο, που έχει ,πραγματικά, ενδιαφέρον είναι να δούμε τη φιλοδοξία πέρα από το προφίλ ενός σκληροτράχηλου νεοφασίστα όπως τα ΜΜΕ τον παρουσιάζουν εντέχνως. 

            Ο Νίκος Μιχαλολιάκος κατά πολλούς είναι ένα πολύ καλό επιχειρηματικό μυαλό. Σκεφτείτε πως το κέντρο και οι γύρω περιοχές του πλήττονται από το τροχοπέδη των μεταναστών. Η Χρυσή Αυγή έχει ξεκαθαρίσει κι έχει γνωστοποιήσει τις θέσεις της πάνω σ’ αυτό το θέμα: “Απέλαση χθες…” Η δράση τους όπως ισχυρίζονται είναι φιλοπατριωτική, εθνικιστική όπως επιμένουν. Παρέχοντας ασφάλεια σε περιοχές του κέντρου όπως το Μεταξουργείο κι ο Άγιος Παντελεήμονας, κέρδισαν αρκετούς ψηφοφόρους κι έστειλαν πολλούς μετανάστες από ‘κει που ‘ρθαν… Είναι, πλέον, πασιφανές πως απ’ όπου θα περνάει η Χρυσή Αυγή εφαρμόζοντας την επιχείρηση “σκούπα”, η περιοχή θα “καθαρίζει”, τα σπίτια και οι τιμές τους πάλι θα ανεβαίνουν, αφού νωρίτερα, βέβαια, θα έχουν πωληθεί κοψοχρονιά στα ευεργετικά μεσιτικά γραφεία. Άρα, λοιπόν, την επιτυχία της “κάθαρσης” θα την καρπωθεί ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος. Ένας γνήσιος ιδεολόγος-πατριώτης ή προπομπός ενός real estate ωφελιμιστικού πλάνου;

            Εν κατακλείδι, η Χρυσή Αυγή ήρθε να εκμεταλλευτεί μια κατάσταση διάλυσης που επικρατεί στη χώρα αυτήν την στιγμή πρεσβεύοντας ιδέες επικίνδυνες και πατώντας φυσικά στο αιωρούμενο “η πολύ δημοκρατία μας έβλαψε”.  Είναι ένα ακόμη παιχνίδι στυγνής κερδοσκοπίας για τους ολίγους. Οι ολίγοι που έχουν το επικοινωνιακό ταλέντο να τραβήξουν-προσηλυτίσουν πολλούς, εκμεταλλευόμενοι ψυχολογικά και μορφωτικά ζητήματα τους. Και τότε οι πολλοί γίνονται υποχείρια των ολίγων, του ενός. Και είναι επικίνδυνοι γιατί γι’ αυτό που θα πιστέψουν θα φτάσουν στα άκρα…

Υ.Γ. Με το περιστατικό της επίθεσης του Κασιδιάρη σε Κανέλλη και Δούρου οι χρυσαυγίτες ηττήθηκαν κατά κράτος βάζοντας αυτογκόλ. Νομίζω ήταν θέμα χρόνου ελλείψει πολιτικής ψυχραιμίας από μέρους τους.  

             

                       

            

Ο Αυτοκράτορας πίσω στην Πόλη!

            
             
              Αρχικά, να ξεκαθαρίσω πως ο γράφων είναι ΠΑΟΚ, κάτι το οποίο δε διαπραγματεύεται. Το βράδυ της Κυριακής, όμως, όχι ότι αλλαξοπίστησα, αλλά πανηγύρισα σαν να κέρδιζε η δική μου ομάδα! Ήταν τέτοια η ταύτιση μου με την προσπάθεια του Ολυμπιακού που με το νικητήριο καλάθι του Πρίντεζη επισκίασα με τις φωνές μου τους κρότους από τα δυναμιτάκια που ακούστηκαν στη γειτονιά μου…  Ο Ολυμπιακός είναι, πλέον, Πρωταθλητής Ευρώπης κερδίζοντας παράλληλα τον ευρωπαϊκό σεβασμό, το θαυμασμό και την αναγνώριση όσων το βράδυ της 13^ης Μαΐου ταυτίστηκαν μαζί του.

             Οι ερυθρόλευκοι κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, που τους ήθελαν όχι απλά εκτός τελικού αλλά εκτός final four, αντιπαρατάχθηκαν με πάθος και φιλοδοξία στο παρκέ της “Sinan Erden Arena” έτοιμοι να διεκδικήσουν επί ίσοις όροις ό,τι τους αναλογούσε. Και η μοίρα τους δικαίωσε… Δεκαπέντε χρόνια μετά την κατάκτηση του τροπαίου στη Ρώμη, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έγραψαν ιστορία στην Κωνσταντινούπολη. Σε χώμα ελληνικό. Στη συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κι η ιστορία έμελλε να γραφτεί ηρωικά, χιτσκοκικά. Με ένα αλήστου μνήμης ντεμαράζ, οι παίκτες του Ντούσαν Ίβκοβιτς γύρισαν ματς 19 πόντων κι έστειλαν τη “ρώσικη αρκούδα” από νωρίς σε χειμερία νάρκη… Τον επίλογο έγραψε ο εκπληκτικός Γιώργος Πρίντεζης με χουκ στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα έπειτα από ασίστ του MVP του final four Βασίλη Σπανούλη.

             Σε όλο το παιχνίδι ο Ολυμπιακός έβλεπε την πλάτη της ΤΣΣΚΑ. Οι Ρώσοι ήταν συνεχώς μπροστά στο σκορ λόγω της υπεροχής τους κοντά στη ρακέτα. Με τους Κιριλένκο, Κριάπα και Κρστιτς να κυριαρχούν στους αιθέρες, ο Ολυμπιακός έπρεπε να ρισκάρει από την περιφέρεια, τουλάχιστον στην επίθεση. Στην άμυνα χτύπησε τα match-up με βοήθειες και πολλές παγίδες πράγμα το οποίο του απέφερε και πολλά κλεψίματα. Ωστόσο και οι δύο ομάδες υπέπεσαν σε πολλά λάθη ,20-20, κάτι το οποίο δε βοήθησε να δούμε μπάσκετ υψηλού επιπέδου.

            Η Ελληνική ομάδα, όμως, έδωσε μία πρωτόγνωρη παράσταση. Παπανικολάου, Μάντζαρης και Σλούκας πρωτοστάτησαν στην ανατροπή, ειδικά ο πρώτος, βάζοντας τρομερή ενέργεια μέσα στο παρκέ και παίζοντας την κάθε άμυνα σαν να είναι η τελευταία. Τα ελληνόπουλα συμπαρέσυραν και τους ξένους της ομάδας κι έτσι φτιάξανε ένα σύνολο με μέταλλο νικητή-δημιουργία του μεγάλου Ίβκοβιτς.

            Ο Ολυμπιακός κέρδισε γιατί έδειξε ότι το ήθελε περισσότερο. Έδωσε μάλιστα ένα ηχηρό χαστούκι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας που ξεκίνησε να χτίζει ομάδα με ηγεμονικά συμβόλαια, ξεχνώντας ότι τα τρόπαια θέλουν προσωπικότητες, ομοψυχία και τσαμπουκά.        

            Το κατόρθωμα του Ολυμπιακού θα μείνει στην Ιστορία. Άλλωστε, η ιστορία του Δαυίδ με το Γολιάθ είναι η πλέον χιλιοειπωμένη και αγαπητή στον κόσμο…