Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Μα “OXI”, ξημερώνει μια όμορφη μέρα…!


Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, εθνικής επετείου γαρ, βρισκόμαστε στον απόηχο των εξελίξεων της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες όπου και προέκυψε το τελικό αποτέλεσμα για το διαφαινόμενο “κούρεμα του χρέους”-ειλικρινά σιχάθηκα αυτή την πεισματική του χρήση από τους δημοσιογράφους. Η θετική, αν μη τι άλλο, έκβαση της Συνόδου Κορυφής εξασφαλίζει την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών αφού το “κούρεμα” των κρατικών ομολόγων θα ανέλθει στο 50%. Έτσι, ο Πρωθυπουργός κι ο Υπουργός Οικονομικών είχαν κάθε λόγο να επιστρέψουν χαρούμενοι μετά τη θετική, επαναλαμβάνω, εξέλιξη των πραγμάτων.
Ειλικρινά, αυτή η διάχυτη αισιοδοξία-ανακούφιση-ικανοποίηση που επικρατεί τα δύο τελευταία 24ωρα είναι ,τουλάχιστον, προκλητική! Με δεδομένο το ότι πίσω στην ελληνική πραγματικότητα, κύριοι, το κλίμα δεν είναι και τόσο ευοίωνο(και για σας) κι ο κόσμος θέλει μία μικρή αφορμή για να ξεφύγει, σας συνιστώ να αντιμετωπίσετε την κατάσταση με μεγαλύτερη σεμνότητα και συνέπεια. Το ότι υπογράφηκε και συμφωνήθηκε από κοινού η ελεγχόμενη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας καθώς και ο απόλυτος εξευτελισμός της ελληνικής αξιοπρέπειας\φιλότιμο, για μένα, τουλάχιστον, δε συνιστά και τόσο μεγάλη επιτυχία, πολύ περισσότερο λόγο για διθυράμβους και θριαμβολογίες. Θα πρέπει, επιπλέον, να σας ενημερώσει κάποιος επικοινωνιολόγος πως θα ήταν φρόνιμο να κρατάτε μικρό καλάθι, ενώ όταν εκδίδεται διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό, να μην εμφανίζεται μία έκθεση ιδεών, αλλά απτά επιχειρήματα πως η κρίση αυτή είναι προσωρινή… Μολονότι, αγαπητοί μου για καμιά εικοσαριά+ χρόνια θα λογοδοτούμε και για την “ανάγκη” μας στην frau Μέρκελ και σε όλα τα μεγάλα “σκυλιά” της Ε.Ε. που με τέτοιο ζήλο και με τέτοια προθυμία μας γλίτωσαν από την καταστροφή.
Κατά τ’ άλλα, η καθιερωμένη στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη ματαιώθηκε ή μάλλον αμαυρώθηκε ,όπως αρέσκονται τα ΜΜΕ να λένε,  από κάποιους μεμονωμένους μπαχαλάκηδες… Τα ίδια λόγια, οι ίδιες ατάκες από τα πρωϊνάδικα μέχρι και τα μεσημεριανά-απογευματινά δελτία ειδήσεων. Ακριβώς στην ίδια κατευθυντήρια γραμμή. Κι όμως η εικόνα εκθέτει… Δεν επρόκειτο για τίποτα οργανωμένο. Η λαϊκή αντίδραση του κόσμου ήταν πέρα για πέρα αυθόρμητη. Ούτε οργανωμένους του ΠΑ.ΜΕ. είδα, ούτε τίποτα.
Η παρέλαση έχει συμβολική αξία κύριοι. Δεν είναι η βιτρίνα ούτε το πρεστίζ της ελληνικής ταυτότητας. Είναι ένας φόρος τιμής σε κάποιους που σκέφτονταν διαφορετικά, μοναδικά. Είναι λόγος μνήμης και υπενθύμισης κάποιων ιδανικών, κάποιων ανθρώπων. Η Ελλάδα δε διασύρθηκε σήμερα επειδή ματαιώθηκε η παρέλαση. Διασύρεται επειδή εναποθέτει τις τύχες της σε ξένα χέρια. Διασύρεται γιατί έχει χάσει προ πολλού την αξιοπιστία της και το διεθνή σεβασμό(μετά και τη μεταπολίτευση). Διασύρεται γιατί είναι ανίκανη να εξασφαλίσει βιώσιμο παρόν και μέλλον και τρέχει σε ξένες βοήθειες. Θα πρέπει, επιτέλους, να κατανοήσουμε τις διαφορές του είναι και του φαίνεσθαι.
Βέβαια, όπως κι ο αγαπημένος μου Όσκαρ Ουάιλντ θα ‘λεγε, κανείς δε μπορεί να σε υποτιμήσει δίχως τη συγκατάθεση σου. Και τα ΜΜΕ σ’ αυτό πατάνε. Ε Κυρία Διαμαντοπούλου;

Υ.Γ.1. Για δύο εβδομάδες η Αθήνα ήταν πνιγμένη στα σκουπίδια. Αυτή ήταν εικόνα εξαθλίωσης και ντροπής.
Υ.Γ.2. Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε το θάνατο ενός διαδηλωτή-άνεργου, με παιδιά, οικοδόμου. Αυτή είναι αιτία κατακραυγής.                

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Η συμφέρουσα πρόταση της… Σπάρτης!


Βλέποντας τα νέα μέτρα λιτότητας(αυτή η λέξη έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας τα τελευταία 2-3 χρόνια),το ανακοινωθέν χαράτσι σε μισθούς και συντάξεις και  εν γένει όλο αυτό το πνεύμα περικοπών και “κουρέματος με τη ψιλή” σε ό,τι έχει σχέση με νούμερα, έρχεται στο νου μου η Σπάρτη της Κλασσικής Εποχής. Η αρχαία Σπάρτη που διέπρεψε κι αποτέλεσε μία από τις πιο μεγάλες κι ιστορικές δυνάμεις της εποχής. Μιας Σπάρτης που μνημονεύεται και θαυμάζεται ακόμα και σήμερα από αρχαιολόγους, μελετητές κι ιστορικούς! Την εποχή όπου ευδοκιμούσε ο θεσμός της πόλης-κράτους κι οι μεγάλες δυνάμεις εξασφάλιζαν την αυτονομία, την αυτάρκεια και την ελευθερία τους. Θεμελιώδεις αξίες για τη διασφάλιση της ευημερίας κάθε μικρής ή μεγάλης κοινωνίας.
Οι Σπαρτιάτες, λοιπόν, ήταν αυτοί που πρώτοι δίδαξαν στον κόσμο την έννοια της αυτοπειθαρχίας, της λιτότητας, της ολιγάρκειας και της λακωνικότητας όπως είναι η δική τους λέξη. Είχαν το δικό τους ξεχωριστό status quo που τους έκανε γνωστούς διαχρονικά. Μία καθαρά μιλιταριστική κοινωνία, που ωστόσο, λειτουργούσε βάσει θεσμών και νόμων που τους τηρούσε ευλαβικά. Ο Λυκούργος γύρω στα 800π.Χ. ήταν αυτός που με τις ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις του έδωσε το ειδικό βάρος στους Σπαρτιατικούς νόμους. Η Σπαρτιατική ΑΓΩΓΗ ήταν Η καινοτομία που προέβλεπε την ένταξη των αγοριών από τα 7 σε ένα πρόγραμμα στρατιωτικής πειθαρχίας που θα τα προετοίμαζε σωματικά και ψυχικά ούτως ώστε να γίνουν ετοιμοπόλεμοι πολεμιστές για το επίλεκτο σώμα της Σπαρτιατικής φάλαγγας.  Ο τρόπος που γαλουχήθηκε η Σπάρτη για αιώνες είναι μοναδικός από πλευράς οργάνωσης! Η λέξη υπερβολή για τους Σπαρτιάτες ήταν άγνωστη καθώς είχαν υιοθετήσει κατά γράμμα το “μέτρον άριστον” του προηγηθέντος Αριστοτέλη.
Έτσι, μετά από αυτή τη νοσταλγική αναδρομή στο Σπαρτιατικό μοντέλο ζωής επανέρχομαι στο σήμερα. Σήμερα, σε μία άκρως πολυπολιτισμική κοινωνία(μη ξεχνάμε οι Σπαρτιάτες εφήρμοσαν και τη ξενηλασία),με υπερκαταναλωτικά πρότυπα που καταντούν απαραίτητα παρά τη δεδομένη στάση κατανάλωσης ελλείψει ρευστού, μήπως η επαναφορά του Λακωνικού τρόπου ζωής φανεί ευεργετική; Σε περίπτωση, βέβαια, που μιλάμε για επιβίωση και τεθεί θέμα βιοπορισμού, μάλλον η ολιγάρκεια κι ο λακωνικός τρόπος ζωής θα είναι επιβεβλημένα. Προς θεού δε λέω να γίνουμε στρατιωτική κοινωνία, αλλά ούτε να συμβιβαστούμε με την ιδέα της οικονομικής πτώχευσης. Απλά να αναθεωρήσουμε κάποια βασικά κοινωνικά στοιχεία…
Κλείνοντας, οι καμπάνες, οι γραβάτες, οι χειραψίες και τα πρωτόκολλα, η ελεημοσύνη και οι διακηρύξεις για ισότητα, δικαιοσύνη κι ελευθερία αποτελούν τα διάσημα του ξεπεσμού του ανθρώπου. Λόγια ενός μεγάλου Ακαδημαϊκού και συγγραφέα από τη Σπάρτη… Του Δημήτρη Λιαντίνη. Η άσβεστη επιθυμία του ανθρώπου για υλικό θησαυρισμό έχει κάνει την κοινωνία αιρετική και ηθικά χρεοκοπημένη. Γι’ αυτό εύκολα την τρομοκρατεί ένα ενδεχόμενο οικονομικής πτώχευσης. Το Σπαρτιατικό μοντέλο ζωής αντιτίθεται με την καπιταλιστική αρχή της σημερινής κοινωνίας. Η σύγκρουση των δύο κόσμων θα είχε, βέβαια, παράπλευρες απώλειες.