Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Η μελωδία της παρακμής

Κοιτώντας πίσω στο χρόνο, βλέπω την εποχή της δουλείας και αναρωτιέμαι: - Τι πραγματικό κέρδος μας απέφερε η καταστολή της δουλείας αυτής καθεαυτής; Το λέω αυτό με τόση λύπη όση και ειλικρίνεια, σύνεση. Το μόνο που κερδίσαμε είναι η βάσανος και ο φόβος ότι κάποια στιγμή θα ξανά-λιμοκτονήσουμε. “Είμαι ελεύθερος”, καυχιέμαι. Η ιστορία καγχάζει και με δείχνει με το δάχτυλο. Γιατί δεν έχω αμετροέπεια, φειδώ και αιδώ στους λόγους μου. Κοιτάω χαμηλά. Εμείς, οι άνθρωποι καυχιόμαστε ότι δεν έχουμε αφέντη. Έχουμε και μάλιστα τον πιο αυταρχικό, τον πιο φοβερό από τους αφέντες, την ανάγκη. Αυτή είναι που μας υποβιβάζει στην πιο σκληρή εξάρτηση με όχημα το φόβο.

Δε θα γράψω για “politics”, το χρωστάω στη ψυχική μου ηρεμία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι λόγοι μου στο κείμενο αυτό θα είναι “non political”. Ξέρετε, οφείλουμε όλοι μας να διατηρήσουμε το κεκτημένο της θέσης μας με παρρησία και ισηγορία, χωρίς κομματικούς δεσμούς που οδηγούν μαθηματικά στην πόλωση. Ας πάψει η καχ-υποψία να ρητορεύει κατά της λογικής.

Από την Παρασκευή αργά το βράδυ, επικρατεί πανικός. Με την αναγγελία του δημοψηφίσματος, μία μορφή αμεσο-δημοκρατίας που απευθύνεται directly στο λαό- πολλοί συν-πολίτες μας έτρεξαν στα ATM για να αποσύρουν καταθέσεις τους, αγνοώ αριθμούς συνολικής απόσυρσης για αυτό το διήμερο. Απόρροια της ανασφάλειας, του φόβου, της απουσίας πραγματικής και ηθικής ενημέρωσης.

Δε μπορώ να παραγνωρίσω πως τα ΜΜΕ διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στα πράγματα. Επηρεάζουν, κατευθύνουν, διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, υπεισέρχονται στο συλλογικό φαντασιακό. Ασκούν πολιτική μέσα από την εξουσία της επιλογής (=agenda setting) της προβολής, της νοηματοδότησης και της επιχειρηματολογικής βάσης της είδησης. Αυτός είναι ο μηχανισμός. Δε μπορώ, επίσης, να παραγνωρίσω πως αυτήν τη στιγμή έχει παγιωθεί ένα δίπολο που είναι επικίνδυνο για τις ισορροπίες της αποτελεσματικής ενημέρωσης. Το Δεξιά – Αριστερά δυναμιτίζει το εύθραυστο πολιτικό κλίμα, ενισχύει τα διλήμματα, προκαλεί ανησυχία. Αποκορύφωμα αυτού του εμφυλιοπολεμικού κλίματος, τα κινήματα της περασμένης εβδομάδας: “Μένουμε Ευρώπη” τη μια μέρα, “ΟΧΙ στη λιτότητα” την άλλη. Αυτή, ακριβώς, η θεωρία των άκρων μπορεί να διαλύσει την όποια συνοχή διατηρεί η κοινωνία. Η ιστορία μπορεί να μας θυμίσει τα αποτελέσματα παλαιότερων εθνικών διχασμών και την μετεξέλιξη που ΔΕΝ παρουσίασε ΠΟΤΕ η κοινωνία. Έχει πάντα ενδιαφέρον μία συνολική κριτική της μεταπολιτευτικής περιόδου από ιστορικής, πολιτικής και κοινωνιολογικής άποψης.

Τα ΜΜΕ οφείλουν να ενημερώνουν κριτικά, να μη διαιρούν, αλλά να διεγείρουν και να κινητοποιούν τη σκέψη και τη συνείδηση της κοινής γνώμης. Και είναι ιστορική η συγκυρία από κάθε άποψη με δεδομένες της ενυπάρχουσες ισορροπίες στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο. Αισιοδοξώ όταν λέω ότι, πλέον, έχουμε την ευχέρεια να αντιλαμβανόμαστε τον σκοπό της προβαλλόμενης είδησης, να ξεσκαρτάρουμε την προπαγάνδα από την ενημέρωση. Το χρονικό της μεταπολίτευσης έφτασε στο τέλος του και επιτέλους πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε για προωθητικές ενέργειες που θα συμβάλλουν στην άνοδο του βιοτικού – πνευματικού επιπέδου.


Ολοκληρώνοντας, παραμένω σκεπτικός. Ο λαϊκισμός έχει ισοπεδώσει τη λογική. Η αλήθεια έχει λάβει υποκειμενική χροιά και αναπλάθεται συμφεροντολογικά. Και ανεξάρτητα από αυτό, πρέπει να αποφασίσουμε τι είδους αλήθεια επιθυμούμε; - Στεγνή, μέση ή μηδενική. Η εναρμόνιση στο τέλμα δεν αποτελεί πανάκεια της αλήθειας. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ευχαριστώ για τα σχόλια σας!