Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Οι μάσκες πέφτουν...

Οι βασικοί λόγοι της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής κοινότητας ήταν:
  • ο τερματισμός των διενέξεων στον ευρωπαϊκό χώρο και η ειρηνική συνύπαρξη των κρατών – μελών για τη διασφάλιση της παγκόσμιας τάξης και ασφάλειας
  • η διατήρηση της διαφορετικότητας των λαών
  • η κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ενίσχυση και εδραίωση της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της νομιμότητας και της λαϊκής κυριαρχίας
  • η υλική ευημερία, η οικονομική συνοχή των κρατών, η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος
  • η προσήλωση στις αρχές της συνεργασίας και της αμοιβαίας συνεννόησης.

Η διάθεση της Ευρώπης για πραγματική στροφή στην ιστορία επικυρώνεται με τη Συμφωνία του Λονδίνου στις 27/2/1953. Η Συμφωνία αυτή προέβλεπε τη διευθέτηση και απομείωση του Γερμανικού χρέους (κούρεμα 60%) καθώς και την παροχή οικονομικής βοήθειας (σχέδιο Μάρσαλ) για την αναστήλωση της κατεστραμμένης Γερμανικής οικονομίας. Εγγυήτριες δυνάμεις στην ευνοϊκή, για τη Γερμανία, συμφωνία υπήρξαν οι Η.Π.Α. , η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία ενώ αξίζει να σημειωθεί πως και η Ελλάδα συνεπικούρησε τα μέγιστα στη διαγραφή του χρέους της Γερμανίας.

Σήμερα, η ελληνική περίπτωση έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις, το ελληνικό χρέος και η βιωσιμότητά του αποτελεί θεμέλιο προβληματισμό της συζήτησης και όλα αυτά ενώ συνεχίζεται να διασύρεται το όνομα ενός έθνους με την απειλή της χρεοκοπίας.

Πίστευα πάντα πως η οικονομία σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο είναι μία αλυσίδα (ένωση) που αποτελείται από κρίκους (κράτη – μέλη). Εάν έσπαγε ένας κρίκος, με δεδομένη τη δυναμική της αλυσίδας, πίστευα πως η αλυσίδα θα έσπαγε. Έκανα λάθος. Μου επισημάνθηκε ορθώς, πως η αλυσίδα προϋποθέτει την ανάγκη ισοτιμίας και πως αν οι κρίκοι δεν είναι ομοειδείς, η αλυσίδα σπάει, αλλά δεν καταστρέφεται. Αυτή η μεταφορά και όχι εξίσωση αναφέρεται σε ένα ενδεχόμενο Grexit, το οποίο δεδομένα θα προκαλέσει παράπλευρες απώλειες – και σε εμάς, αλλά και στους υπόλοιπους της Ευρωζώνης. Και αναρωτιέμαι, με δεδομένο πως κάποιες πλευρές υποστηρίζουν τη διαχειρισημότητα ενός Grexit, πόσο αξιόπιστη θα είναι μία Ευρώπη η οποία άφησε ένα ιδρυτικό της κράτος – μέλος να χρεοκοπήσει σε καιρό ανάγκης και όχι πολέμου; Το “Ευρωπαϊκό όνειρο” της αλληλεγγύης των λαών θα έχει καταρρεύσει. Και η ιστορική μνήμη θα καταδείξει το ανάθεμα σε αυτούς που έκριναν με δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Με τις δηλώσεις Σόιμπλε καταδεικνύονται δύο τινά: “Πενταετές Grexit” με παροχή “ανθρωπιστικής” βοήθειας – χλευαστικόν, “Μνημόνιο ΙΙΙ” και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας ως ενέχυρα για το ελληνικό χρέος – έκθεση αλαζονείας . Και οι μάσκες έπεσαν.

Η “Μεγάλη Ιδέα” της οικονομικά ισχυρής Γερμανίας δημοσιοποιείται ανοιχτά. Η δημιουργία ενός “ζωτικού χώρου” υπήρξε ανέκαθεν διακαής πόθος των Γερμανών ιμπεριαλιστών (βλ. τα στρατόπεδα συγκέντρωσης). Ο πλούσιος βιομηχανικά και τεχνολογικά Βορράς να εκμεταλλεύεται τον πλούσιο από τον τουρισμό και τη ναυτιλία Νότο. Επί της ουσίας, ο κ. Σόιμπλε ζήτησε ανοιχτά χθες την εκμετάλλευση των χώρων πρόσβασης (αεροδρόμια, λιμάνια) με φόντο την εκμετάλλευση της γεωπολιτικής μας θέσης. Είναι, άλλωστε, γνωστό πως η Ελλάδα αποτελεί εμπορική γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και στον Αραβικό χώρο. Δεν αποτελούμε, βέβαια, μία ισχυρή οικονομικά δύναμη, υπάρχουν, όμως, ενδιαφέροντες τομείς κερδοφορίας όπως η ναυτιλία, ο τουρισμός και οι αξιοποιήσιμες μονάδες ενέργειας. Έτσι, η αποικιοποίηση του Νότου συντελείται με τον έλεγχο του “ζωτικού χώρου” και με διαπραγματευτικό όπλο το δημόσιο χρέος. Σύμφωνα με τον Μαουρίτσιο Λαζαράτο, “το χρέος δεν ανάγεται απλά σε έναν οικονομικό μηχανισμό. Είναι μία πολιτική κατασκευή, μία τεχνική διακυβέρνησης και ελέγχου των ατομικών και συλλογικών υποκειμένων που επιδιώκει να περιορίσει την αβεβαιότητα ως προς το χρόνο και τις συμπεριφορές των κυβερνωμένων”. Το χρέος, λοιπόν, εκλύει μία λογική περί ευθύνης και ενοχής. Να τιμάς, δηλαδή, το χρέος σου επειδή το απέκτησες.


Αυτό το σκηνικό της διαπόμπευσης των παρασιτικών και ανεπρόκοπων Ελλήνων υποδηλώνει τη βία της ενοχής που εκλύει η οικονομία του χρέους. Και σε τελική ανάλυση το χρέος αυτό πρέπει να περάσει από μία ανεξάρτητη επιτροπή αξιολόγησης. Για να δούμε, τι χρέος είναι αυτό, ποιου υπ ' ευθύνη είναι και πως συντελέσθηκε;
Η Γερμανία αποφασίζει αυτή τη στιγμή. Εάν θα υποκύψει στο αλαζονικό της πάθος και στη δίψα της για επεκτατισμό – εάν επικρατήσουν οι ιμπεριαλιστές της, εάν θα ενδώσει στο ευρωπαϊκό όνειρο – απατηλό μίας ενιαίας και ισότιμης Ευρωζώνης. Και ζει αυτή τη διαίρεση έντονα στο Κοινοβούλιο της. Η Ευρώπη ζει με το φόβο της επικράτησης του ολοκληρωτισμού, τη διόγκωση της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, την ανισότιμη σχέση Βορρά – Νότου. Και πρέπει επιτέλους να αποφασίσει. Τι σόι Ευρώπη θέλει; Την Ευρώπη της ακροδεξιάς, των συντηρητικών και των ιμπεριαλιστών; Ή την Ευρώπη της ενότητας, της συνεννόησης και της αλληλεγγύης. Αν επιλέξει το πρώτο οδηγείται μαθηματικά σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αν επιλέξει το δεύτερο πρέπει επιτέλους να παραγκωνίσει όλα τα αντι – ενωτικά στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση η υφή της σύγκρουσης πέρα από οικονομική, πολιτική και κοινωνική, είναι και ξεκάθαρα ταξική.   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ευχαριστώ για τα σχόλια σας!