Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Ας είναι το τελευταίο requiem…


         Ψυχοπλακώνομαι πολλές φορές όταν περπατάω τη “Σταδίου”, την “Πανεπιστημίου” και την “Ακαδημίας” γιατί μου δείχνουν εικόνες δύσκολες, λυπητερές και καταθλιπτικές. Ναι, κάθε δρόμος εξ αυτών έχει την ιστορία του, αλλά οι πρόσφατες ιστορίες που έχει να σου διηγηθεί δεν έχουν happy end. Και μολονότι φοράω ακουστικά όταν περνάω από εκεί, σκέφτομαι πόσο κυνικοί έχουμε καταντήσει ως άνθρωποι…
          Η πλατεία Συντάγματος πάντα μου άρεσε αισθητικά και με τα στραβά της και τα σκουπίδια της και τις διαδηλώσεις της. Σήμερα, όμως, την περπάτησα με ολότελα διαφορετική διάθεση… Ίσως και η ατμόσφαιρα να ήταν αρκετά μακάβρια και βαριά λόγω της χθεσινής αυτοκτονίας του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού-αυτή είναι η εύχρηστη ετικέτα του από τα ΜΜΕ. Επιπλέον, παρατήρησα και σε μεμονωμένες αντιδράσεις ύφη αμηχανίας, προβληματισμού και συγκίνησης για το τραγικό συμβάν. Ωστόσο, όλα αυτά τα συναισθήματα τα ένιωθα πνιχτά και συγκρατημένα.
          Το περιστατικό καθίσταται ακόμα πιο σκληρό και σοκαριστικό γιατί έγινε δημόσια, αιφνίδια και υπό τη θέα περαστικών, στην πιο πολυσύχναστη πλατεία της πρωτεύουσας. Η εικόνα ενός απελπισμένου ανθρώπου να βάζει το πιστόλι στον κρόταφο και να πατάει τη σκανδάλη σε σημαδεύει μια για πάντα(αν το ‘χεις δει ιδίοις όμμασι). Όσο για τους υπόλοιπους, εύχομαι να μην το ξεχάσουμε έτσι απλά… Συνηθίζουμε, άλλωστε, να τα περνάμε στα ψιλά τέτοια γεγονότα και να συνεχίζουμε αδιάφοροι την μίζερη ζωή μας… Γιατί ,όμως, χρειάζεται ένα τέτοιο μπαμ για να σε αφυπνίσει από το λήθαργο;
          Η αυτοκτονία αυτού του ανθρώπου είναι ένα μήνυμα με πολλούς παραλήπτες. Δε χρειάζεται να κάνουμε το ψυχολογικό προφίλ του “ήρωα”- πράγμα στο οποίο επιδίδονται οι μεγαλοαναλυτές και οι μεσσίες αυτού του τόπου-θα ήταν, άλλωστε, άσκοπο και άτοπο. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πόσο μικρή και λίγη είναι η ζωή για να τη χαραμίζουμε για 5-10 μ@λ... Όσοι απαρτίζουν αυτό που λέμε “κράτος” γνωρίζουν πως η καταστροφή είναι πιο εύκολη από τη δημιουργία. Γι’ αυτό εξυπηρετήστε τους τραπεζίτες-τα golden boys, το ΔΝΤ κι όποιον άλλο θέλετε. Και οι εκλογές στάχτη στα μάτια του κόσμου. Ζούμε υπό το καθεστώς μίας "φιλελεύθερης" μοναρχίας όπου αποφασίζει η κάθε Μέρκελ(η πιο ποθητή γυναίκα του 2012, αφού όλοι ψάχνουν να τη γαμ…).
          Αισθάνομαι πως πραγματικά ταρακουνήθηκα τούτη τη φορά. Αλλά έχω σταματήσει να πιστεύω πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Σκοπός είναι να βγούμε από το λήθαργο, την εσωστρέφεια και τον ωχαδερφισμό που μας έχει πιάσει. Να κινητοποιηθούμε, συμπεριλαμβανομένης και της σκέψης μας. Εύχομαι ειλικρινά αυτό να ήταν το τελευταίο requiem
         
         
         
         

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ευχαριστώ για τα σχόλια σας!