Έχει κι ένα επίτευγμα η σημερινή δημοσιογραφία.Δίνοντας λόγο σε αμόρφωτους παρουσιάζει την κοινωνική αμάθεια.
Όσκαρ Ουάιλντ

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Ποιός τιμάει το λειτούργημα του δημοσιογράφου...


            Αναρωτιέμαι πως το επάγγελμα του δημοσιογράφου έγινε τόσο απεχθές και δημοφιλές ταυτόχρονα. Πώς φτάσαμε στη συντομογραφία του ΑΡΔ(Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι) και πως από λειτούργημα κατέληξε επάγγελμα. Πώς ο δημοσιογράφος που έπρεπε να είναι κοντά στον άστεγο, κοντά στον καθημερινό μεροκαματιάρη, κοντά στο συνταξιούχο που του κόβουνε και του ράβουνε μία ξεσκισμένη σύνταξη, κατέληξε να δειπνεί με τους υπουργούς και την εξουσία. Πώς από στήριγμα του λαού και πολέμιος της κοινωνικής αδικίας κατέληξε σε συμμέτοχο της πολιτικής διαφθοράς και σε "κουρτίνα" των σκανδάλων. Ο δημοσιογράφος έγινε persona non grata κι όχι άδικα...
            Η σύλληψη του Βαξεβάνη ήταν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Για να γίνει ολόκληρο σχέδιο δράσης εναντίον του δημοσιογράφου λες και πρόκειται για νούμερο ένα εγκληματία, για να κινητοποιηθεί 28η Οκτωβρίου και με τέτοια ταχύτητα η ΕΛ.ΑΣ., φαντάζεστε πως χτυπούσαν τα τηλέφωνα στη ΓΑΔΑ, μέχρι να καταλήξουμε στην περήφανη σύλληψη, αντιλαμβάνεστε τι φλέβα χτύπησε ο δημοσιογράφος. Η δημοσιοποίηση της λίστας έτσουξε και τρόμαξε τους εμπλεκόμενους και τους παραπλήσιους. Η είδηση της σύλληψης του δημοσιογράφου Κ. Βαξεβάνη είναι ελπιδοφόρο μήνυμα γιατί μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για την νέα γενιά δημοσιογράφων. Κι όταν αναφέρομαι στην νέα γενιά των δημοσιογράφων δεν αναφέρομαι στα καρτούν τύπου παρουσιαστών του ΣΚΑΙ που παρουσιάζονται με προκλητική υπεροψία έχοντας γνώμη επί παντός επί στητού ,αλλά και προφανή αδυναμία στην επιχειρηματολογία. Κι ας σημειώσω ,εν προκειμένω, πως τα all star με το κοστούμι σε δείχνουν γελοίο!
            Ο δημοσιογράφος πρέπει να έχει όραμα, φιλοδοξία. Να στοιχειοθετεί τη γνώμη του με την έρευνα. Να έχει δυνατή επιχειρηματολογία και να μην αερολογεί με σάλτσες για να καλύψει την αμάθειά του. Πρέπει να είναι διαβασμένος όχι φυτό που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον εργοδότη. Πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες και να μην κωλώνει πουθενά. Να έχει θάρρος και να μην είναι θρασύδειλος. Να είναι αυτόνομος, αυτάρκης κι ελεύθερος στο να ασκεί το έργο του. Να μην υπακούει στη μηντιακή χούντα. Να ξεγυμνώνει την ελίτ και να εξετάζει εξονυχιστικά την εξουσία. Με λίγα λόγια να είναι ένα κακό σπυρί στον κώλο του παρακράτους.
            Μάθαμε σαν κοινωνία να κρατάμε μία απόσταση από τα πράγματα για να έχουμε την ασφάλειά μας. Μας γίνεται λογοκρισία και γυρνάμε το βλέμμα μας αλλού. Χάσαμε το θάρρος της αντίδρασης στην αδικία. Κλειστήκαμε σε μία κοινωνική φυλακή που μας θέλει άβουλους, περιορισμένους και χωρίς πάθος. Ρε γαμώτο είμαστε ο λαός που πολεμήσαμε όσο κανένας άλλος για την ελευθερία του. Γιατί να συμβιβαστούμε τώρα;
           
           
  

1 σχόλιο:

  1. Δυστυχώς, εγώ το διάβασα τώρα.
    Εκείνο που σκέφτηκα μόλις το διάβασα, είναι πού είναι όλοι αυτοί οι -σωστοί- δημοσιογράφοι; Πόσους έχουν καταπιεί οι καναλάρχες κι οι "ιδεολογίες"; Πού τους κρύβουν τέλος πάντων;
    Κι ύστερα, σκέφτηκα όλα τα λυκειόπαιδα μου που όταν κάνουμε για τα ΜΜΕ ξέρουν αμέσως τι δεν είναι ο δημοσιογράφος σήμερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ για τα σχόλια σας!