Φιλόξενος Κόσμος

“Τα θύματα του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή είναι χιλιάδες. Όσοι δεν πεθαίνουν από τον πόλεμο στις χώρες τους, όσοι δεν πνίγονται στο Αιγαίο ή δεν δολοφονούνται στα σύνορα, καταδικάζονται να πεθάνουν από την πείνα στη χώρα πρώτης υποδοχής, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η Ελλάδα, γιατί έτσι επιτάσσουν οι διεθνείς συνθήκες”.

Το κομμάτι αυτό είναι παρμένο από φυλλάδιο πολιτικού, προφανώς, χαρακτήρα με τίτλο “Αλληλεγγύη στα θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των δικτατοριών στη Μ. Ανατολή”. Εντάξει, δε θα κατακρίνω τα στείρα μέσα πειθούς του κειμένου, ούτε τη συνολικά εκλαϊκευμένη λεξικολογική χρήση. Όταν παίρνω ασυναίσθητα στο χέρι μου το φυλλάδιο και διαβάζω φευγαλέα δύο-τρεις σειρές, νιώθω πως το κείμενο μου είναι ,κουραστικά, οικείο. Δυστυχώς, η πολιτική σκοπιμότητα της επανάληψης λέξεων όπως “αλληλεγγύη” και “ιμπεριαλισμός” φθείρει και υπονομεύει την ερμηνευτική σημασία των όρων. Χάνουμε την ουσία.

Έχουμε την τάση να μιλάμε, προτού ακούσουμε. Ας ακούσουμε αυτούς που έχουν να πουν πραγματικά κάτι. Ας ακούσουμε την ιστορία τους.

Η διαδρομή

“Ήταν 5 το πρωί όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι μας. Περιμέναμε τη βάρκα μας. Κάθε μέρα έρχεται μία ή και δύο βάρκες. Μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκε. Έπρεπε να πληρώσουμε τους λαθρέμπορους (3) για να μπορέσουμε να μπούμε στη βάρκα. Το αντίτιμο ήταν 1300-1500 ευρώ το άτομο ανεξαρτήτως ηλικίας. Έπρεπε να κολυμπήσουμε αρκετά μέχρι τη βάρκα. Χάσαμε πολλά από τα υπάρχοντά μας. Μας άφησαν σε ένα νησί. Νομίζω Νάξος. Εκεί μας συνέλαβε η αστυνομία. Μείναμε στη φυλακή για δύο μέρες. Έπειτα μας έστειλαν στη Σάμο όπου κι εκεί, στη φυλακή, μείναμε για έξι μέρες. Ο χώρος ήταν άθλιος. Ήμαστε στριμωγμένα, οι αστυνομικοί φώναζαν συνέχεια χωρίς να καταλαβαίνω τι λένε, το φαγητό ήταν το χειρότερο που έφαγα σε όλη μου τη ζωή και υπήρχε πάντα μία πολύ δυσάρεστη μυρωδιά. Στη φυλακή ήμαστε πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι. Από τη Συρία, ήταν κάποιοι από το Αφγανιστάν, άλλοι από την Αφρική. Ήταν μία απάνθρωπη κατάσταση”.

Η κατάληξη στην Αθήνα

“Ήρθαμε στην Αθήνα για να μας δώσουν κάποια χαρτιά για να είμαστε νόμιμοι. Μας έδωσαν χαρτιά αλλά δεν μας έδωσαν σπίτι. Κάποιοι που ήταν τυχεροί τους συνέλαβαν στο δρόμο και τους πήραν στη φυλακή. Αλλά και εκεί δεν έχουν χώρο για εμάς. Έχουμε νόμιμα δικαιώματα. Η κυβέρνηση εδώ λέει πως δε μπορεί να μας προσφέρει τα πάντα. Δε μας προσφέρει ΤΙΠΟΤΑ. Δε ξέρω για τα πολιτικά εδώ. Λένε πως υπάρχουν 1 εκατομμύριο και παραπάνω άνεργοι. Μας λένε μπορείτε να έχετε πολιτικό άσυλο, αλλά δε μας προσφέρουν στέγη. Θέλουμε τα δικαιώματά μας γιατί είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Αν είναι να μείνουμε εδώ ας μείνουμε σαν άνθρωποι. Όχι σαν ΖΗΤΙΑΝΟΙ. Δε θέλαμε να έρθουμε εδώ. Ο πόλεμος μας έφερε. Έχουμε ΔΙΚΑΙΩΜΑ να συνεχίσουμε τη ζωή μας”.

Το δικαίωμα και το αίτημα

“Η κόρη μου είναι ακόμη στη Συρία με τον άντρα μου. Ο γιος μου είναι εδώ μαζί μου. Φοβάμαι και για την κόρη μου με τον άντρα μου και για το γιο μου και για μένα. Χωρίσαμε και δε ξέρω πότε θα βρεθούμε ξανά. Δεν έχουμε ελπίδα εδώ. Θέλουμε να φύγουμε. Στη Συρία πριν τον πόλεμο ήμουν δασκάλα αγγλικών και ο γιός μου μόλις τέλειωσε το σχολείο και ήθελε να σπουδάσει. Εδώ δεν είμαστε τίποτα. Δεν μας υπολογίζει ΚΑΝΕΝΑΣ. Θέλουμε, εάν μείνουμε εδώ, να ζούμε σαν άνθρωποι. Αν κοιτάξεις εδώ γύρω θα βρεις γιατρούς, μηχανικούς, δασκάλους. Δε βλέπουμε το μέλλον μας ΕΔΩ”.

“ΔΕΧΤΕΙΤΕ ΜΑΣ Ή ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ”

Η Gaeda με το γιο της Oubaid διηγούνται την ιστορία τους. Διαμαρτύρονται για την αδιαφορία του κράτους υποδοχής και διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ζητάνε μία λύση στο πρόβλημά τους. Και είναι ξεκάθαροι. Να τους δοθεί η δυνατότητα να μείνουν εδώ σε ανθρώπινες συνθήκες ή να ταξιδέψουν νόμιμα και ομαλά όπου επιθυμούν.

Ελλάδα και Ευρώπη ένας φιλόξενος κόσμος...

Αυτό που είναι αποτρόπαιο στον πόλεμο είναι ότι στερεί από τον άνθρωπο το δικό του προσωπικό αγώνα. Francois Truffault