Το εκπαιδευτικό παράδειγμα της Αιγύπτου

               Το ποδόσφαιρο μετά κι απ’ την ωρίμανση της έννοιας της παγκοσμιοποίησης, ως ιδέας τουλάχιστον, ήταν το πρώτο προϊόν που εξελίχθηκε τόσο γρήγορα, σχεδόν αυτοματοποιημένα. Εξέλιξη, ασφαλώς, που αφορούσε την μετάβαση του από το ερασιτεχνικό στο επαγγελματικό. Μιλάμε για τις δαπάνες των επιχειρηματιών-κερδοσκόπων/καιροσκόπων και τις εξαίρετες και ενάρετες επενδύσεις τους σε ομάδες με λαϊκή απήχηση. Μιλάμε για την κατάργηση της αίσθησης του ρομαντικού και του δικαίου. Μιας και το ποδόσφαιρο, απλά, εκσυγχρονίστηκε…      

                Την περασμένη εβδομάδα, σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στην Αίγυπτο μεταξύ των ομάδων Αλ Μάσρι-Αλ Αχλί, εκτυλίχθηκε μία πρωτοφανής τραγωδία. Μετά το τέλος του αγώνα χιλιάδες οπαδοί μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και τα ‘καναν (…) Ο απολογισμός ήταν 73 νεκροί και 1000 τραυματίες, έγιναν και 47 προσαγωγές από την αστυνομία του Πορτ-Σάιντ ενώ ταυτόχρονα κινητοποιήθηκε κι ο στρατός. Το γήπεδο θύμιζε καταστάσεις πολέμου, πολλοί από τους νεκρούς σκοτώθηκαν από μαχαιριές, άλλοι από ποδοπατήματα κι άλλοι από θανάσιμα χτυπήματα.

                Στο παρασκήνιο της υπόθεσης, τώρα, επικρατούν δύο θέσεις καθαρά, έχοντας αμφότερες πολιτική σημασία. Πρώτον, ο κόσμος είναι εξαγριωμένος με το τωρινό καθεστώς και το γεγονός αυτό αποτελεί αντίδραση και κατακραυγή. Δεύτερον, το σκηνικό ήταν προβοκάτσια από τους φανατικούς ακόμα υποστηρικτές του απερχόμενου ηγέτη Μουμπάρακ οι οποίοι απλά ήθελαν να στείλουν μήνυμα στη σημερινή ηγεσία της χώρας.

Ειλικρινά, δε ξέρω τι με προβληματίζει περισσότερο. Το να αντιδρά έτσι αυθόρμητα ο κόσμος με λεηλασίες και επιθέσεις δολοφονικές μπουκάροντας σε ένα γήπεδο που διεξάγεται αθλητικό γεγονός και να καλλιεργείται κλίμα πολέμου ή το ότι τόσο απροκάλυπτα υπαινίχτηκαν πολιτικοί φορείς πως τα επεισόδια ήταν στημένα και προμελετημένα στο πλαίσιο μετάδοσης ενός πολιτικού μηνύματος προς την εξουσία; Αν το γήπεδο λειτουργεί όντως σαν αρένα, σαν “Κολοσσαίο” και το εξαγριωμένο πλήθος μεταφέρει εκεί την αγανάκτησή του από το οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, τότε θα οδηγηθούμε σε κατά συρροή τραγωδίες; Κι εφόσον έγινε στην Αίγυπτο κάτι τέτοιο τη Σύγχρονη Εποχή, τότε είναι πολύ πιθανό να γίνει και στην κατά Ευρώπη μεριά. Εκτός κι αν είμαστε τόσο στενόμυαλοι και τόσο βολεμένοι έτσι ώστε να θεωρήσουμε πως η Αίγυπτος η τριτοκοσμική απέχει πολύ από μας. Και συγκεκριμένα, αναφέρομαι στα του οίκου μας και στις αμέτρητες μπούκες σε γήπεδα που έχω μετρήσει εδώ στην Ελλάδα. Παράδειγμα, ακόμα και σήμερα, πριν από λίγη ώρα, όταν οπαδοί του ΠΑΟΚ μετά και το τέλος του αγώνα με τον Ολυμπιακό, επιχείρησαν να μπουν στα αποδυτήρια, ενόσω έριχναν βροχή αντικειμένων στον πάγκο των φιλοξενούμενων. Κι αυτό είναι πλημμέλημα! Γιατί τα κρούσματα ποικίλλουν σε όλα τα γήπεδα σε όλη τη χώρα. Αν και η Ευρωπαϊκή Ελλάδα με την αμύθητη πολιτισμική κουλτούρα και το υψηλό επίπεδο παιδείας συμπεριφέρεται έτσι, γιατί όχι και η Αίγυπτος;

Το ποδόσφαιρο είναι καθρέπτης της κοινωνίας. Τι γίνεται, όμως, όταν η κοινωνία συμπαρασύρεται ετεροκατευθυνόμενα και βρίσκεται στη μέση πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Κι αν η πολιτική εξουσία συνδέεται με το ποδόσφαιρο πως μπορούμε να μην αμφισβητήσουμε την αξιοπιστία και ακεραιότητα του; Και μήπως είναι όντως μία μεγάλη βιτρίνα της σκληρής αγοράς; Το παράδειγμα της Αιγύπτου διδάσκει πολλά αλλά εγείρει και τον προβληματισμό. Μήπως, τελικά, όλα είναι σχετικά μεταξύ τους; Πάντως, σίγουρα το ποδόσφαιρο είναι κάτι που λατρεύουμε να μισούμε…